Nauwelijks zichtbaar onheilspellend net begonnen hemeltocht Grijs vaal rood en onmiskenbaar langzaam rijzend van de horizon Onbestemd nog dwalend droom ik jou al tegemoet Zacht oranje avondlicht…

ze strekt haar hand naar de lege plek al jaren onbeslapen en hoopt dat hij ooit komen zal om haar eindelijk op te halen…

hoe lief een nachtegaal passie leegschudt in huiverend glas woorden kweekt als rijpende vruchten tegen een bezinnende boezem net voor de val in licht en donker met een buitelend hart schaduwen temt langs de kamerwand de bodem vult met geoogste sterren : haar dromen in een komende dans…

dagen korten in het nachttij van een dromendichter sterven in de duinen van het eigenzinnig hart woorden staren wangenbleek naar het ongekende afscheid waar ik de zilte vloed in mijn zakdoek druk zilverwit sterven vleugels door de stilte van een open zee op vreemde vogels schrijf ik blauw wat eenzaamheid is…

mijn hand al gerimpeld, het vel dat wel mijn hand dus strekt zich uit over de stilte sneeuw, een onzichtbaar dik tapijt helder wit geweven haast glanzend sluipt op tegen een licht glooiende heuvel mijn korte vingers begeleiden de opgaande lijn in de vallende rust naar de verte toe zelfs mijn denken, mijn denken, vraag…

kijk daar, verder op zei ik daar gaat je broer fietst met kleinkind achterop; nog zo stoer in de terrasstoel, naast mij, met een leegte van verbeelde aanwezigheid, spreekt zij geen woord ik roep naar de overkant hee Jan,...zie ons hier hij ziet mij niet sinds jij niet meer bij mij hoort…

op vreedzame graven staan gebeitelde woorden als afscheid voor de laatste reis bij een verzakte zerk staat postuum een boete als schandpaal van nalatigheid ze hebben een put teveel gegraven en met het planten van die extra pijn vraag ik mij af hoe eenzaam kan je dood nog zijn?…

we lachten blauwe wangenwolkjes dicht bij de zee vielen in armen van zandgegolfde duinen langs groetende halmen en de wind om ons heen we bekleedden de liefde met zonzomerse zoenen onwetend van de woorden die het tij heel zachtjes schreef met een mondvol sterren bewoog jij je schaduw toen ik langs de stilte van dromen gleed…

jij schrijft me door het raam een stil leven van vage vlekken aan elkaar geketend waar ik als dichter sterf buiten het zicht van lege bomen en uitgestorven vuur vreemd lachend hoor ik spotvogels schateren met afgerukte bladeren en mijn grijsomrande huid want alles wat ik onderweg schreef was de adem van warmlicht verlangen…

weduwlijk beweegt ze richting marktkraam bestelt er kaas, een halve portie dat is voldoende nu zoals het tafelkleed net past op de hoek van het tafelblad en groot genoeg is om één bestek te dragen ze oefent in haar monologen waar vergissen nog menselijk is als ze zich omdraait en vraagt -vind jij die blouse ook mooi- en ze weer…

Ook de notaris is een mens zo getuige het zwaar bestempelde document waarmee hij in de regen staat te zwaaien Als je zou willen, je natte lippen als stempels op de mijne, kom dan binnen ik vergeet mijn ongelijk bij vlagen ik schaak als hij de haren droogt in de notariswoonst en als we dansen zegt zijn vrouw…

ik kijk je aan en zwijg doffe ogen schouwen langs mij heen jij ziet de verte ik geen…

Erger dan de dood die met een kus de adem steelt erger dan het vuur dat het stille vlees tot stof verzengt is het verjaarde leven dat lange dagen grijst en wacht, wacht…

De kruin als koraal wiegt de westenwind in slaap. Hij danst als een sjamaan, schaamteloos, theatraal, zijn jas ligt op de klinkers; de hemel, onbewogen, ziet zijn naaktheid door de vingers. Een berk in december rekent niet op mededogen.…

ooit wist ik paden te betreden wegen te bewandelen, de wereld in mijn handen en nu, waar straten zijn verlaten weet ik mijn hoofd te buigen valt "Jan Huigen in de ton" in duigen ik sterf in schoonheid…

beneden de begane grond en onder een deken waarop tekens zijn gezet, die allen kennis geven van belet, liggen de doden, zwanger van een wonder ze rusten zij aan zij in het vooronder aanvankelijk bood menigeen verzet maar nu houdt iedereen gelijke tred de optimist ligt naast de hypochonder als ik mijn stappen op het grindpad zet, knarst…

Ik stel niets voor, dus stel ik voor dat ik voorstel, dat ik me aan je voorstel. Want stel je voor, dat ik me niet voorstel, dan zul je nooit weten dat ik niets voorstel!…

ik vlucht mee met witte zwanen over wel zeven heuveltoppen naar het vergelegen zilveren meer alwaar ze op het water glijdend stoppen kennelijk niet voor de eerste keer gevangen in een sluier van regen drijf ik langzaam met hen voort zij bepalen voortaan mijn wegen hartentranen hebben mij verstoord zij vloeien door een diepe ader van aangeslagen…

ik schuif langzaam de gordijnen toe en sluit de wereld buiten zie nog even het licht van een lantaarn dat zacht schijnt door mijn ruiten de eenzame schemerlamp in de hoek werpt schaduwen op de muren als decor van mijn eenakter waarvan ik nog niet weet hoelang mijn monoloog zal duren ik fluister woorden op dit wazig toneel verbeeld…

achtenveertighonderd en tachtig passen in het park minstens duizend daarvan loop ik achter drie mutsen zussen, vriendinnen maakt niet uit ze zijn gearmd twee staanders lopen om hen heen, een kijkt er om ik denk: naar mij maar nee, hij zoekt zijn maatje stiekem raak ik hem even aan…