vandaag schrijf ik de laatste bladzijde van mijn tweede boek natuurlijk kan ik daar in detail over uitweiden; echter dan ben ik niet snel klaar maar indien u mijn eerste werk zou hebben gelezen had u weet van een gevallen doek en thans behoor ik andermaal tot de horde der wezen achtergebleven in de leegte van een schaduwrijke vloek…

de zwanen de trieste zwanen vissen in rimpelingen van grijs water rank en licht buigen ze het verdriet de grote zijden vleugels ruisen als een weerslag van wat was voorgoed geborgen in het water evenwijdig de stille zwaarden onbeweegbaar zonder gewicht toch voornaam peilloos roerend en wiegen op de donkere spiegel zo…

Wanneer verdriet de tijd inhaalt herinneringen dagelijks opbloeien zullen dierbaren nooit vergeten worden zij gaan haast tastbaar groeien Wanneer dagen donker worden brandende kaarsjes voor de ramen staan vertellen verhalen bijna beeldend hoe het in 't leven ooit is gegaan Wanneer speciale dagen worden gevierd de ene belevenis de andere…

DROOMPRINSES Zo een, die met zwaard de doorntakken snoeit een pad maakt naar de prinses Zij snurkt haar dagen rond al honderden jaar en wacht op een kus, die haar wakker maakt Zij droomt een glimlach om haar mond verlost te zijn van elke doorligwond want pijn je raakt eraan gewend…

zó kleurloos dikwijls als ook leemte kan zijn met melancholie op de loer en ginds het verdriet oprukkend als een groots vijandelijke leger zó voel ik me soms op verveloze dagen als het bladdert dan verlang ik hevig naar grondverf aangebracht met zachte kwast…

Onzeker heb je zekerheid gezocht. Angstig dat je weer zou falen in je gevecht met de Dikke van Dale werd je Ketelbinkie op het 'Kofschip' Woorden gebeiteld in je ogen vielen verbrijzeld op het meedogenloos papier. Tot je de pen in je eigen tranen doopte en je vloeiend je eerste zin neerschreef.…

Soms verlaten vergeefs roepend na een enge droom stil liggen huilen onwetend of ik hard genoeg roep mijn stem niet gesmoord in stil liggen huilen Het is een stempel van verlangen naar geborgenheid in een veilige schoot een stempel in mijn ziel, mijn fado zonder weemoed…

Jij was er voor mij, voor mij kwam je als geroepen al liep je ook weer weg van mij, van mij zijn nu de wolken en het scherpe waaizand over het verlaten strand ach, de zee, de zee langs de zee loop ik dood en toch ga ik verder zonder jou, denkend alsmaar denkend aan jou jij was er voor mij echt, ik huil niet dat is de wind…

Een aarzelende kus van begroeting, lippen stijf gesloten, verdooft het denken, lichtverval verdampt de trede in de ruimte of vult zich met mist, daarin een gebroken stem, in een tegendraads bestaan een blik die oplicht, kleine glimp van herkenning kleefden beelden in haar hand, vaag album van de geest, contouren en beelden…

zo op het oog niets aan de hand ze was blij een glimlach tussen haar verhalen op een aangezicht vol zachtheid in verwondering nabij drie dagen later opgebaard in rauw verdriet mijn liefde liet niets te wensen over slechts een afgrond boven stilstaand water pas na jaren bleek een leek als ik meer dan artsen te begrijpen het…

Donkere wolken in het avondrood boven een onzichtbare dood Ik loop tussen de flats van de stad rondjes om een nieuw zwart gat van geconcentreerde materie Een vleugellam vliegtuig sloeg vrienden van vrienden de bodem in Na de klap is het stil Ik wil horen wat ik niet weten wil en daarna vrijen in de schemering al is het met een vreemdeling…

Het toornig wolkendek trekt langzaam dicht hoge toppen van de bomen zijn onzichtbaar De mist hangt in slierten haar voor haar gezicht in 't wazig doolhof trekken de uren voorbij 't gevaar Zingt haar bloed dat de bladertjes rood zijgen doet op het water waar de spiegelende zwanen drijven Sierlijke schoonheid de schemer blauwt door twijgen…

In elke steen van dit huis kon een herinnering ingebakken zijn. Onze belevenissen waren echter niet zo gefundeerd en constructief.…

De deuren van werkelijkheid Met doorzichtige en afgedekte kanten Zijn veelhoekig met verdrongen lagen Tussen de plooien van de jaren gevallen. O jaren, heropent jullie hoogten en niet de dalen.…

Ik houd in de hand waar mijn zoekende ziel heden is beland het kleine codicil vol kerven van ´t leven voorzichtig is het streven nalatig zou zij kruimelen en in een warrige windvlaag tollend kunnen tuimelen zo diep en oneindig traag verwaait en vervaagt jouw rauwe rouw de resten nog kan het niet het is veel gevraagd door regen…

Hoe herken je het zwijgen van de steen nu landelijke tongen dwalen over een vergeten naam in het oerwoud van de stad waarom lijkt de stilte zo op jou in ruimte die geen leegte inneemt omdat het waaien vragen heeft tot in de dood, het stille zwijgen.…

Mijn lippen zijn verzegeld. De zin zoekt onderhuids uitvalswegen. Kunnen tedere, troostende woorden aan de oppervlakte komen via gebogen schouders en lange tenen? Of voorgoed in het verleden verdwenen?…

Je vroeg me een wand af te stomen, van een kamer in je nieuwe huis daarbij kwamen laagjes pijn van hoe ik destijds de muren afstoomde van je puberkamer tijdens het weekend dat je weg en ik jou wou verrassen maar jij bij terugkomst verdrietig was want ik, voortvarend, zonder overleg had afgepeld wat nog niet rijp Hoe graag ook, nooit kan…

Scheldedijk fietsend Wedren tegen levensloop De stroom kan ver leiden Maar maar een eind meegaand Blik op de loop Getrokken naar de diepte Vissen voelen zich niet meer thuis Zuivere lucht, vervuild water Zuiver geweten, vervuild inzicht Vervuld verleden in de toekomst? Terugrit tegen de wind in Voor de boeg. Avondlijk gezwoeg…

onder de kast van vergetelheid schuilen bedrukte flarden van een onbegrensd gemis in het verlaten landschap scheurt de storm de gekwelde schreeuw aan stukken één voor één zetten we de spiegels van het verleden neer één voor één draaien we ze om we zijn nergens gebleven…