er is daar de traag wurgende omhelzing van de slang de ijzeren klauw uit het gapende ravijn het zinken in de giftige grond van het walmende moeras de inktzwarte duisternis die het bevende licht verslindt er is daar de verlammende stilte in de angstdromen van de nacht…

ze herkent de geuren van haar jeugd het zingen van de rijstvogels het krijsen van de kaketoes ze kijkt naar de wolken: dit is de mist in mijn hoofd die trekt maar niet weg een vogel pikt alles leeg daarboven alles was veranderd en toch ook weer niet…

Daar zit ik dan, in deze kamer waar ooit de kind'ren sliepen, speelden, nu vol portretten en verleden Volle zakken bollen wol, lappen waar iets van gemaakt nog, kleren, kleden? Schilderij van straatje, waar in de verte man uitloopt Een vaag eigen druksel van iemand die me tegemoet, als om te corrigeren foto's die vergeelden: Ik…

Den Haag lang geleden mijn opa en zijn zonen in karakteriserende houding begeven zich in een nat beregende straat naar een voor mij onbekende bestemming een sfeervol plaatje van weleer dat zich zo fraai leende voor een lijstje zodat het nog jaren meeging…

(zoals de tijd vliegt) spelenderwijs veinzen dat je kunt vliegen met wat geluk een zachte landing in het zand…

Tijd dacht te winnen, maar ik klokte het snelst Zij droomden verder en hun traagheid behelst Veroorzaakt door gedachtegang na een val Speelde men met benen, functioneel rakend de bal Er werd volop ge-één-tweet, gepasst, voorgezet En zeker gescoord Uit deze tijd zijn wij inmiddels teruggekeerd Naar hier Zeer gelukkig in de liefde, snijden…

Ze omvat mijn woning. Ze omvat Ze omvat de schelp waar ik uit was gebroken Ze omvat, maar ze weet niet Ze weet niet van mijn vrijheid en hoe die gewonnen was Ze had vast. Ze had vast anders gehandeld Maar moeders zeggen: als hadden komt is hebben te laat Ik was eens. Beloofde iets. Maar stremde in iets dat blind was Ooit zal ik weer, zeggen ze…

zij wist nog hoe een ijzeren hoefslag langs de klinkers klinkt hoe het water lucht en bomen weerspiegelde zij voelde altijd nog de weemoed van wolken zij wist dat ze deel was van het leven van alle aardse dingen…

Onderweg naar jou beklim ik de berg van tijd -- die alles verbergt.…

in het open luchtruim dansen vogels zich bijeen cirkelend boven het standvastige gebouw van koper en graniet boven de ingang prijkt Mozes in steen gebeiteld samen met de tafelen der Wet in een gesloten ruimte op de bovenste verdieping wachtte de galg niemand keerde terug…

met vaders pet en de door zijn moeder gebreide zwembroek hield onze held destijds in heel hete zomers een oogje in het zeil schaamte was hem vreemd dat werd pas jaren later uitgevonden…

de tijd valt hier samen met het ego door de mand Dean Martin stuurt nog steeds Red Roses for a Blue Lady hoe lang ben ik nou hier een half jaartje ongeveer, Henk de buurvrouw van Henk fluistert dat ze zijn mes en vork aan de goed kant gelegd heeft ik snap niet hoe ik hier gekomen ben herhaalt Henk, het was volgens mij een ongeluk…

de dagen geketend aan stilgevallen uren getekende wijzers naar geërodeerde stomgeslagen tijd…

Het verleden klopt niet meer Geluk brengt geen poëzie Richting de tuin En waterornament Onoverwinnelijk ben je niet Nooit meer Geweest Als een eenzame straatnaam Het klopt niet meer Ook niet die schreeuwende Overdreven aanwezig Hij is nu een vreemdeling Gek Als je terug kijken Mag En staar maar niet te lang Het is goed zo…

op de zolder van het kasteel honderd stukjes glas in lood eeuwenoud kwetsbaar en dun één vergissing en je hebt al een barst kijk naar de zachte kleuren het getemperde licht dat door de ramen valt dit raakt aan iets hogers de liefde voor oude dingen de koestering…

licht en lucht raken elkaar over de daken van de wereld het gezicht van de slapeloze zwerft omhoog alsof hij wacht op iemand of iets hij zinkt in zijn bed terug en licht de dagen…

ik zag je hand op het behang ogen die wegdroomden vingers die de tijd nog voelden in de pijn van toen die even krampten toen je weer de stemmen hoorde van het twistgesprek op de overloop waarvan je in de toon alle hoop verloor nooit is het meer goed gekomen de lat was veel te hoog gelegd wat restte bleek het laatste op de…

De uren vliegen voorbij De dagen slijten Maanden monden uit Jaren gaan voorbij Ook al lijken zij eeuwen Onszelf vaak voorbij gehold Tot stilstand gekomen In een rollercoaster Van het hiernamaals Het heden voorbij Het verleden in zicht De toekomst afgerond De tijd tikt genadeloos Een hoekje af Het hoekje om It’s only rock ’n roll…

Er staan hier aan 't begin van onze straat Nog van die kleine popperige huizen Je zou toch denken met niet veel comfort Een voortuintje en achter nog een lapje Niet al te hoog, bescheiden oppervlakte Genoeg om heel tevreden met z'n twee En god weet hoeveel nazaten Er in die honderdtwintig jaar De kit met kolen vulden, De blik op…

Je moet tijd rekken als je tijd ervaren wilt -- zo vluchtig is het.…