de snede die 2022 van 2023 doormidden kerfde was de aftrap van weer dezelfde ontgonnen fenomeen, liefde en dood omhelst door spijbelende verlangens van één ieder die de wereld door andere kijkers beziet naar mezelf gericht hangen de vleugels telkens in onvoorziene winden om ze tenslotte te strekken wanneer de laatste zucht zich herinnert…

aan de gerafelde kant danst de wind wiegt het licht een langzaam veranderen in aarde het zachte breken naamloos verborgen in een lange winter tussen alles wat duister is deze stilte heeft stekels een verdwaalde dichtregel glijdt langs het venster…

Het is een lange reis van A naar Z Met boemeltje of hogesnelheidslijn Ga je doorheen het hele alfabet Bewondert woordenschat en schone schijn Je treint langs zee en door het groene hart De uitroeptekens rijpen in het veld De blauwe luchten worden somtijds zwart Doordat er inkten buien zijn voorspeld En onderweg bezoek je dorp of stad…

Zij schreef haar zwanenzang doorheen de jaren van groeiende leegheid waar eerst nog ruimte werd geschapen in samenhang der dingen Zij dreef af in een oceaan van een voor haar en mij onpeilbare diepte dan wel oploste in een onmetelijke heelal. Reddingsboeien werden woorden, inhoudsloos doorschijnend, en haar spraak verdampte vruchteloos…

De zelfde woorden De zelfde zinnen Op de dag, naar je laatste rustplaats Waar de hemel huilt De zon ons verlaat Wil ik het niet denken maar de waarheid heeft mij niets meer te schenken Waar je nu bent vast beter dan hier Willen wij je nooit vergeten Waarschijnlijk kijk je op ons neer als een beschermengel Wij willen je nooit vergeten…

geen weeklacht toen ze afdaalden naar het diepe water een litanie slechts van monotoon zacht geprevel een offerande aan de zwarte hemel water van de dood geen weeklacht in de wildernis toen bomen braken een ritueel slechts van buigend barsten naar het diepe water toen ze afdaalden naar de krochten van hun ziel…

tussen mijn handen voel ik moeders gezicht waar de dood pas nog op heeft geschreven zijn signatuur is op de huid achtergebleven waarna hij zich verschool in gedempt licht haar lichaam wordt nu in linnen gedragen met namen erop van hen die haar mogen in haar leven had ze maar zelden gelogen alleen op de antwoorden van wat vragen in haar besluiten…

Ochtendlicht zoekt aarzelend jouw onbeslapen kussen op het koude bed de trap zwijgt de vertrouwde voetstap die zijn treden niet meer dragen en de woonkamer benauwt de enorme lege stoel zo troost'loos is ons huis waar niemand meer jouw koffie drinkt och lief het is zo stil op aarde nu jouw stem er niet meer klinkt…

twee stenen leeuwen - tandeloos en blind - zien liggend toe hoe jij de naam beitelt in steen de klok slaat loden uren wolken hullen zich in leigrijze kleuren de zon weet wat afscheid is takken buigen diep voor het ademen van donkere aarde in een droomloze tijd de naam in marmer laat zich niet benoemen blinde wachters snoeren…

Ik neem geen afscheid, nee, er komt geen vaarwel, wat je groet zal blijven dus zeg ik je gedag, een tot weder ziens, tot later en tot straks. Een goedemorgen of hoe was je dag, gewoon even kletsen alsof je er nog was. Het doen alsof zal ik geloven, geloof is een sterke kracht, je bent niet weg maar hier bij mij, zonder…

Ooit zijn wij niet meer samen dan staat één van ons, omringd door liefde en aandachtige luisteraars de woorden met geknepen stem te spreken, maar welke woorden in het licht van een brandende kaars doen dan recht als levensecht in krachtig vuur is gedoofd ooit zal één van ons met een half hart nog doen wat we hadden beloofd…

binnen de muren van de tijd over de vlakte tintelend wijd draag ik een woord in de kom van mijn handen ik leg het zacht te slapen onder langzame wortels van een boom zij buigt haar takken als een moeder over een leven ver van mij vandaan een zwaluw roept laatste onverstaanbare dingen overal de lucht als een eindeloos water over…

hier komen ik en het verleden samen waar de wortels vertakken onder het zand ik liep er vaak, en verafschuwde het land dat zich schaamde voor sommige namen in mijn bos zou ik weer worden geboren het eerste als een onbeduidende knop die zijn weg zocht naar de absolute top waar alleen de harde wind kon storen niet elke boom was een goede kameraad…

de leeftijd geeft vorm aan haar mooie gezicht en trekt wat lijntjes naast haar smalle mond ze is nog monter en oogt redelijk gezond een aantal wonderen heeft ze al verricht in haar beide handen heeft ze nog kracht waarmee ze boetseert en verft iedere dag van recensenten kreeg ze een goed verslag haar kunst was te zien tot diep in de nacht…

Laat nu maar gaan, je bent niet meer die je ooit was, door wat je omringt bewogen beweeg je je onzeker tastend voort, jouw stem wordt steeds minder gehoord. Laat het maar los, want hoewel zelf onvergetelijk, ben je bijna alles vergeten, je bent er nog omdat je in ons woont, ook dat zul je niet bewust meer weten. Laat alles varen, en meen…

De hoge bomen, zwart in het late winterlicht, wierpen vreemd langgerekte schaduwen op het gazon en op het bankje waarop wij zaten in een stille leegte, die groter werd toen het trage sneeuwen begon. Jouw handen en haar roken nog naar de herfst, je gezicht was vaag zichtbaar in de schemering, met verwachtingsvolle ogen, als die van een meisje…

De toekomst is schraler geworden, meer afgepaald, scherper omlijnd, het troost schenkende verleden rijker. Het niet te vermijden eind doemt al op, komt in zicht. Vasthouden aan wat ooit was kan stuk maken wat nog voor mij ligt, dus leef ik opgewekt voort in het heden, en als het eenmaal zover is, als ik verdwijn, keer ik terug naar vanwaar…

aan de overzijde van de stilte de overkant van de taal vallen grote woorden uit onze handen de schone is gekomen onstilbaar mooie ogen als sterren als wit glas haar gezicht de maan vaart de wereld voorbij zachte stappen tussen de schelpen de nacht sluit ons in haar armen de schone is gegaan we leren afscheid nemen nooit van…

Ooit zag ik robots zwaaien met hun armen Als slangen in een scancircuit verbonden Supersonisch snel, in split seconden Floppen spuwend uit hun stalen darmen 't Was uitstel van een lange executie Van banken met hun rekening courant Ging één dicht, dan ging d'ander aan de kant Bedankt, communicatierevolutie! Nog zie ik Koot staan, bij…

we tellen de daden de dagen de doden de sporen de wonden in het landschap tot mouches volantes zich als zwarte dansende sneeuwvlokken ontvouwen en het uitzicht verblinden we tellen tot tien en terug werpen een kleurrijke lap over het land zwijgend bedekken we het ontelbare…