klokken slaan niet meer wijzers wijzen alleen nog op jezelf in het hoofd blijft het almaar draaien en draaien, geeft je brein op geen enkele vraag meer antwoord, hoe je ook graaft en zoekt neemt grijze leegte steeds meer bezit van wie jij was, wie jij altijd bent geweest, zelfstandig, ondernemend, reislustig, nu ontvouwt jouw leven zich in…

Deze straat in wonderland een laan van roze wolken moet wel het einde zijn van de gewone wereld, hier begint het geluk en ginds moet wel de poort zijn maar daar wil ik nog niet heen Laat me langzaam lopen en genieten van bomen vol roze koeken Laat me wegvliegen uit pijn en misselijkheid uit de heilige drie-eenheid van mijn gedachten…

dag klein mannetje, dag met jouw blonde krullen pretoogjes en guitige lach op jouw loopfiets draai je vrolijk in de rondte wist je nog van niets dat er een ziekte in jou zou groeien kon je op dat moment helemaal niet vermoeden als leeuwen hebben we gevochten, vanaf dag één wiegend in mijn armen. en in een zee van tranen gleed jij zachtjes…

met mijzelf slaap maar zeg ik tegen haar ik sluit mijn ogen wil ik wel met droogte mijn lijdend lijf ingaan ze heeft geen woorden nodig 't afsnijden van de tijd 't besef dat een terugkeer misschien onmogelijk is ik draag het zand van de nacht naar het afscheid, het wanhopig zwijgen volgepakt met knars en kanker zal ik een briefje…

Als hij komt onaangekondigd ongelegen onvermijdelijk neemt hij je mee als je gaat onvoorbereid onverwacht onomkeerbaar ga je mee van onzijn naar onzijn in een flits van viraal bestaan…

als je aan je lijf iets vreemds en onbekends voelt en je weet dit is niet niets dit is niet zo bedoeld als je vreest voor grote ellende wat je in je lichaam leest veroorzaakt door die grote bekende onbekende als je bang bent voor het beest o God toch niet die met de zeis die vrees je van alles het meest het idee alleen al brengt je van…

avondronde de dokter komt hij glimlacht en vlindert met zijn hand over haar brandende huid zij knikt, uitgeput, uitgedund door woorden die achtergebleven zijn zij zwijgen samen een dialoog net zolang totdat zij nog een paar keer wakker schrikt…

jouw hand glipt uit de mijne langzaam ga je op in de mensenmassa, op weg naar huis al twijfel je daar soms aan even daarvoor, vertelde ik je anekdotes uit een ver verleden die een glimlach op jouw lippen toverde zelf verval je in herhaling van hetgeen je net ook vertelde steevast luister ik omarm ik jou met liefde totdat het moment…

Pyjamadagen van ziek zijn met dichte gordijnen denkend aan vrij zijn met dichte gordijnen genietend van elkaar Ziek zijn is vurig verlangen naar bruisende energie zonverlichte kamers nooit meer slapen zingen, lachen, elkaar onvermoeibaar voeden en op zijn hevigst lijden aan het verlangen met vrienden onsterfelijk te zijn…

onder het grijs van jaren sluipt in mijn hoofd een minuscuul propje dat stil en even maar mijn tijd en leven stopt in diepe slaap gevallen word ik langzaam wakker in een kamer die ik niet ken met rondom mij geschaard vreemde gezichten aan bed doctoren verrichten wonderen met aandacht en medicijnen slopen zij wat mij verlamd het…

de salon de ijzeren kast diep dankbaar vult zich langzaamaan appeltjesgroen, koraalrood, roze en hemelsblauw liever, heviger, zachter kan het niet voorzichtig spreek ik leuker uit zwart is geen kleur, hoor ik iemand zeggen de geur van koffie lokt mij naar binnen de kamer is als een landschap waarin haast elk dier opschrikt…

De oude mensen op de soos zijn vrolijk en mobiel genoeg om te komen Andere bejaarden zijn gebrekkig thuis in hun lichamelijke ongemakken Ik denk me wel eens in, dat het 2050 is en ik in een gemakkelijke stoel zit te fantaseren hoe het vroeger was en dat ik door een wonder ineens terug ben in die tijd weer 24 volle uren per dag mag voelen…

Het is niet gezellig in mijn lijfhuis, zwetend op bed strek ik me wijd uit tot een X (waarde onbekend) om af te koelen maar er staat geen wind en de lucht is vochtig van verdriet om mijn lot en van angst dat dit het laatste is wat ik nog vol kan houden, dat het daarna te erg zal zijn (ik weet niet precies wat - soms is het te…

Of je kunt ontsnappen aan je ver- leden, blijft een eminente vraag Ondoenlijk is het in mijn geval Het kan werk'lijk noch snel noch traag Het verleden heeft mijn geheugen Gedronken met heel grote teugen Echt mijn geluk, 'k ben een strijder van mijn noodlot de bevrijder Drie decennia verder in tijd Gelukkig met vrouw, werk en hobby's Reeds…

gedateerd verderop, in de gang, staat een oude vrouw voor een witte, steriele deur haar haren hikken scheef tegen haar linkeroor ik ben teruggekeerd van de zee, zegt ze het water heeft op mij gewacht het lijkt alsof ze naar de horizon staart wie ben ik, vraagt ze haar schaduw valt, vlak en verslagen ik kijk haar aan en hoor de meeuwen…

nu het beest in opmars is, ontwaakt de achterdocht woorden die worden gesproken, veelal worden herhaald, vinden geen houvast boosheid maakt zich meester nu jij vindt dat er over jou heen beslist wordt alle touwtjes die jij dacht te laten vieren, zijn jouw hand allang ontglipt zo verdwijn jij meer en meer in de grijze mist die jou omhult hoe…

daar lig je dan het gedruppel meet zich naar leven en sterven uit een geelachtige stenen muur -waarachter gelijke kamers zich opmaken- ontwaken vogels die onverstoorbaar vliegen door zelfbeklag heen vloeistof zoekt een weg, schept stromen en gedachten en plant giftige vergeet-mij-nietjes langs de vlinder rond mijn hals het verschoonde…

liggend in een bed dat niet langer wordt, wel klammer danst de depressie rondom haar hoofd een pas de deux in de sluimering belt de hersendokter om te bevestigen dat zij zich nog even ontaard voelt gelijk de week tevoren en die daarvoor, zelfgeschreven woorden in de agenda raken meer verstrikt in mist, zo gaat zij rond in cirkels en belt ze…

van binnen naar buiten de deur valt achter mij dicht op dat moment kan ik geen warmer woord bedenken dan zijn naam ik struikel over verwondering opnieuw de authenticiteit van zijn hart en handen trekt me overeind wrijft over mijn kale kop wanneer hij de blauwe plekken - van angst en 't lage zelfbeeld- uit mijn hoofd trekt…

de strijd begint waar je loopt, slaapt, eet wat en wanneer staat op de lijst het agressieve blootleggen beheerst het lijf omzwachteld door zwart MRI's in, scans uit -en gangen door de grauwe stilte en wat nog rest alles is wat rest: het hoofd en de geur van angst die opnieuw scharrelen door aders en kamers van het huis…