waar de witgejasten door de gangen ijlen en koortsigen dat doen in zieke bedden waar het leven in de aderen drupt en ademhaling wordt verlicht door zuurstof uit de muur waar naaldfetisjisten bij nacht en ontij monsters willen van je bloed dat is geen plek waar je wil zijn maar als de nacht valt en de witte engelen zweven door…

Tegen het eind van Wat een nacht moet Zijn geweest - in de Barensweeën van de Schemering die de Ochtend moeizaam Geboren doet worden - Word ik op het kerkhof Van gebroken graven Begroet door een oude Man met een schitterende Zilveren baard die mij Het verhaal van zijn dood Vertelt - en terwijl de Eerste zilvermeeuw boven…

Bang voor het leven Bang voor de dood Bang voor het schouwspel Waarin pijnlijk langzaam Mijn leven stukje Bij beetje wordt Uitvergroot…

't Is de drank die je Platlegt dag aan dag, Je hersens ketent, Uitdroogt en in het Slot gooit - en jij Maar denken dat je door Haar bevrijd wordt Van je te zware last - En nu ook je ogen het begeven In 't aardedonker van de dag Kun je uitsluitend verder op de tast…

Hij komt binnen met zijn gevolg legt sober de problemen uit omstandig met deze patiënt nadrukkelijk wordt gewezen foto's in zijn hand de witte jassen kraken Bloed stroomt minimaal naar boven als gevolg van een kwetsuur de geboorte was wat prematuur Halsslagaders vervoeren weinig naar de hersenen, die verdrogen na verloop van…

Wil jij mijn geheugen zijn wanneer ik de donk’re nacht vergeet zongevulde dagen over ga slaan ritme en regelmaat niet meer weet Wil jij mijn dierbare herinnering zijn wanneer ik ga graven in vergeten verdriet m’n handen plotseling weer ga vouwen en huilend roep “ik weet het niet” Wil jij de zon en de maan zijn wanneer ik een regenboog aanwijs…

Verstand op nul Blik op oneindig Strakke schema's Die als serpenten Mij omhangen en mijn Ik verstikken in Meedogenloze omstrengeling - Als het leven zich moedeloos, Bloedeloos, overgeeft aan De dood die mij gretig Opwacht ontdek ik dat Ik aan het leven te kort kom…

Was door de bodem Gezakt - voelde de Grond onder mijn voeten Niet meer en verdween In het ondergrondse duister Waar alleen de pieren nog Van alles kunnen zien, en in De diepte van het donkerste duister Zakte ik langzaam weg toen ik Merkte dat er ook hier geen leven Meer was - inmiddels was ook de Aarden tunnel met het grondwater…

uitgeteld en uitgeraasd lig je zwetend in je bed even niet meer rennen niet meer vliegen geef je nu maar over aan de griep die jou in haar macht heeft en laat de tijd zijn helende krachten op je loslaten opdat je snel weer 't mannetje bent…

Onzichtbaar wordt de aanval ingezet slinks en zwaar in het geniep lijkt 't haast willekeurig niet voor de hand liggend bij wie 't zich openbaren zal en wie gespaard zal blijven trekt de sluipmoordenaar door de wereld der levenden totdat hij zal worden gesnapt bevochten wordt met alle kennis die er tot nu toe voor handen is hopend…

Dood was ik Niet meer tot leven te wekken Doodverklaard door mensen in mijn bestaan Dood was ik In mijn eigen gedachten - Zo kon ik onmogelijk verdergaan Licht, leven en liefde Werden mij aangereikt Door goede mensen in het UCP Door de dood heen Het leven teruggevonden Dank! bijzondere mensen in het UMCG…

Uitgeteld lig ik onder De spiksplinternieuwe Scan naar het plafond Te staren terwijl mijn eerste Bestraling plaatsvindt - Twee laboranten bevinden zich In de ruimte naast me, zij Besturen met kundige hand Het apparaat dat alle Kwaadaardige restanten Uit mijn lichaam verdrijven moet - Ze hebben mij gerustgesteld, Ik voel me veilig…

Een crash heb ik Nooit meegemaakt En toch ervaar ik Voortdurend die scheur In mijn schedel Waar het leven in En uit gaat, dag in Dag uit, zonder het Zelf te kunnen sturen - Nu ik erover nadenk Moet het toch mijn Leven zijn dat die Scheur in mijn schedel Heeft veroorzaakt - Crash zonder dat er ook Maar één voertuig aan…

Achttien waren jullie in getal, Wachtend op het einde - Achttien levens die zonder reden Voortijdig verloren zouden gaan Onvergelijkbaar met de duizend Doden die ik dagelijks sterf En evenveel levens die ik dan Ongebruikt langs me heen zien gaan…

Hier is uw bril Ik heb geen bril Zet hem eens op Hoe staat hij mij ? Hij staat u enig Kunt u er iets mee zien ? Wat moet ik zien ? Tijdloos bestaan Straks komt het eten Ik heb geen trek Andijvie met een balletje gehakt En aardappeltjes gekookt of gebakken dat mag u kiezen Ik heb geen trek Hoe laat is het ? Tijdloos bestaan Vanmiddag…

zij hebben allemaal het script gelezen weten hoe te delen toch is er iets fout gegaan bij het wisselen van decor er zijn vreemden tussen de coulissen die vechten om voeding zoeken naar ruimte en lucht op hun agressieve vlucht er is geen samen meer zij heersen in de chaos als een diep invoelbaar zeer balansen zijn uit evenwicht…

Als het hart alleen nog klopt En de rest al niet meer voelbaar is Een dode geest in het bijna Dode lichaam woont Dan is de eenzaamheid Huizenhoog zichtbaar In de mens die zichzelf Reeds verloren heeft Net als veel van zijn beminden En niet meer weet hoe Hij het leven, en zichzelf, Terug moet vinden…

De wachtkamer scheidt de wachtenden van hen die op zich laten wachten. Teer onttrekken we ons aan het heden en aan de kamer waarin we verblijven. In het wachten schuilt de hoop. Wachten - urenlang - om uiteindelijk te horen dat het te laat is. We vallen samen met de tijd stil. Dit wachten is voorbij.…

Nu het lawaai is geweken, Het rumoer is verstomd, Ontwaar ik om mij heen Wat echt leven zijn kan - Een koerende en intevreden Tortel die met mij het aanbreken Van de nieuwe dag omarmt En gouden stralen van de Ochtendzon die op deze dag Mijn koud geworden hart verwarmt…

‘k zag ganzen die niets weten van het vergassen ergens verder een zwaan die wist van zijn eenzaamheid want zij was tot stof vergaan en ik, ik verpoos in twijfel in mijn gehucht van beton en spijt het leven kent de schreeuwers, propaganda van de rechtse kant - het links is de hoek van de schreiers, de weters van het heelal – mijn god…