Laila gaat verhuizen ze neemt de groene wijk met kleine stemmen in haar onderbuik mee leeg zal ze achterlaten haar sobere stee de piepende schommel zwaait reeds zachter onder het oude kleed doodt een herinnering nog een stukje leven vergeet, vergeet, vergeet dreunt in haar hoofd de tekst op het kaartje met blijdschap…… verdoofd,…

ben nog steeds niet beneden zie het eind ook niet maar hij komt wel nader mijn stuk verdriet…

Tegen het oude hek, gehurkt, z'n hoofd een beetje schuin, wijl hij aan z'n pijpke lurkt, overschouwend 'hun' mooie tuin, dwalen zijn gedachten naar het leven met lieve Katrijn. Kon hij één moment maar, kon hij even nog bij haar zijn... zitten op het kleine bankje bij de japanse kerselaar, 't is niet eens zo lang geleden, nog maar iets meer…

ik krab de korst van een nog verse wond kom uit mijn cocon en verlaat mij doodshoofdvlinder "geen verwijt aan jou maar een schrik van mezelf "…

In mij kolkt een woeste zee, die bij springvloed tranen golvend voedt Zoute, zilte druppels benemen het zicht van binnen en buiten, de zielezee doet ze uiten, zodat de druk van binnen verlicht Sporentrekkend in ogen, op huid, de ziel loopt over, komt golvend eruit Storm neemt af, zee komt tot rust en traag wordt weggeveegd, de laatste…

lieverd wees niet bang in je witte houten bedje ik heb de bijen horen zoemen wie jou honing brengen zou de zomer is veel beter om te sterven hij is warm en al je vrienden zijn bij jou kijk de eekhoorn brengt je noten en de mussen strooien brood ze zullen zeer goed voor je zorgen en alleen ben je vast nooit kon ik maar naast je komen liggen…

zelfs het licht vluchtte weg uit de donkere kamers van het huis zonder spiegels waar het lachen verging alleen de schaduw van wat was, is blijven hangen en echoot het verleden tegen oude muren maar aan de kim klimt ongezien de Zon het huisje tegemoet…

telkens als mijn tranen vloeien vries ik ze in en vorm figuren van ijs zelfs de warmte van mijn adem tracht ik te verstenen om daarna alles te stapelen tot een standbeeld van bevroren water en koudgebakken zand met hamer en beitel plooi ik rimpels tot een gelaat van een doods bestaan aan het voeteinde kras ik nog wat…

Lezend op haar steen ‘Geven is ontvangen’ wat zij deed na jouw lijdensweg zelf te zijn gegaan tot na haar einde om weer bij haar jongste kind te zijn. Verdriet tot as verteerd - moederlijk verlangen…

watervallen huilen slapeloze uren verzamelen die wakker worden bij de koffie geen trek om de dag te ontwarren…

zachtjes kabbelt het rustende water dansende golfjes roepen zijn naam roodomrande gestorven ogen smeken verbitterd om verlossing het jonge verleden toont slechts verdriet aan het sterfbed van zijn geliefde ...voetstappen slepen op gerimpeld zand lopen verloren in het water "lieveling, doet sterven pijn?" eugeen…

De routes zijn versnipperd Naar waar de wijzer wijst zet ik geen stap Laat mij maar zonder kaart het veen inlopen daar waar de einder leeg is de beloften schaars Het trotse stappentellen de dingen die ik overwon ach, het gaat er nu nog om opnieuw verlies te nemen…

wolken schuiven samen waardoor contouren langzaam duidelijker worden staan ze oppermachtig hoog aan de blauwe hemel licht grijze randen kleuren donkerder verraad eveneens de wind het naderend onheil die de was harder doet wapperen aan strak gespannen lijnen speelt de zon haar laatste troef uit keert hen de rug toe, en tovert een regenboog…

mijn hart krimpt door elk woord in ogenblik gevangen uit het vlies van een regenboog waaruit tranen stromen langs gebroken wit…

Jouw liefde verder weg dan ooit mijn tranen vragen diepe stilte dit hart is van een ziel beroofd en ademt enkel eenzaam kilte ik las jouw brief met veel verdriet geen hoop was er nog te lezen terug naar jouw leven schrijven doe ik eigenlijk liever niet steeds meer ben ik gaan vrezen dat onze liefde reeds gestorven is tussen tranen onder…

het gebeurde zomaar het leven in gesleurd op de wereld gepleurd en daar sta je dan met vraagtekens, waarom ben ik hier je verdedigt jezelf met woorden gehoord worden, zou mooi zijn, mooi gaan ik ben mijn ouders dankbaar en ik haat ze…

op deze kruising beweegt het verkeer zich behoedzaam alsof het niet mag tot de oranje kegels worden weggehaald het hek om de naald vernieuwd zal zijn de sombere wolkenlucht is verdwenen een oranjezonnetje eens weer zal schijnen de tranen van het oorlogsmonument zullen voor hen blijven vloeien ook als de bedroefden niet meer fluisteren…

Waar vreugde alom heerst Wreekt de dood zijn grieven Om dan uit het niets toe te slaan Meedogenloos ongeremd vals En wee hen die geliefd zijn Daar richt zijn venijn zich op Mokkend telt hij de slachtoffers En bereidt zich voor op het volgende Droefheid gehuld in grauwsluier Verslagen buigen wij het hoofd…

determineer dit woord voel de dood dichtbij niemand valt af, aldus Magere Hein hij loert om de hoek subtiel, afgeschreven…

Herdenken is ieder jaar een pleister op een oude wond. De jood, soldaat en passant, zijn aan elkaar verwant. Het verdriet zit in hun genen, als door een jas omsloten. Het verdriet slijt, maar verdwijnt niet. Bij het herdenken wordt verdriet weer actueel. De jas gaat open en de zon schijnt even op die oude wond. Zonneprikkeling wordt pleister…