We zaten op een bankje aan het water: Jij, ik en die bolle. Met wie je nu naar bed ging. We hadden elkaar niet bijster veel te melden, (verschillende ideeën, andere helden) En alleen wat wiskunde betrof, Zaten we echt op een lijn. We zaten op een bankje aan het water: De zon zweeg, het werd vroeg later, En ik dacht: Een paar zeemeerminnen…

Op retraite in Sint Nicolaasga was het al niet stil genoeg thuis brak ergens diep de sluis Onstuimig stroomden mijn woorden onomkeerbaar op internet velen die zich met gram stoorden Ze wijzen me vol woede en ergernis af met etiket deugt niet die zal bloeden zodat ik ook daar nu alleen sta Niemand geeft thuis nemen ze op ik krijg ruis…

Maanden verstreken Doch verwonden ze nog steeds De scherven van weleer Bloed dat vloeit Met een dunner wordende Structuur van het vergeten Een gekrompen hart Droogt langzaam uit in de Verzengende kilte van het niets En ik......struin Loop, vecht, ren, struikel Over mijn misvormde gedachten In mijn oren hoofd Een onvolmaakte symfonie…

Waar is de ochtend en het voelen van de avond het opblinken van mijn blos. Vanzelfsprekend is de nacht waarin wij slapen naar de sleur van weer een dag Waar is de melodie waar is het koor, en het crescendo Aahh oouii! Wij slaan slechts toonladders en kraken de noten. Waar bleef het laven aan elkaars steelse blikjes de vallende…

bestaan en in vergetelheid ontkomen aan de druk een deurkruk opent soms onvermoed ik schrijf maar iets glimlach een leven voorbij ik schrijf maar niets ik schuif een leven opzij ben ik er toch nog geweest…

Zomaar spreekt de nacht in stemmen die duisterend spreekt in een taal van beloftes en slapeloze liederen ofschoon de nevel roerloos de nacht bevolkt schim ik mee met de tekenen die de wind mij grieft losgelaten rafels krijten de ramen witter dan het wit van angst…

De vlinders verdwenen Maar de geuren bleven hangen In een vacuüm van Het verleden Geuren zoet en wrang Die onweerstaanbaar Worden opgenomen door De vroegste dauw Tussen de struiken Vervaag je in de grijze lucht En spreid je vleugels Ver van mij vandaan De vlinders verdwenen Samen met jou En lieten mij achter In een schimmig verleden…

het leven ligt er verlaten bij slechts her en der verspreid wat mensen die mij tegemoet komen en dan geruisloos door mij heen lopen mij achterlatend als decor…

daar gaat hij weer, met aktentas en op zijn arm een regenjas hij zwaait afwezig naar een raam waarachter stille schimmen nauw zichtbaar door het glazen glimmen samen zijn met slechts zijn naam.…

In de gewelven van mijn wereld stut ik sprookjes met fantasieën die grenzen aan het dal waarvan stenen uit mos zijn gegoten en bomen niet meer spreken nu nog ritselt het donker al waande ik me in het struikgewas, ik voelde doornen steken in mijn zij maar later bleek dat het de striemen waren van de nacht nu leef ik me naar herfsten…

in tegenkomen zit het niet wij gaan als kuddedieren knikkend zwaaiend aan elkaar voorbij anders dan zij wijzen wij de ander af of plannen wel een uurtje maar zijn ook dan veel liever vrij al dat moeten moet niet moeten ons vergaat de lol het geregeld westers leven maakt ons nummers op een rol…

Een lange nacht doorstaan, ze liepen door mijn hoofd die woorden van jou en onophoudelijk Dan maar jou bij me gedroomd, heel stil, fijn dicht tegen mij aan Ik beken, dat was heel ondeugend van me, eigenlijk best wel stout van mij Om me zo te laten gaan, met jou en dat ook nog eens zonder enige vorm van berouw…

Het is nog licht als de oude man zijn dag verlaat en zij voorbij de dood in sluimerend beeld ontwaakt Daar in de geur van zilte avond slaat het grote missen toe kan hij weemoed slechts herhalen in het ritme van doodmoe en leest hij toekomst in ‘t program van morgen waar hereniging in dageraad geschreven staat…

Nadat de laaste tram verder vertrokken is, ratelt de stroom nog na op de geleiding en het neon van de nacht, veegt de koppen van het plein weer schoon omfloerst door een nieuwe verleiding. Ik weeg de kansen, sta te wachten,gelaten in de vernis van de stad, de schijn van lichtsporen in de geschiedenis getrokken lichten, in de rimpeling…

Deert de regen mij vraag ik me af wanneer mijn rug de zwaartekracht overhevelt van mijn schouders naar het gevoel van toen het kind dat in mij huisde met me speelde en mij de kracht gaf dromen na te jagen en te gaan slapen op het kille bed Ik heb de tijd gesproken gezegd dat het niet bestond al was het slechts alleen maar om te zeggen…

Aan de waterkant, zijn kromme benen het riet nog zomers, de lucht wat zoet weerspiegeling, wat ooit zijn leven was eenden kwetterend, brutale snaters motregen, een zuchtje wind handenwrijvend, glimlach lijkend wat dieper in de capuchon wenkbrauwen ernstig in zicht daar ligt de oude roeiboot dat zijn de roeispanen je kunt gaan varen…

Vergezicht tot aan de einder. Ooit zaten wij hier, schouder aan gezicht. Meer was er niet dan het uitzicht en elkaar Hoog boven onze hoofden zong de leeuwerik zijn lied. Nog zingt hij daar. Het uitzicht, de liefde waarin we geloofden, zijn nog even waar.…

hoge heren dwaze dames hoge hoeden lage gemoeden vage lachjes lage drachtjes moordende monden gecamoufleerde wonden strelende stemmen verborgen klemmen uitgestoken klauw teruggetrokken hand slapende geestelijkheid feestende eenzaamheid.…

verward tik ik op vingers poeslief ligt toch wel op mij gedurende de nacht de alcohol vervliegt goedemorgen, poezenkind ik ben wakker, koffie met suiker en melk vandaag vraagt om een dronken (3)…

Geen hand die ik bereiken kon geen stem om op terug te vallen, geen oor, geen hart dat luisteren kon of wilde stappen meer terug dan vorderingen makend en alles enkel maar in zwart niemand zag het, geen lachen, die druk, die pijn van het alleen zijn, dat verwoestend alleen zijn mijn geest, vele malen gestorven in de koude zwarte…