De herfst leert mij barmhartigheid, de stilte na de bloei en van de vruchtbaarheid het laat maar toch verwachte akkoord dat rust brengt en dat deemoed leert wanneer het wordt gehoord. De herfst leert mij barmhartigheid: Het eindeloos opnieuw vergeven Aan al wat zwak is,en zo broos Dat dood bekroont het leven. Ik wil niets meer, ik baan geen…

geef me mijn hart terug de pijn die er bij hoort met mijn tranen langs mijn rug geef me de tijd, in wederkerige momenten ergens daar waar jij nog bent ik mis je dag voor dag en zoveel stappen in die tijd edoch, ik ben je kwijt maar ook weer niet in mijn kamer hangt een stil portret met sprekende ogen en mijn schietgebed om ooit…

Door mijn eigen gesponnen web zit ik gevangen in mijn trui van losse wollen draden waarvan ik niet meer weet wanneer de steken zijn gevallen Met verbeten mond lig ik onder mijn deken van vlinders hun vleugels wijzen mij het pad waar ik met mijn blote voeten de aarde weer kan voelen Door mijn eigen tralies om mij heen te solderen voel…

De volgende bladzijden van het boek zijn aaneen geplakt het is bijkans onmogelijk het komend hoofdstuk te beginnen Maar gedwongen blijven hangen in dit huidige gebeuren is ook geen optie Dus waag je de sprong in de onbekende schemer vanuit de schrale hoop dat de juiste draad weer op te pakken is.…

Dat, wat ik verwacht van mijn leven, gewild was en er ook naar is gestreefd wel wat luchtkastelen opgeleverd heeft, is mij door ijdele verwachting ingegeven. Toch heb ik er lang mee doorgeleefd, werd er ook innerlijk door gedreven maar wat mij duidelijk is gebleven dat ik alleen met dromen heb geleefd. Daar werd ik kennelijk voor beboet…

Er zijn beeldhouwers die herinneringen hakken uit wind en heimwee omdat het trauma probeert te ontsnappen en grafdelvers ongeschonden met het gelaat in de wind die dromen laten ontglippen in zwijgen zonder horizon er zijn steeds grenzen te verkennen maar jouw zielsverwantschap raakt mij tot in de kelders van mijn hart.…

De morgenzon weerkaatst als licht in duizend druppels aan het raam gekleefd. Ik maak er toch geen foto van: het mooiste zal alweer voorbij zijn eer ik terug ben. Zo breekbaar is de tijd en wat intussen kan gebeuren als wij zoeken naar bestendigheid. Maar hebben wij nog aandacht voor die stille uren van de morgen? Of hollen wij maar voort…

de blaren vallen over me heen mijn geest dwaalt stuurloos rond en op mijn rug de steen met stervende woorden in de mond de aarde zuigt aan ledematen terwijl gedachten vertragen mijn zomer vergeet, voor even, haar baten de hemel lijkt zich te verlagen ik word aangespoord zonder er om te vragen en met geduld te dragen wat mij verstoort…

heel soms fluistert het vanbinnen zachte woordjes in mijn rechter boezemkamer alsof een pluimpje mijn ziel beroert ik spin me in de stilte van mijn zinnen drijf gemoedelijk verder in mijn stroom knipoog naar de rust die in me woont…

Een kus als een kleur zoals de herfst het vertelt vandaag ben je mooi en schijnt de zon morgen is er een storm, een zware bui, waarvoor je schuilt wind en regen je denkt na en kijkt ernaar ups and downs een spiegel die naar je kijkt glimlach of een boze blik ben ik dat echt? Ja ik ben het ik ben er hier op deze wereld ik kijk en geniet…

Aan de horizon smelten zee en wolken samen, langs grenzen van het oog, aan het zicht onttrokken. Omdat zij daar een naderend stiltefront beramen zullen spoedig tranen dwarrelen als vloeibare vlokken. Als ik mijn oor te luisteren leg, voelen druppels zacht. Verre regen klinkt als een knapperend haardvuur. Vrijheid lonkt, die niet binnen maar…

In het blanco spreken vormt zich een stilte van on-uitgesproken taal, waardoor in reflectie de mooiste droom-ver-halen verschijnen die aan een nog ongekende illusie vorm gaan geven uitgroeiend tot een nog onbekende bloem. In sereniteit stromen tranen om het afscheid van verdriet vast-geankerd in het pijn lichaam geïnspireerd door beeldend…

Soms weet je niet meer wat te doen, wat zeggen, alle woorden zijn zo machteloos, zo helemaal niet opgewassen tegen al die regen, al die pijn, dat misverstand. Toch wil je dapper zijn, de moed niet opgeven, de kleine dingen blijven doen, al lijkt het allemaal maar niets, maar toch is er het leven, het grote kleine leven. En morgen al misschien…

ik zie u aan weet wat u denkt zeg het maar niet voelt zich niemand gekrenkt raden is leuk is knoeien met een vergiet ligt er iemand al in een deuk nee, het is al even ernst wat de klok slaat een zondagsgeluid waar iedereen praat een windje laat zich krap voelt in zijn huid knap vervelend als de stilte van een nog maagdelijke bruid ik…

hoe je niet één keer in mijn woorden dook of zocht naar het metrum het fluisterende in mijn rijm waarin mijn vertrouwen lag en je geen weet had van mijn diepte het gevoel waarmee ik elke letter voorzag - zo zal mijn poëzie voor jou enkel raadsels geven geruisloos verder leven…

(een plakboek voor later) ik heb, denk ik, mijn binnenzee uit de lucht gegrepen dat moet de reden zijn dat ik niet meer weet hoe het voelde zonder de kramp van wat eigenlijk? het geheugen is een raar ding terwijl ik erop ben aangewezen vanaf nu wat ik verder nog wilde zeggen is me ontschoten zo belangrijk is dat dan - - - nu ik…

als het stormt doet de vloed haar werk raken bakens in mij los zo menselijk sterk, teer als mos als eb aan mij zuigt en ik de boeien pak ben ik niet meer overtuigd, is mijn zelfvertrouwen zwak vanaf de drassige oever zie ik in de verte de horizon, eens het beloofde land, verward zie ik een schim steeds minder aan mij verwant als…

hoe ze struikelt over de schaduw van de maan oude sporen zuchten in de takken van de bomen het bruidskleed van de nacht stilletjes bloedt in de dageraad van nooit gezegd ik raap verkrampte woorden op ruik de geur van kwetsbaar en alleen draag het meisje in de binnenzak van mijn schoot veilig en geborgen mag ze scheurletsels huilen…

De boodschap is te hard gedachten te verward niet te weten niet te voelen realiteit vervangen door vergetelheid verdrinken in de roes van zware rode wijn alleen maar drijven onwetend blijven tot het verdringen begint te wringen met elke werkelijkheid…

zeg even niets ik kijk gewoon naar jou je thuiskomst in je ene oog het is maar voor heel even het duurt niet lang dan ga ik weer huppelt vol verwachting in je ander oog de stilte van het samen zijn glimlacht warme toekomst woorden in een moederschoot…