ik schuif langzaam de gordijnen toe en sluit de wereld buiten zie nog even het licht van een lantaarn dat zacht schijnt door mijn ruiten de eenzame schemerlamp in de hoek werpt schaduwen op de muren als decor van mijn eenakter waarvan ik nog niet weet hoelang mijn monoloog zal duren ik fluister woorden op dit wazig toneel verbeeld…

achtenveertighonderd en tachtig passen in het park minstens duizend daarvan loop ik achter drie mutsen zussen, vriendinnen maakt niet uit ze zijn gearmd twee staanders lopen om hen heen, een kijkt er om ik denk: naar mij maar nee, hij zoekt zijn maatje stiekem raak ik hem even aan…

In de verwaterde sponde waarbuiten zij haar schoot ontsloot, is zij gegijzeld door het hart van de vorst Schraal beweegt de wind in twijfelende vlagen het koude vlees rilt, terwijl een hete woestijn zich uitstrekt in haar…

mijn ogen, neus en mond zijn uitgewist wie naar mij kijkt, staart in een leeg ovaal een atlas op een onbekende schaal de aarde hult zich in een dichte mist het rookgordijn van een illusionist die speelt met vuur en zaagt met roestvrij staal en kan verdwijnen voor een volle zaal op een manier waar het publiek naar gist ik tover telkens als…

zwart ontleent zijn kracht aan een duistere macht het ontbreken van helder licht heeft mij naar binnen gericht de avond is zeer nabij de geest van de nacht aan zijn zij…

Toekomst bloem, vol ontzag, in bellenblaas, de pseudo-lach, Poreus en kaal, dit houten paneel, een gedroomde doos, mijn luchtkasteel.…

hoe droog een mond kan zijn bij hevige regen doornatte kleding doorlopen schoenen bij angsten die het lijf regeren zodat men verder moet…

Wat ze altijd al wilde had ze eindelijk bereikt, kilo’s viel ze af sinds haar vriend haar dumpte nu is ze dikke maatjes met koeken en chips…

mijn vingers missen het strelend raken ogen staren ver van mij weg zoekend naar jouw tranen geen woord verlaat mijn mond want al wat ik zeg zweeft door stervende eikenlanen of draait slechts in mijn nabijheid rond daarom stuur ik je een wens; i am still here in a dreaming dance…

geboren uit het paradijs van warmte en overvloed teloorgang van de wezenlijke verbondenheid ben ik afhankelijk geworden en gebakerd mijn ziel is gescheiden, de Heelheid kwijt hier is mijn eenzaamheid geschapen de mens eigen en zo fundamenteel de onvermijdelijke sterfelijke verlatenheid ik zoek vaak doch ben niet altoos…

Zij heeft geen huis zij zwerft door haar gedachten zij woont tussen haar oren onder haar schedeldak zij sluit haar ogen voor de dag en als zij terugkruipt in haar schulp beweegt zij zich in slakkengang de aarde draait in het heelal aldoor haar ronde om de zon zij weet van geen begin noch eind zij sleept haar muren met zich voort zodat…

su sieje for uut in dencke versoncke hie in sorge gesinckt die bure in gewesend gelieke unne droncke sie komme nie frie um hiere te sijne skouder am aender doch nimmer int reine so goat die daghe so stille ende vurt icke fuule die swaore ruste gelieke er bie heurt so sie treffe mekaore met unne seeje geskeide dele die werlt…

hoe kunde gij me kenne alsde deur me hinne zie ge kunt ut noit witte ik fuul me dan veugel vrie nim munne ope hand zo werm tussen dun oewe worde ge dan nie overmand over wie ik zij bende dan nie angeland zo wezenluk dichbij da bin ik unne mens van flees heur munne siel roepe di ben ik wa ge in mun oge lees…

ik verloor de toekomst bij het vinden zocht het verleden te vullen om opnieuw mijn oude ziel te binden beloofde me gouden bergen droomde van zuiver geluk maar de waarheid wenste mij vooral te tergen mijn ogen te openen met een dwingende druk ik draag de leegte onder mijn armen als een onzichtbaar bezwaard gewicht maar neem mijn…

's avonds raast de wind langs krimpende daken kaarsen weren duisternis en ver open ramen ik dompel me onder in onzegbare woorden verzamel letters en assen en oude paragrafen ik veer op uit de sluimer het tikken sterft weg herinneringen en liefde ooit samen oprecht de kamer blijft rustig, verwonderd kijk ik rond maar zelfs…

ik heb een pakhuis gekraakt een hal opgelapt tot nest hoog en kaal in het dal leunend tegen de bergflank één ruimte die open staat ramen knipogen hoekig als ik het ijzeren gordijn sluit één kier laat één bundel van de schemer door steunbalken liggen bloot zuilen dragen vloer en dak bloemen, kaarsen en linten tot een halve maan geschikt…

ik tel tot zes links de vork en rechts het mes laat gisteren herleven toen waren het er zeven en morgen misschien maar één toch niet alleen links de vork en rechts het mes…

Mijn gedachten gaan vrijuit terug waar het begonnen is een schilderij aan de muur dat nooit is afgemaakt Vier muren, een ziel en twee ogen die niet langer zien dat jij mij verlaten hebt om elders door te gaan met leven Een stad zonder stem de wereld slaapt zijn roes uit waar ik alleen wakker ben met sigaretten en mijzelf De wereld…

Aan de andere kant van het raam staat een man in gedachten verdronken zonder woorden in sereniteit met zichzelf Kijkend naar de regen die voor het venster langs valt in het licht van de eenzame straatlantaarn tijdens het vallen van de avond Beelden van herinneringen vervagen langzaam in de tijd slechts het verlangen naar de liefde…

de voorlaatste bladzij, papier met gebruinde vlekken kleeft ook nu aan mijn hand ik las het duizendmaal op een rij noch mijn gemoed noch mijn vinger willen verder trekken ik bezweer het einde ontken een mogelijk afscheid berust liever in het onvolledig zijnde wil mijn verbeelde geliefde bewaren eer zij mogelijk naar de stilte…