Je zegt: laten we vieren dat wat ons verbindt. Maar ik voel uitsluiting. Je zegt: laten we dansen op het ‘nu’. Maar ik wordt gekweld door herinneringen. Je zegt: laten we proosten op het leven. Maar ik voel dood in mij. Je zegt: je oogt zo content. Maar weet je: het kost zo verdomd veel inspanning om me groot te houden.…

De slaap komt nooit meer door de schemering van je martelende gedachten Omringd door boze krachten elke herinnering een moordend geweer Je knoopt jezelf helemaal vast Het verleden is weer meester in je kop Elke minuut dieper in het slop Alles voelt als een loden last Jouw beweging creëert een luchtstroom Zelfs jouw kleine lieve zucht blaast…

ik ken jou wel maar zien doe ik je niet onhoorbaar ben je toch raak je mij vooral in stilte snij je nog dieper dan oosten wind tegen mijn schrale gezicht gelijk de verkleurde kalender boven het dressoir omarm jij mij iedere dag opnieuw…

de kaarten zijn geschud, wat valt er nog uit te leggen, het maakt je moe en uitgeput, nee er valt niets meer te zeggen, oh ja het deed je pijn, je liefde te moeten vergeten, nooit meer zul je samen zijn, nooit meer samen eten, maar buiten schijnt de zon, en die lacht naar iedereen, al is er geen antwoord op waarom, je bent nooit echt…

achter de haag, en de struik zit de man bij een raam, dit laatste nog enkelvoudig van laag gevolgd door het voorhang de rookrijke vitrage, te lang vallend op het tapijt, die de vloer mogelijk behaagt hij is in zijn donker theater van de eeuwigheid in spe, wachtend daarop ruist iets gelijk aan tonen uit een zee dieper in de kamer…

(voor jou) het zit in je een teruggetrokkenheid stilletjes verborgen voor de buitenwereld och misschien, misschien weet je morgen in dat volle vertrek met keuvelende mensen wel boven het gewemel het gedruis uit te stijgen draag je het hart wat meer op de tong zal je niet meer aarzelen of onderschat zwijgen…

een huis in een smalle straat met lindegroene bomen is het houvast van een frèle vrouw haar baken een burcht om te kunnen blijven om te schuilen achter een donker ondoordringbaar gordijn volgen haar ogen de passanten niemand ziet ze over het hoofd men vindt haar zoveel later levenloos in de stoel de opgezette lapjeskat…

Er zijn geen redenen meer de dingen mogen voorbij gaan ook het vaste geloof in de traagte ik heb het huis scheef geduwd meer en meer rondom mezelf de afstand tot het raam uitgerokken het licht vlerkend over de tegels cirkels trekkend van zwijgzaamheid is het al voorbij zal het even blijven liggen of leg ik het verleden af tegen het grenzeloze…

Er is een arme drommel doodgegaan Zijn drumsticks en zijn drank jat ik Zo dacht eenzelfde stakker Want hij wordt nooit meer wakker Hij krijgt een graf, de mazzelpik Waarbij een rapper rept van zijn bestaan…

mijn rusteloze opgejaagde kinderhart sloot haar kamers het kan niet in me aarden niet bij mij landen mijn thuisloos zwervend hart op de donkerste onvindbare plek…

kon je het verdriet voelen van zo velen om je heen het eelt op je ziel zou smelten in mededogen nog steeds heerst het taboe pijn niet te mogen tonen flinkheid en aanvaarding zijn als deugden aangeprezen zie de mens in kwetsbaarheid elk harnas heeft roestige gaten geen robots zijn wij met wachtwoord op ieder lijf staat DOOD geschreven…

eenzaam hart verloren zoekend in de diepe zee eenzaam hart verschuilend achter bomen als een ree dwalend door de straten als geen mens meer buiten is eenzaam hart zoveel verdriet verlangen en gemis hunkerend naar warmte maar ook warmte doet soms pijn eenzaam hart wanneer zal het weer eind'lijk zomer zijn…

we spraken golven over weer en wind murmelden zee koesterden oude botten in geschreeuw van de meeuw zon lichtte op in wit protesteren van opkomende vloed water versmolt met nevel in de ondergaande gloed wij kenden het eind door het ronden van de pier proefden zilte in de eeuwigheid van tijd en oneindige ruimte hier terug naar de…

de wereld buiten kijkend luidruchtig levend klemt mij eens te meer dit huis en haar kamers terwijl alles en iedereen voorbij mijn deur gaat hoor ik belletjes rinkelen naast en boven mij slechts de muren met foto's van ooit horen stil luisterend wat ik mijzelf zeg de koffie op tafel met tegenover mij die altijd lege stoel blijft…

Dode meisjes, drijvend op het verlaten bergmeer alle tederheid gezonken in bodemslijk verklonken, doodse stilte die neigt naar mistig hartzeer. Wat mis ik de zachte streling van de jeugd, onbezonnen schoonheid ver weg van iedere droefheid, lichte dagen en nachten in volle vreugd. Liefste er rest me slechts één baken laat me in uw liefde…

Eenzaamheid maakt van een gezond mens een wrak eenzaamheid maakt van een jongeman een ouwe zak eenzaamheid verandert een mooie vrouw in een kleurloos exemplaar eenzaamheid verandert een vers gebakje in een zure taart eenzaamheid is een zuigende modderpoel eenzaamheid is een hol leeg gevoel eenzaamheid keert je ziel binnenste buiten eenzaamheid…

Leegte gevuld met stilte omringt door muren Geluiden ver weg, gedempt verstrijken in uren Elke band verbroken geen licht ziet de duisternis Eenzaam wachtend op eindig verdwalend in pijnlijk gemis Decennia verloren gegaan herinneringen worden vaag Ziekte sloopt meer dan zichtbaar en uit zich in geen vraag Te lastig, te moeilijk wat…

Omdat de zon opgaat, blauw, rood en purper. Wind mijn huid raakt, de regen in mijn gezicht slaat, zacht huid afstroopt in hete rode streepjes. met kleine metalen haakjes. Een vlieg in mijn gezicht blaast, haren opwaaien, eksters uit bomen, zwarte kraaien. Ik koud tot binnen in mijzelf ben, het ademen mij moeite kost…

het is de alleen zijn pijn die nachts uit schaduw zijn tanden krijgt vol venijn aan zekerheden vreet als ik zweet van angst zelfs licht kan niet verdrijven wat uit donker naar me toe komt schuiven een radeloze schreeuw kan ik totaal verlamd nog panisch uiten voor ik wakker schrik gedesoriënteerd dacht bezig te zijn aan mijn laatste…

Verliezen minder erg dan verloren een droom ontmoet die even blijft bij het opstaan en dan vervliegt naar de wereld van ontstaan Niet meer weten of in de droom gesproken, gezucht en ademgehaald in kleur of zwart-wit , vice versa van mannen, vrouwen en kinderen Er kwam een appel in voor een wurgslang in een boom Een gespleten tong bewoog…