Het licht van rust scheen op gevallen herfstbladeren alsof ik iets wilde zeggen voordat je weg zou gaan te lang had ik gezwegen bij wijze van eerbied nieuwe verlangens kwamen naar het nachtwoud op het oeverland in mijn verbeelding was het anders in droeve herfstwind van toen vreemde geluiden hoorbaar kalme echo van de nacht er werd…

Waar zijn de beelden heen? Gestort in de vergeetputten Van mijn stokkend geheugen? Waar zijn de geuren heen? In toegedekte beerputten, Klaar om te vluchten. Waar zijn de geluiden heen? In de doofpot gestopt. In de kiem gesmoord … Waar zijn de jaren heen? Verdwenen in de rimpels, De voren van een doorploegd leven. De tijd vliegt ……

Of ik iets wilde schrijven voor als je zou ontwaken in jouw doodskist vroeg je mij bij wijze van grap op jouw sterfbed heimwee waaide woedend weg over zilte stranden van verlangen in mijn fantasierijke verbeelding over de zwoele zomeravond intens was de liefde, warm het zand als kleding, naakt was de echo machtig als een vlinderhart…

Kijk en zie haar staan de lampen zo fel het verlicht en verblind het zicht Aanschouw hoe ze verdwijnt in jouw ogen verschijnt niets te aanschouwen behalve het licht Kijk Lach…

Hij was ziek maar had nog zoveel om voor te leven kon zijn aandeel daaraan geven ook al zag de maatschappij alleen wat de medische kosten ervan waren tafeltje dek je elke dag de verpleegkundige om het ontbijt klaar te maken het aankleden en het douchen en de tussentijdse ziekenhuis opname onder druk van de maatschappij…

in de gouden gloed van de avond als langzaam ook ons leven stilt leidt de weg ons naar de haven waar wij ons thuis beschouwen als daar de nacht de dag eindigt is dit vandaag allemaal zo anders nu het avondrood jou omarmt met transformerend licht en lucht waar zacht de tijd afscheid fluistert wacht jou de boot naar de overkant jouw uur…

Wanneer de avond op roze slierten vaart, daagt met neveltred de weemoed die tranen welt in het gemoed, herinneringen schemeren laat en gestalten baart. Ik zoek je tussen bramen en struiken, verloren kinderparadijs, gesloten Eeden. Enkel het krassen van kraaien, doen de wielewaal vergeten. Zal bij vroege maan, de jeugd nog ontluiken? Het…

Na vele avonturen te hebben beleefd. In de uren van de nacht. Te delen met wie dan ook. Soms dramatisch van stof. Kan ik alleen maar lachen. En heb ik totaal geen spijt. Het is nooit saai geweest. Jij die ik vroeger kende. En nu wil ik je bedanken. Voor de vriendschap en de liefde. Voor de aandacht en de lust. Het was een prachtige…

Ontwortelen. Langzaam naar het einde Al wat je was afpellen Een lange strijd voeren Naar iets wat je niet wil Er is geen ontkomen aan Wanneer alles is gedaan Vergevend berustend Naar de kern van zijn Overgegeven , los van wat was De schoonheid , de intensiteit van leven Openbaart zich Je wordt mooi, steeds mooier Dan je ooit daarvoor was…

Nog duizend stappen te gaan naar de oever van de rivier. Ik loop rustig want ik heb geen haast. Het hart klopt door, ook zonder elkaar. Volwassen kinderen van het leven. Niets kan eeuwig duren. Ook deze rivier ontkomt er niet aan. Ik maak mijn handen los, Ook al kost het mij moeite. Het is beter om de stilte te laten stromen. Zonder…

zomaar kan ik niet vergeten er zijn te veel herinneringen mijn hoofd, mijn hart ze doen gewoon zoals het hoort ik kan ze niet bedwingen maar dat hoeft ook niet even denken aan even glimlachen om ik laat het toe en als het over is en mijn gedachten mogen rusten want ze maken moe dan weet ik dat het over gaat als morgen de…

de ziel zoekt zucht wacht en waakt ze weent kust koost en troost ach de ziel rust en raakt vaart zacht naar het magisch licht dat haar bevrijdt uit de knellende armen van de duisternis de ziel zucht haar odyssee naar het licht is volbracht…

Zicht op jou Op jou en jouw strijd met de tijd die 24/7 jouw aandacht eist aangezien de tijd gewetenloos blijft tikken Hier is niets tegen te doen. Het tij is geenszins immer nog te keren knagend aan echt alles In decennia opgebouwd, weg Ja, weg gaat langzaam het leven logisch, want een ongeneeslijke ziekte wint altijd uiteindelijk…

De trein zit vol met gekken vandaag er zit een robot in het dak een spook in de lijn en de wielen zijn van staal Ik hoor muziek waar stilte is ik zie gezichten op het water hoor mijn naam als niemand spreekt en fluister mijn gedachten Hier sta ik, kaal gestript ontdaan van alle onzin je zei dat je zou wachten tot ik terugkwam, ooit, later…

Omdat ik niet wil struikelen over jouw stilte over het gat dat jij bent in mijn duisternis zal ik delen hoe het voelt met jou weer een onmogelijke berg beklimmend met jou al lang geleden weggegaan Ik wil niet dat mijn leven geweven of gekozen wordt uit pijn die ik verberg uit brokstukken van mezelf uit jouw stem die in jouw slaap roept…

Jij daar toen in die kamer van het witste wit hoe jij nog vader blijven moest en ik het kind met nog vele morgens te gaan maar ik zag witte angst in grijze ogen staan hoe ze bloeiden daarbuiten uitdagend en rood, de rozen, trok augustus nog één keer alle registers open ik wist al van lege kamers en dat verdriet na jaren ook slijt…

het licht straalt naar binnen en kleurt de schaduw zachter in waarneembare hoeken het aait mijn verblijf ze wil mij wellicht beminnen en dat de stralen verder zoeken naar leegte die wordt gemist ik hoor het geluid van stilte steeds dieper bij mij, naar binnen neen, ik heb het nog niet over kilte die wordt later gemist, zo denk ik, het…

Nog één keer keek ze over haar ranke schouders en wierp een milde blik over het schrale land waar neurosen en gebreken floreerden. Ze zag ze nog klitten, ze hoorde ze nog vitten, de kinderen van het magere brood. Met lichte tred ging ze, frivool maar…

Toen jij bij me kwam was zij net om de hoek verdwenen of was het andersom ik keek haar lang na zo lang als maar kon met mijn ogen tot spleetjes verdween ze in een vreemde drukte witte jas , flets blauwe broek of heb ik de dingen verdraaid je sprak maar ik hoorde je niet als was ik zelf om die hoek verdwenen of zag ik het verkeerd…

In het groen van heden Wordt het zonlicht Door een onlangs verleden Aanhoudend vermeden Ik zie wel de rondte in de verste verte En voel zeker de kleur van haar gloed Of hoor je soms zachte stem die je altijd Begeleidt in de wind die je bemint Die voortdurend, vaak ongewild je diepste tonen vervoert maar uit onmacht niet de verlossende…