Zij is een mozaïek van schijngestalten van de maan houdt krijgsraad in het eerste huis wapent haar waterdragers en ascendanten dan graaft ze zich diep in in de loopgraven van de taal schiet met metaforen om haar stellingen te verdedigen zwijgt Pruisisch blauw als de kanonnen spreken de landmijnen in haar blik zijn kromgegroeide uitroeptekens…

Wanneer de sterren in de ochtendstralen vervagen en de schaduw van jouw lijf in navolging van jou zelf over onze muren gaat dwalen aanschouw ik je buik die onze kinderen heeft gedragen, de rondingen van je heupen, moederborsten die hen voeding gaven, jouw warme liefde die alles toch zo dragelijk kon maken. Dromerig haal ik de lok…

Zij drinkt uit regendruppels dromentranen en met een parodie over haar liefde sluit zij de dag maanlied minnend.…

Waarom speel je deze melodie van eenzaamheid mijn lieveling? Hier op aarde is de oude vrouw moe je neemt het op voor haar verlangen om telkens droom te zijn geschreven in brieven nog altijd ongelezen geen vertrouwde plek slechts herinneringen in de heimweehut Waarom luister je naar mijn gezang mijn lieveling?…

een stotterende boer krijgt kennis aan Mathilde haar handen leren hem te spreken zonder woorden hij is een goede leerling heeft top tot teentje lief zij mint hem, krijgt hun kind de stotter is verdwenen trots rijdt hij over akkers zijn leven ademt vrij .…

jouw weerspiegeling lijkt eindeloos wanneer ik uiteindelijk de moed heb gevat om erin te kijken, wie is zij, deze vrouw die mij met holle ogen aanstaart raken haar handen je voorzichtig aan waardoor het beeld vertroebelt wast ze haar handen in onschuld doch neemt de zonde langzaam bezit als een slang die door haar lichaam kruipt wordt…

Jij bent het mooie het dunne het dikke laat bloeiend hout jij bent de doodschemer lichtekooi van hout gepende botten schaduwprofiel van deerniswekkende eenvoud jij bent de tragishe ladder naar mijn hemel.…

aarden wil ik in dit jonge land van koeien en klei de rode regen vergeten stollend op koude kinderlijven leer mij spreken met uw tong talen naar nieuwe klanken lees mijn droeve lied en de poëzie van K’naan maar snijd, nee snijd mij niet…

Wij waren zo verliefd verliefd waren wij alleen oog voor elkaar rest uit het oog verloren De paadjes breed of smal weggetjes achteraf ze konden ons bekoren Maar vooral de bankjes bij zon en maan maan en zon Het is daarmee dat het allemaal begon: het spel van handen van vingers die zochten Het wringen... in allerlei bochten…

Eens verscheen je op een zomeravond met je ideale, blote borsten voor het slaapkamerraam, fel verlicht, als een engel die niets vreest. Ik zag je weer, op diezelfde plek, met tepels stijf van geilheid, even heftig als de naakte buik met de paradijselijke navel. Je profiel aristocratisch geschilderd door Rembrandt en je voeten nederig in plastic…

Het eerste wat ik zag Was haar citybag Waar ik voor viel Was haar sexappeal Ik kreeg het aan mijn ’airbag’. Alleen een fuga van Bach Bracht mij eerder zo van slag.…

I’m singing in the rain, zoemt zachtjes door me heen als ik blij als een klein kind de regen en de wind, in mijn gezicht voel, de elementen trotseer bij dit heerlijke weer. I’m singing in the rain, ‘k stap van de stoeprand af, midden in een plas, en alsof dat nog niet genoeg water was, rijdt een auto met een rotvaart, een andere plas door…

Ze lagen te drogen op een droogrek, wel vijf verschillende kleuren BH's, het was een machtig gezicht, als een schilderij van een moderne meester, ik vroeg me af waarom een vrouw zoveel BH's nodig heeft, is één paar niet genoeg? Jezus was toch ook voor minimale kledij! Tegelijkertijd droomde ik van het malse borstenpaar, dat in die bollende hoezen…

Soms staat zij opeens naast mij met haar geur en drukke gebaren natuurlijk zegt zij geen woord strijkt geen vingers door mijn haar immers lang geleden overgegaan Zij komt zomaar wat bij me spoken voelde mijn gemis, het samen zijn aan de afwas of het Indisch koken Dan gaat ze weer want ze is bang dat ik boos word en te veel verlang…

over gekwetstheid verborgen leed omdat juist in die cultuur de meisjes hun familie net te schande mogen maken is er de innerlijke pijn de angst voor ontdekking de schuld te krijgen en de nog grotere vrees voor straf en desastreuze gevolgen aangedaan door juist iemand vanuit het gezin zo erg taboe en de last is zwaar te dragen het geeft…

OPEN JE OGEN Open alsjeblief je ogen Stap in mijn leven, ga met mij mee Jij kan altijd op mij vertrouwen Ik ben jouw land, ik ben jouw zee Waarom zou ik openen mijn ogen Het land verdroogt, de zee vervuilt Niemand stopt deze ellende Niemand treurt en niemand huilt Open alsjeblieft je ogen Ik schenk je liefde en geluk Kinderen zal ik…

plotsklaps kwam je van de muur naakt uit de lijst en poseerde je op bed zoals eens geschilderd ruglings met lang zwart haar pakte mijn hand en vertelde me rode oortjes over wat ik ooit eens droomde en toen niet durfde te schilderen…

Stille eenvoud bedekte naaktheid breekt de broosheid van het witte kleed waarin de tere vrucht beschermd vertoeft ver weg van alle leed. Stil gezeten de tijd vergeten handen in zachte schoot gedachten zwevend tussen leven en dood. Pure schoonheid die in wachtende houding haar zuiverheid aan het oog ontbloot. Foto…

Jij, Jij bent alles Jij bent de beste Jij bent de mooiste Jij bent de liefste Jij bent het Jij Jij zegt nooit iets terug Jij luistert Jij glimlacht hooguit Jij kijkt alleen terug Jij bent het Jij Wij komen er wel Mijn mooie spiegel!…

Flink verdoofd door een halve fles Mexicaans gifwater, de andere helft zat in mij, danste de slanke Spaanse schoonheid speciaal voor mijn vertroebelde ogen, zo geil, zo intiem, zo ongeremd, ze scheurde de kleren van haar wilde lijf, bewoog haar slangetong, schokte poedelnaakt zichzelf naar een orgasme toe, schokdraad ten spijt, en viel daarna…