Zo kabbelt het leven voort zoals alleen het leven kabbelen kan en zo heb je dat van je ouders gehoord. Een mens gaat maar door zonder zich af te vragen waarvoor hij stoot zijn hoofd keer op keer maar probeert het telkens weer. Vallen, opstaan dan weer doorgaan zo heb je het geleerd een wijsheid waarop je een leven lang hebt geteerd en…

Als de brug weer dicht is Komt de stroom van de andere kant ( die altijd eerder aan de beurt is) op gang 3 scooters met 6 joelende meiden voor en achterop en 12 van de mooiste roze zomerbenen in de julizon aan deze kant in een optrekkende auto een jongen van toen die zich een moment onopgemerkt koestert in hun oplaaiende weelde voorrrrrbij…

Aan het begin van een lange reis Langs zilveren oevers, over glooiende velden Zijn bloemen uit honing gehouwen Om te leven met zachte hand, nog niet tegen elke prijs Aan het eind van moezijn, van opgeklommen jaren Van verwilderd bederf en doorvlochten angsten Blijven lege tafels en stoelen over Die in ultiem samenzijn stof vergaren In de…

een koekoek zingt een liedje van verlangen zijn trillers klinken vrolijk op het dak een vrije vogel heeft aan regels lak hij schenkt zijn noten blij aan alle rangen die tonen brengen gras onder je voeten je voelt de halmen strelen langs je huid en bijna maak je zelf zo'n blij geluid vergeet dat alle mensen sterven moeten je staat en luistert…

het is aanwezig maar niet tastbaar er gaat een glinstering door oogwit verrassend (ik was nog niet klaar) verdomd dat u helderziendheid bezit ik herinner me nu het metselwerk weer ongeborduurd als ons rauwe vlees in het raam gaan de wolken tekeer waar ik in dit verband al naar verwees niemand kan ons zeggen wat het is zodat wij verre uren…

Je komt hier niet zomaar weg. Zodra de huizen dutten doen we het zo: we schreeuwen moord en brand tegen de ochtend maken we een lange rit ergens vandaan tot het achter ons ligt.…

Ik eigen niets dan dit lijf uit 10x10x10 seconden losgewrongen Ik eigen niets dan deze geest uit 10x10x10 neveljaren losgezongen Ik heb niets dan moment monument van bleek bestek iets dat in stil water zwemt Deze eenheid mijn schepping deze godin mijn slet van ster tot stof mijn goudoutlet deze tweeheid mijn vleugels…

het water spiegelt het ornament van panden lichte kringen vloeien over schaduwkanten water voert straten en bomen met een boog naar een overbrugging van zijn loop de dag roeit aan de oevers lange slagen lawaai en getoeter aan een hoge draad worden trams zingend door de stad gedragen een woonplaats onzijdig en groot over het water verglijdt…

namen van gezichten verdwijnen met valwinden van eb en vloed langs veldlijnen van de zon gehuld in onhoorbare gloed hun reddeloze gedachten zijn als vleugels van een drakenvlieg zo ontwapenend broos zij voegen zich als eenlingen bij de massa zo harteloos de afgeruimde tafel vertoont nog kringen van het genuttigde bier de ontvolking…

Het heeft iets te maken met liefde elk jaar word ik ondergesneeuwd als ik naar de Jungfrau loop geloof me ze is groot en sterk zit en kijkt elk jaar tot er geen man meer over is.…

wat een kleine tijd kijkt over mijn schouder heen naar de ellendeling de sadistische angsthaas naar mijn grote broer in het donker die ik op zijn zijn aanspreek op zijn vaderschap op het gerucht dat hij de stratenmaker is van het barre kwaad waarmee ik mezelf kwel te laf voor groter leven weet ik hoe laat het is het is kleine…

Wat wil je? Alles wijst erop dat ik hem geslagen heb, aangetroffen ben, koffie bestelde en ermee wegkwam, een slechte smaak die niet onmiddellijk de dood veroorzaakte, maar had kunnen wachten. Niettemin streef ik naar verbetering, een kleine aanpassing, een beetje kinderlijk gedrag, je herinnert je hoe het toen was, de dagen vlogen voorbij,…

in een helder patroon liggen barrels glas uitgebreid verspreid het veger en blik onaangeraakt in de hoek gelaten een klein kind loopt gewiekst in een vrolijke dans langs de brokken, naast het gruis een rammelkast passeert een schelle brom dendert door bedeesd kijkt het meisje achterom en lacht haar moeder toe later pakt ze een…

Stoelen in opstaande positie, vastgesnoerd met losse pols en quick release. Hoge hakken, uniform qua strak gelid. Eigenlijk ga ik nergens heen, ben ik dolende tussen de wolken. Zoek ik een horizon die nergens was en toch weer altijd en overal. Vlucht ik over heuvels boven gepeupel en glimmende rivieren. Ga ik door ijle leegte met mijn witte…

elke herinnering is in de aard van de zaak beschreven blad in de nerven van mijn brein heeft zich een idee postgevat dat de groenheid van de weide nooit hier is maar altijd ginder dat de maagdelijke lente broos is als de vleugels van een vlinder dat de koelte van de avond en de ijzige stilte van de nacht een voorbode zijn van het onvermijdelijke…

er gaan geluiden over de pijngrens door de wanden van het gehoor zij verdrijven de afwezigheid naar ruimten die ik luid doorboor laat mij wild zijn in het bos overgeleverd aan naakte aarde geur van mos en verschraald bier aan kaalzucht zonder eigenwaarde proevend van schroeihuiden opgezwollen in poriën van vlees uit achterbuurt en bielzentuin…

tijdens drooglegging van aderen zoals turend door mijn raam vraag ik mij nuchter af zijn wolken wilsbekwaam of door toeval bevangen in de orde der onwrikbaarheid voorbestemd af te drijven gelijk aan hardste uren van de tijd laat mij aan indrukken onttrekken samengeraapt zonder doel door afwezige koudegolven stijgt de temperatuur van gevoel…

soms moet je verhalen ver halen maar de verhalen van de dichter zijn dichterbij dan verhalen…

Kunnen we overgaan tot de orde van de dag? Ingeslapen belofte is verdwenen in een gapend gat. De ochtend is nu vacant, stilte van weer een bezwete nacht is verzwolgen door het lawaai van de stad. Kunnen de dagen zich verdomme niet eens verzetten tegen voortslepende sluiers van hun voorspelbaarheid? Zouden al die dagen zelf niet moe worden van…

Naar de tuin. Al veel te lang geleden. Hoe langer het lijden, hoe dieper de zucht. Spoedig daalt geschiedenis neer. We braken stukken uit de straat, om uit schaduwen weg te lopen en faalden in heimwee, keer op keer. We gingen inwaarts, om ons niet in verte te verstrooien. We daalden neer, om ons niet in hoogte te verslikken. Eigenlijk deden…