De graafmachine groef me uit. 'heb je je nou alweer verstopt?' vroeg de zandgraver aan mij. 'Ja, excuus, al heb ik geen ex- cuus, maar ik wilde dichter bij de aarde zijn, en me ver- bonden voelen met de aarde, weet je wel?' (ik kwam op- recht over). Het maakte wei- nig indruk op hem, hij zei: 'dat dachten ze in de jaren 60 ook al…

Een blik in de spiegel, een verwarrende blik. Zie ik nou mijzelf, is dat nou mijn ik. De wereld zo groot, een persoon soms zo klein. Hoe lang is de weg, kan ik mijzelf ooit zijn. Gedachte aan het verleden, terug in de tijd. Moet ik nou zo door gaan, blijft het steeds een strijd. Blijf kijken in de spiegel, het liefst elke dag. Weet…

mijn gedichten van gisteren zullen de morgen waarschijnlijk niet halen zo vergankelijk als wij zijn ook onze gedichten het optekenen van woorden en gevoelens als herinnering voor een mogelijk later tenminste dat hoop ik...…

“Nu” is het moment dat blijft verbazen. Zo scherp, dat het “vroeger”, uit de toekomst snijdt. Een filigrain dat droom van daden scheidt. Ijl, als één noot door wijlen Miles geblazen op een trompet van dun gesponnen glas. “Nu” gedenkt gretig wat is verleden. Hoedt zich voor de toekomst in gebeden “Nu” volbrengt, wat nu begonnen was. Maar…

Wacht niet op de tijd die komen gaat gisteren kwam hij immers ook al niet Pak de wijzers wijs je eigen tijd wees maar tijdelijk te eigenwijs…

de nieuwe dag begint des ochtends het is goed daar rekening mee te houden een gewaarschuwd man telt voor twee waarbij nog komt dat de ochtendstond slechts kort wat goud heeft in de mond met bovendien een verzilverbaarheidscoëfficient van vrijwel nul…

we hebben alles begraven, mijn jongste broer en ik zesenzestig rozen een flesje oud bruin diverse snuisterijen we hebben het achter ons gelaten in de tuin dag ma, het ga je goed wij gaan, nog even, de toekomst tegemoet…

Alles wat zweeft tussen goed en slecht alles wat proeft tussen nep en echt alles nooit krom is en niet recht optimaal op naar een eigen verhaal middelpunt in u eigen universum een reden om je bij neer te leggen stil op je rug in het gras een zwaluw in de lucht die slaapt en droomt in zijn vlucht vlucht weg van alles en iedereen onder…

toekomstwijze in tijd geleende kennis die uit het onrijpe groeit op zoek naar juister en dieper dan de zon die zo oud klimt dat ze iedere dag haar treden telt en ze steeds vergeet ook in de winter spant het hoofd zich in boeken van het ijsbloemenraam door het donkere heen en weer de lamp volgend tot het hoofd moe is en zich gewonnen…

Geschilderde onmacht Vertelt het verhaal Van de dingen Die niet mochten zijn Verscheurde herinneringen Dwarrelen om ons heen Gevangen in de ochtendzon Schitteren zij nog een laatste maal Al snel rest niets Dan duisternis en ben ik De vraag op alle antwoorden Voorgoed verloren…

De wind was stil geen blad bewoog liggend in de zon met dichte ogen Luisterend naar alle geluiden van verder dan weg dichter dan bij Het licht lijkt rose dan weer geel of groen donkerder als je knijpt lichter als bijna open Tijd bestaat niet meer als je alleen maar ligt zonder reden of haast alles lijkt volmaakt…

ondanks haar bange zelf bracht toen de stroomversnelling haar gedachten naar een open water een zee van tijd maakt plotseling haar leven onvoorspelbaar wijds en alles kan zo lijkt het naar haar hand gezet wat vroeger zo ongrijpbaar leek, zoals het eindeloos geluk ze rekt het uit en trekt het naar zich toe als was het een gedicht…

Ik keer terug naar ‘t dorp dat ik lang geleden verliet maar voelt als gister De dorpsklok in m’n geest staat stil al die tijd voor mij verandert niets Er is niemand die ik ken ben vreemdeling in de straat waar ik geboren ben Als ik lang stil sta voor mijn geboortehuis slaat een waakhond aan Waar is m’n dorp gebleven dat opduikt…

ze wrijft grijsheid uit haar ogen terwijl de klok twaalf slaat krult de fauteuil om haar heen vergroeid, één met het heden spint er in haar schoot een lapjes met wie ze lieflijk de tijd dood…

De maar gelaten kamer lijkt altijd groter dan ooit, net als het op rommelmarkt afgeboden gordijn, gehangen in het kleine venster boven het begijn en de nauwe keuken, tooit zonnestrepen op ruw gebeitste planken, verzet tegen alles en - de met jazzportretten – beplakt behang, stille klanken in een kleine leegte, vol doortrokken van idealen…

de klokken luiden hun lied de zon gaat weg verlaat de dag als deze is er ooit bewezen dat ie opkomt opnieuw opnieuw opnieuw voor ieder wezen opnieuw leren leven in ruimte en leegte luiden de klokken hun lied en op de straat en in deze steeg een lied dat het leven draagt op de schouders van geesten een traan klinkt er is nooit…

Standbeelden, stille getuigen van een verloren verleden; versteende gedachten, staand in het nu, het heden Feilloos weggevaagde geschiedenis, rondwarend in een oorverdovende stilte, zichzelf aanhorend bij gebrek aan aandacht.…

kies je waarheid uit de rimpels de werkelijkheden uit het verleden waarvan er teveel zijn vertragend gecamoufleerd door restauratie loert altijd het verval verfraaid maar onontkoombaar als de laatste adem…

Iedereen wordt ergens naartoe gejaagd om niet in het verleden te blijven steken; je gelooft je eigen ogen niet, wanneer je het heden even uit het oog verliest, als je er even bij stilstaat, omdat je even niets beters te doen hebt, blijken de anderen al lang van de aarde verdwenen: de geur van dood en aarde, vredig voorovergebogen, toevlucht…

het kan elk moment gebeuren nu of om kwart over twaalf morgen of volgend jaar maar een ding is zeker ik moet wel opschieten…