Als iemand binnen komt naar buiten treedt uit zijn beslotenheid dan worden liefde en verdriet een tweevoud dan ben je met tweeën alleen en niemand die onze eenzaamheid delen wil in de naam van de vader en de zoon in alle eeuwen der eeuwen laat ons beiden bidden wat een geluk…

Stil in het prille licht van een spoedig afmerende herfst lig ik verankerd aan een bonkige kade alleen de nachten passeren hier als dolende regendruppels ze baren een vage grens tussen waken en slapen verwarmd door een zwarte mantel wentel ik me in het vederlichte van de eenzaamheid omheind door een vaag blikveld kleuren kruipen kort…

De tafel staat voor ons tweeën gedekt Hoewel jij al maanden verdwenen bent Jou vergeten heeft geen enig effect Elke mogelijke omkering went Je foto’s hangen op dezelfde plek als je ze laatst thuis hebt aangetroffen De poetsvrouw gaat tekeer op elke vlek, Maar alleen ik mag de kaders stoffen Je kamer onaangetast gelaten Alsof je hier al…

De deurbel klinkt indigo zonder echo, of een verlangen in het licht van gevoelens drijven wolken wollig op klanken van melodieuze heimwee kitsch verstaat de schoonheid van twijfel die jou is toevertrouwd en naast elkaar verzameld in ivoor en porselein geldt de wet van herhalen tijdens zielszware voetstappen op een in inkt verlaten…

Ruis in de taal, hoor wat je hoort, in mijn verhaal ligt heimwee besloten. Open je blik, kijk mij niet aan, je weet dat ik snik, tranen in jou vergoten Voel mijn huid, klam en trillend, van het geluid aan jou ontsproten Proef je de smaak van hevig verlangen? Je pijlen zijn raak in mijn ziel geschoten De geur van vandaag, weemoedig…

(voor Ian Curtis) 'Love will tear us apart again' I.C. Ik luisterde in mijn sombere jaren graag naar de parels van je band Joy Division, omdat je meende wat je zong en omdat je uiteindelijk de hand aan jezelf sloeg, het zat er dik in, je teksten logen er immers niet om, het doel werd alsmaar zichtbaarder, de pijnen grotesker, het leed…

over vanavond (Oberdörfli, Zürich) over vanavond andere avonden liefde of gezichten die ik ken valt weinig meer te vertellen dan wat ik op bierviltjes krabbel ‘dode geluid van haar lach naar binnen kijkt hij koekoeksklok altijd een uur later drupt de kraan en drupt achter sijpelt de stortbak weer Zarah Leander Ich liebe dich komt…

Stilte omhelst mij laatste noten en wat wijn je bent niet bij me, wat let vrolijk zijn blader oude boeken verslindt wat schillen sommeer oude prullen in spiegel van venijn tel af en toe regendruppels op onzichtbaar papier papieren stilte is niet fijn.…

Een duister brommen dat, als teken aan de wand, scheuren maakt. Het raakt, als de lepel in de koffie, roerend. Metaal en keramiek als Romeo en zijn Julia. "Suiker?" hoort hij zichzelf vragen. Het antwoord smelt al op zijn tong. Het balkon verlaten in de zon. De dagen in de vla verdronken.…

Rook benevelt me, mist van de koude sambucca dampen, ijsklontjes die tranen huilen in het glas, waar ik niet janken kan, een onzichtbare man, verscholen achter een brandend licht, als motten naar de incomplete leegte, flokt de vrouwenziel naar het onvulbare eb, omdat ze moeten, omdat ik moet, om te branden, niet alleen in het glimmende lemmet…

De straten liggen er druilerig en zelfs de bloemen hangen huilerig als hen hun loof ontvalt op dit vroege uur De nacht vlecht zorgvuldig de dag ineen als zoute tranen uit de hemel vallen houten klazen op de daken dansen op het ritme van ‘t verval Ooit hoorde ik het gemijmer van witte lelies en ontmoette ik er het fragiele, het subtiele…

De tijd verdwijnt geruisloosheid valt binnen je ogenblik het traan met de tikken verdwijnt het onverstoorbaar als de tijd is verder veel verder geruisloos voor me uit gegaan…

het woord reikt verder dan de blauwepen waarmee ik door dorre geest en wereld ren om te stuiten op een dromend lied dat men aan de oever van het leven ziet…

Eenzaamheid lees ik in je ogen stilte heeft je hart omsloten gevangen in eigen onvermogen. Richt je blik naar het licht probeer de zon te zien zijn warmte weer voelen. Kijk naar het mooie om je heen dan zal eenzaamheid verdwijnen kan het leven je weer omarmen.…

gezichten achter glas ansichtkaarten als vlekken op het behang tulpen in een vaas patience en de klok die het vertikt…

Het stenen bruidsbed in haar erker werd overwoekerd door de wildste verwachtingen, de heemtuin aan haar voeten spint de draden van emoties in verlies van het frêle wezen, ze zag hoe het kroos de vijver sloot in de kleine ruimte die haar groene kerker bood,hoe het water de toekomst ving,het niet ververste, erin bevroor. Uit de…

Ze verdween tussen de massa, weg was haar kader in het bewegend schilderij. Rondom haar begon het te dagen: geuren werden kleuren, vormen gaven hun grenzeloosheid prijs en duwend volgde ze de voor haar nog onbekende paden. Haar kennis was een bak vol scherven, scherven van stukgeslagen wijsheden, onophoudelijk wisselend van orde…

Wanneer je op de zesde zit En je kijkt daar uit het raam Zullen zwaluwen verdwijnen Zwakbegaafden door radio's schallen De lust om te leven verdwijnt zoals de zwaluwen Het is vier uur op de zesde We zitten dicht bij donderdag Dicht bij de hemel waar de zwaluwen verdwijnen De zesde is sinds de lagere school Het hoogst haalbare Niet voor de…

ik schrijf de nacht vol met geruis; het lawaai van stilte als ik de bevroren menigte naar een volle leegte sluis roep nog met verstijfde lippen, de ogen zien naar binnen rest mij de schaduw die het geketend waken zal beminnen…

Toen al haar buren met vakantie waren, ze dacht dat er geen mens zo eenzaam was kwam opeens dat jonge vrouwtje die haar iets te lezen bracht, bleef zelfs even bij haar zitten, dronk een kopje koffie mee, kende haar uit de gemeente, woonde ook aan de Allee. Over haar valt een glans van Vrede als ze denkt aan dit bezoek. Met een blijmoedig…