Wie dood gaat verliest zijn ego. Wie sterft verliest zijn zorgen. Kwalen verdwijnen uit het zicht. Jezelf doodlachen is feestelijk. Lachen om de dood, maakt leven licht.…

De vlindertuin GESLOTEN. Ik keek op de grond met draad afgesloten. In mijn gedachten verrijzen vlinders uit het verleden; Ik wil vliegen op de vleugels van een witte vlinder en ongehinderd onverminderd kijken naar de vitrinekast naar het witje achter glas, opgesloten in de laatste klas. En het schoenlappertje dat rode schoentjes…

Zij was zijn zonsopgang de opkomende maan het licht van Halley de zekerheid van de ochtendkrant van de vers gezette koffie van het klaargelegde kloffie dat verdween toen zij sprak van afwas ramen lappen waar geen vuiltje zichtbaar was dagen die aan elkaar waren geregen hij hoorde het aan woord voor woord zijn ogen dicht geknepen…

Nu je niet meer terug komt lijk je nooit geweest te zijn en blijft alleen de leegte over. Nu alles leegte is lost elke herinnering zich onontkoombaar op en is er niets meer van je over.…

volgens de Grote Bosatlas heeft een bestemming twee plaatsen, heen en terug, op Street View is daarvan niets terug te vinden, misschien zijn we voorbijgegaan zonder er bij stil te staan, hangen natte sneeuw en kale regen met hoofden uit het raam, gewoon, voor de volledigheid onze beide stipjes hebben nog één lege witte vlakte te…

ik zoek naar woorden maar vind ze niet ik zoek de stemmen maar hoor ze niet ik zoek de beelden maar ontwaar ze niet vol droefenis zijn ze opgegaan in de grijze mist waar zelfs de zon zich van haar taak kwijt…

Nadat de laatste tram is vertrokken, vonkt zijn schaduw na op de bovenleiding en in het neon in een gebroken zitting van de nacht, overweeg de kansen in een rimpeling van overmacht omfloerst door de lipstick op het bevingerde glas, soms te vol om leeg te raken en na de goot volgt een nog diepere plas, waarin het genot door bijsmaak…

verstilde aanwezigheid reflectie van struiken gloeiende horizon ziel gedompeld in vrede extatisch in eenzaamheid wenst hij te delen het ondeelbare geen oord gerieflijker voor een laatste woord…

het bed in een ziekenhuis haar laatste bed hij zoekt haar hand zijn bril verdwaald tussen oog en wang hij streelt kijkt wacht hoe zwijgt een man als hij verlaten wordt no hast gjin soargen mem bliuwt dy nei zingt hij zacht het klankspoor wijst haar de weg naar het witte licht…

ik voel me verantwoordelijk niet alleen vandaag maar ook gister ver daarvoor, nog afgezien van morgen de maanden die nog komen gaan te vertellen wie je was hoe je leefde; wat je deed en achterliet over begeren en leren in elkaars aanwezigheid nu moet het witte gat gedicht met geschrijf en met verhalen zodat je niet weg maar in plaats…

Thuis zijn niet muren met een dak, waar je binnenvalt en neerploft op een te harde bank, waar je in je huispak een zak paprika chips afslaat en geen rode afdrukken maakt op de afstandsbediening. Thuis is ook niet waar je stiekem windjes doet zodat een ander ze niet ruiken kan. Nee, thuis is waar je hart blijft als je weggaat en…

waar huist een gestrande vogel die de nacht met zwijgen vult wat zing je zonder libretto in het donker als het laatste woordenspel onhoorbaar wordt hoe ontmaskert het transparante licht dwars door alle kleuren de weg uit het landschap als de nachten zich verdichten is de dood dichter dichter bij dan ooit…

Als ik dood ben het aardse heb verlaten, en je mij mogelijk mist, hoopt ergens te vinden, bladerend door wat ik achterliet, ben ik woorden geworden in de regels van mijn gedicht. Lees je mij misschien weer even levend. Ik heb je lief gehad.…

Soms zie je van die mensen die zijn van binnen bijna dood, al aan het sterven begonnen en gedeeltelijk verdwenen in het leven om hun heen. Vaak zitten ze in een hoekje moederziel alleen. Ze willen niet meer worden gezien en kleuren haast onzichtbaar als een kameleon. Met een blik op oneindig dwalen ze af en gaan op in de horizon…

ondanks het besluit te zwijgen -geen woord voor aarde of vergaan voor ijs en kou en vorst- valt moeilijk te verkroppen dat winterbloemen bloeien, roekeloos ontknoppen harten schaamteloos openstaan waar narcissen gedijen onder sneeuw wie zal straks de schoonheid tellen de woeker van het groen beheren as blazen in prille zachte voorjaarswind…

je fronste meer rimpels dan voorheen wist dat de dood je onderhuids raakte maar je ging niet met hem mee wij begrepen dat jij het niet lang meer zou maken je bleef praten tot je stem als waterval vertraagde en je ogen spraken later pakte jij de handen in een woordloos samen zijn een bedankje voor het delen van de ergste pijn…

ik doop mijn ganzenveer in een inktpot vol tranen waarmee ik verzen schrijf in de blauwe winterlucht over hoe we samen dansten ondanks het hebben van vier linker benen zwierden en zwaaiden we niemand dacht aan later want al wij hadden was het nu twinkelende ogen, jouw koude handen warmend in de mijne samen opgaand in een sterrenstof…

zij doorziet al jouw kleuren die van wit witter en krakelee zet je masker maar af nu alle kaarten op tafel liggen zal haar koninginnenhart er nimmer meer vol van zijn terwijl de zon zich uitrekt hangt zij haar mooiste dromen aan wiegende takken op het ritme van de wind…

de dood is een allemansvriend hoezeer ik hem ook buiten de deur heb weten te houden hem niet op facebook heb geadd laatst nog ruzie met hem heb getrapt waardoor ik dacht nu heb ik je heeft hij mij toch te grazen genomen voorgoed ben ik ingeslapen maar proost op jullie vanaf daar waar de zon voor altijd schijnen zal…

Het bed dat in de kamer beneden bij het raam staat. Vrijwillig leven. Buiten het nog wel kunnen volgen. Tot de ogen sluiten. Een kunst die stervenden alleen beheersen en nooit te laat.…