Het leven heeft vele lagen Met weinig antwoorden en zoveel vragen Je kunt je natuurlijk blind staren en met elke nutteloze gedachte meevaren Maar ik besluit om verder te gaan En niet te lang stil te staan Bij elk moment Of ogenblik Elke traan Elke snik Ik ga verder, elke dag onbewust bewust met een gebroken, maar kloppend hart…

in deze wereld waar de merel huilt schuilt een man onder mijn vleugels hij verbergt zijn lijf en zijn gezicht het gewicht van leven is te zwaar ik laat hem daar soms til ik mijn vleugels op en laat de zon hem zachtjes raken zo lijkt het eventjes wat lichter ookal weten wij wel beter…

ik zag je verder lopen dan je passen in het zand hoofd gebogen schouders hangend in een diep verdriet armen zwaaiend in een traag bewegen golven zongen droef hun lied het koude water deed je schrikken jij keek op en zag me bij je staan met tranen in de ogen fluisterde je nee ik zou niet verder gaan hand in hand zijn wij…

1095 dagen en nachten blijft het muis en muisstil geluidloos huilen onzer harten daar wij nog altijd op jou wachten op een bericht of een kreet roepen wij met klem iedereen op die een hart heeft naar voren komt daar iemand hier toch iets van af weet waar onze lief is gebleven wat is er met Rebecca gebeurt het niet weten is onmenselijk…

de mokerslag We kunnen het leven niet overwinnen niemand nóóit Kom ga je mee. Samen wandelen naar het verre kijken naar de sterren schreeuwen naar de golven "we komen eraan ... Ja maan we komen" Omstrengeld liggen op het strand. steeds dichter komt de rand laat ze maar komen de golven Laat ze ons overspoelen laat het toe…

De nachten dat wij waakten en je angst in tederheid probeerden te verjagen, zijn lang voorbij, mijn moeder. De uren die wij telden en telkens weer je hijgend vragen: 'Hoe laat is 't kinderen?', helaas, het komt niet weer. Nu ben jij tijdeloos geworden, en wij, verbijsterd, niet begrijpend, staren naar de klok. En in ons hoofd de…

de stilte heeft mij toen geroepen een vinger op mijn lippen gelegd ach had ik alles beter begrepen ik had een laatste woord gezegd na jaren van dit dwingend zwijgen ontsnapt aan mij een luid verweer schreeuwt mijn mond van oude wonden en werp de last ver van mij neer…

Hoog in de lucht Draagt de wind Tranen van de Andes Bereiken nooit de oceaan Ik draag het mee Lichaamstaal Handen en voeten De armoede kleurde De tranen rood En ik draag het mee Nergens was het veilig Op elke hoek loerden ogen Ongelukken per ongeluk Droefheid en frustratie Ik draag het mee Tranen mengen zich Met het leven ten…

Twee schemerlampen verlichten mijn kamer, terwijl het licht van mijn computerscherm ook nog aardig meedoet. Een spin houdt mij gezelschap bij mijn wrede openhartoperatie. Satanische wezens slaan met een dikke hamer op mijn allang uitgeholde kop, God, ontferm U over mijn dierbaren, duw dit springgetij terug, haal alle onheil uit deze roulatie…

Bij de kreeftensoep met druppeltjes tabasco smelt ik weg, maar in de dampende glans zie ik jouw gezicht als een dierbaar icoon, veel dierbaarder dan mijzelf of de hele wereldshow. Bij de slok rode wijn overvalt mij de idiotie van het wrede toneelstukdeel en kijk ik scheel naar het sappige wildgebraad, wat me zo tergt, omdat ik het niet met…

Halmen zijn wij waaien mee met elke bries, wind M'n kind, we zijn halmen op de scheiding van water en land Waar onze voeten sporen achterlaten soms alleen van het (te)lang staan Stilstaan aan de oever aan de waterkant zonder te bewegen Niet te weten wat te doen de daadkracht uit ons lijf gestroomd We hebben ons leven…

De antieke, Franse spiegel, die ik aan haar cadeau wilde doen, toont nu mijn sombere en wenende gelaat. Ik zie nog hoe ze ervoor ging zitten en hoe blij ze er van werd. Hoe ze haar haren kamde en een knoetje maakte. Ze is weggevlucht naar een beter oord, de dramazone uit, de frisse heuvels in, terecht, dat doen pubers, maar later, later…

Ik hang met mijn benen in een lus aan een tak van een boom, terwijl uitgehongerde jakhalzen omhoog springen en af en toe in mijn schedel bijten. Bij 'Things to do:' schrijf ik in mijn agenda 'zelfdoding?' uit een bedroefde, verbitterde krabbel van galgehumor. Na de zwaarste woestijntochten die een mens kan maken, zijn er nog steeds…

Altijd op het randje zweven Tussen goed en niet zo kwaad Nooit eens rust, ook niet voor even Leven zonder maat Onrust in je hart en hoofd In strijd met iedereen Boos, gekwetst of juist verdoofd Dat voelt toch heel alleen? Het gevoel dat je verdrinken zal In je eigen web verstrikt Het leven is een vrije val Het voelt alsof je stikt…

Ik was weer -even- in de stad van mijn geboorte Het was weer volop leven in 'mijn' stad zon scheen scheutig De lucht blauw -'t was mij niet om het even- gebouwen groeien er nu als peppels tot aan die hemel de Schepper wordt -schijnbaar- geevenaard Door architecten die naam hebben gemaakt niet vergeten willen worden…

Over de lichtheid van ons bestaan is al veel geschreven, gedicht Zo licht als de vleugelslag wiekslag van vogels blijkt 't niet Een meeuw die je toelacht? een merel die goede morgen zingt? Zelfs 't gebruik van wiet is maar voor even De lichtheid van het leven is niet om naar te streven Het overkomt ons ......onverwacht…

Nu je dood bent zou ik heel graag nog even met je willen praten, je nog even willen zien. Maar je bent onzichtbaar geworden. De vogel zingt niet meer. Ze heeft haar vleugels uitgeslagen en is het onbekende tegemoet gevlogen. Dat daar boeit je blijkbaar oneindig veel meer dan dat er hier lentegroen aan de bomen zit en alles trilt van leven.…

ben je daar daar waar de zon de zee kust in dat ene stukje waar ik net niet bij kan al reik ik nog zo met volzinnen in de naam van mis ik je nog iedere dag dichter…

Er zijn verdrietjes, ze lijken klein maar kunnen ondanks hun grootte enorm zijn. Er zijn iets grotere verdrietjes, ze nemen meer plaats in beslag, maar dat is omdat: je niet eerder zoveel verdriet zag! Dan is er het enorme verdriet, denkend: dat overkomt een mens niet, is fout gedacht want echt: Het overkomt iedereen, goed of slecht.…

vanzelfsprekend ben ik niet meer degene van tien jaar geleden tien jaar geleden onder de waanzin van een ander heeft van mij een vreemde vrouw gemaakt een andere moeder een andere oma zij hebben mij gebukt zien gaan zien vechten tegen leugens en pijn nu de tijd van waarheid is gekomen hoop ik dat ik die vrouw van vroeger weer…