In plaats van haar kind - het leven is soms zo wreed - ach, kon zij maar gaan.…

ome Jan was ergens psychiater van hem werd ik niets wijzer zo bleef het duistere in stand later, toen ik eindelijk groot was leerde ik zelf wat geestelijk lijden is vreemde weerstand is verdwenen het zijn mensen zoals jij en ik die vermaald worden door pijn mensen zijn nu steeds meer depressief door gekte van de maatschappij…

ik heb het ervaren, zuigend en kloppend gaat maar niet weg hangt in je lijf leven doet pijn…

we liepen samen, aan elkanders hand je zocht me overal maar vond slechts wat ik aan je zei- want mij herkende je niet meer de foto’s die ik toonde leken op iets moois doch nimmer op mijn kinderen of op de tijd dat jij nog als mijn moeder ook mijn moeder was de kleine vrouw waar je in schuilt herbergt enkel nog dat lieve ja, dat hele…

gedrapeerd hangen haar laatste levenslinten lonkend naar eeuwig senryu…

Eerst is er ‘onwetendheid’ dan is er het ‘weten’ maar na de ‘alwetendheid’ komt stilaan het ‘vergeten’. Wanneer ook ‘t niet meer weten in de vergetelheid is verdwenen weten we, dat waar ooit onwetendheid bestond alles nu vergeten is.…

Welkom terug, welkom terug jij hier bij ons Heb je gemist, heb je gemist wel elke letter heb je gemist wel elke zin Blij dat je weer hier bent blij dat je weer terug bent terug bij hem en haar en mij Weet dat je nooit echt weg was dus wees ook maar een heel klein beetje blij…

Misschien was er iets in ’t verlangen dat je me had gegeven, bergen, rivieren en sliep je nachten bij me, lentepril met de wind nog langs je wangen of voel ik jouw ziel wachten in April de nieuwe fruitmand naast het ziektebed een laatste sigaret als de zuster weg is want buiten blaffen honden naar meeuwen als het ochtend is, krijg je verse…

monsterlijke klauwen slaat het onbestrijdbaar beest dieper in het weerloos vlees machteloos staan wij terzijde vragen ons vertwijfeld af: en waar is God verdomme?…

Verzonken gedachten in een verdronken geheugen is de trieste balans van een werkzaam leven, er is geen moment, dat zuurstof verandering brengt in de situatie. Het geheugen is verzopen in de gedachten van het gehele leven…

Speeksel met chocola. Zijn mond bewoog. Ik luisterde, veegde zijn kin zacht droog. Tussen zijn lippen pruttelde een refrein. Het flakkerde. Gesmak. Vlammen van pijn. Een woord van troost kreeg ik niet uit mijn keel. “Ik weet zo weinig en ik wist zo veel!” Woorden, namen, adressen, telefoon- nummers. Verbindingen. En ik, zijn zoon, arm om zijn…

Het duurt nu wel erg lang en ik mis je geen korte zinnen en lieve woorden geen doordachte zinspelingen naar de wind naar de liefde naar een kind veel zeggen in weinig woorden Je laatste hier was Bevallig toen werd je ziek, weer ziek Ik hoop je snel weer terug te zien je Leeslinten te lezen en weer van je te horen…

Grauw is de neergelaten sluier Welke gelijk een spinrag verstikkend omhult Meedogenloos is het doende de geest te vermoorden Aangegeven in het koele wit met onderbouwde woorden Vier Jaren van onzekerheid waarin men stilaan hoopt Overgegeven in blind vertrouwen waartoe men noopt Dan vanuit krochten van het orgaan wreekt het ongerief En is men…

strakker de huid rondom het hoofd dat bijna dreigt uiteen te barsten als het niet omvalt door teveel gewicht ogen knijpen afwezig verzwaard met lood alles klinkt te luid vervuild door echo’s en iemand snoert de riem nog aan…

(Resumé) Er werd met onomkeerbare Feiten gespeeld Bovendien verschrikkelijk Nonchalant gedaan 'k Vocht voor mijn leven Mijn liefde. Mijn werk 'k Streed lachend. Met onderhuidse Traan Dankzij grote misverstanden Verloor 'k mijn werk Werk dat mij aansprak en dat ik kan; Nieuwe Baan Veel gesprekken en Meer holle frasen Door 'n mythomaan…

Anorexia, ik daag je uit, Kom maar op met je gevecht. Eens kijken of je wel zo sterk bent, Zoals je altijd zegt. Anorexia, ik daag je uit, Of durf je soms niet meer? Bang dat je het niet kunt, Dat Ik win, dit keer? Anorexia, ik daag je uit, Haal die lach maar van je gezicht. Die kun je niet meer gebruiken, Als je straks ver onder mij…

Het leven hurkt in schuine straten Heulende schichten stil verstomd De geest verglaast in vreemde gaten En kleur verliest er elke blom Ravijnen zijn er dicht gegleden Angstig doolt gedogen schijn Nog levend in het licht van heden Vergetend boven wolken zijn…

druk altijd maar druk druk van buiten maar vooral van binnen hoog het schijn gehalte want dit is van jou en jou alleen moeten altijd maar moeten controleren niet te opvallend om de tuin leiden ben je expert in al tikt de tijd die verdomde tijd welke aangeeft dat er weer druk maar nu dringender ze wil niet, kan het niet bedwingen…

Koud vuur in dit getij, oud zeer druipt van alle omgekomen bomen, zwarte sneeuw bedekt de borst van de doden die van verre zijn gekomen, streelt de winter,oud en wijs gedeeld in ijs, vindt de weg terug van een reis in afgedankte sterren, tussen afgevallen bladeren ontbonden smarten onder gladde stenen, dan zijn ze thuis, tijd ontbindt…

een zachte hand strijkt warrige haren glad geeft rust in haar opstandig denken waarom ik…… de fluister zegt waarom jij niet…. tranen druppen maar haar wangen blijven droog stilletjes droomt ze toch haar toekomst…