We zitten niet meer op dezelfde golflengte de horizon wordt vaag eenzaamheid lijkt dwangmatig herhaalt zich in het handelen zoals bij eb en vloed de zee ik ben een land zonder vader in een man zonder minnaars waar jouw boom begint te groeien jij geeft mij de woorden terug.…

Mijn moeder houdt Van mij Ik weet Dat ze dat doet Ze zegt het niet Met woorden Ze weet niet Hoe dat moet Geboren in een tijd Waar diepgang Niet bestaat Gevoel wordt weggestopt Alsof het Niet bestaat Hoe kan je Iets verwijten Wat niet Verwijtbaar is Emotioneel gesloten In haar jeugdgevangenis En toch Op haar manier Doet ze haar…

de man tegenover mij straalt we delen het terras bij de “ Gouden Leeuw” onder een kunstmatige gloed dat hij pas opa was, een schrede verder in zijn tijd, is mooi zichtbaar dat doet ook mij goed in deze herfstige dagen zetten we de kachel weer aan de zon moeten we zo dat lukt, in ons dragen je hart kan jezelf verwarmen en in gedachten…

Hoe kort dit leven ook kan zijn, we hopen op erkenning en beminnen. We zien geen tijd tot echt bezinnen totdat er plots een breekpunt komt, een dwaas vertoon van macht of ijdelheid. Dan stolt de tijd en zien we wat er echt van waarde is: de liefde die gegeven is, ontvangen en herkend in kleine dingen. O laat ons teder zijn, begripvol en…

Eén brij, onverteerbaar, verleden, heden draag ik mee weggemoffeld onder lach en leden voelbaar wel een misselijk makend maagresidu dat vraagt te vasten, purgeren, rusten, maar hoe hou ik van de lusten van 't leven, de lasten(?), hoe hou ik zo ontzettend veel van jou, niet in je persoon te vatten, misschien wel in je volk, muziek, je…

Lange tijd hield jij een spiegel voor mijn ratio, die zich beperkte tot mijn binnenste, ik fleurde op verwijderde mezelf uit jouw boek mijn verleden, en jouw bladzijde totdat de leesvijver bevroren was en nu je dood bent werpt een schaduw zich over de alfabetische rivier die meandert over alle bladzijden van het onzichtbare levensboek…

Er is een boom geveld met lange groene lokken, hij zuchtte ruisend als een kind, terwijl hij viel, nog vol van zomerwind, ik heb de kar gezien, die hem heeft weggetrokken. Zijn wortels werden wreed ontnomen, geen nieuwe loot die zijn weg weer vindt, de nieuwe tijd er moesten huizen komen, wat blijft is enkel nog de wind. In ’t duister leeft…

De dag is begonnen met groot tumult de ochtend is krom gebogen mijn hart is met droefenis vervuld terwijl ik ergens hoor, "geduld" hoe vindt een dag zijn juiste baan als hij van meet af aan verkeerd is gegaan?…

hoe lief ik jou nu de lente leeft en het terras groen uitgeslagen door het plagend mos zichzelf verwijdert nu de stappen smoren in het gebed van ijzige wolken het lijkt kathedraals, de silhouet stompig geworteld in de aarde terwijl het verschoven millennium zich spietst in eeuwigheid besef van tijd is de rust van het moment het verdwijnt…

Na jouw dood is de danszaal verkocht er dansen nu geen schimmen meer maar in de schaduw ligt de nacht de struiken zijn verwijderd verloren zaden gedroogd bij een houtvuur jouw geest is bijna verdwenen de vogels wachten op het dak totdat de herinnering is gestorven en er niemand ooit meer nadenkt over hoe het bedrog nooit heeft geleefd…

Het is even zo Dat ik me laat gaan Inzien dat het overwicht Zich met mij heeft verstaan Dagen met enkel regen Of bezwaarde wolken De aanwezigheid ervaren Van uitzichtloze wegen Waar ongerijmde gevoelens kolken Die mijn geest niet verklaren Het zou moeten zijn Als dat ik word gedragen In de door mij gevoelde Onderscheidende…

Ik ben weer uit mijn schulp gekropen heel traag als een slak verken ik mijn omgeving als een pas geboren egel tast ik alles voorzichtig af ik ben nog zwijgzaam spreekt iemand mij aan trek ik mij weer terug in mijn lichaam.…

Ik ben weer uit mijn schulp gekropen heel traag als een slak verken ik mijn omgeving als een pas geboren egel tast ik alles voorzichtig af ik ben nog zwijgzaam spreekt iemand mij aan trek ik mij weer terug in mijn lichaam.…

Zacht gladde vingers aan lippen in vakkundige greep, fel het licht en lucht van latex, stomme achtergrondmuziek, niets meer te zien dan ‘t plafond. Te groot open ik m’n mond “Ontspannen” zegt hij, dan sluit ik de ogen. Meeslepend weerklinkt: “saaamen waren wij” en zuigt me mee naar ‘t verleden, “saaamen waren wij” tranen van diep nu dichtbij…

’t Is alsof verte mij steeds roept onrust mij drijft tot de horizon. In wind en wolken door azuren blauw over zeeën en bergen ongeduldig, willoos. Ligt ginds geluk wat ik vinden zal waarheen ik word gedreven tot einde van mijn leven?…

als een vlam terugtrekt in zijn blauw voel ik me klein en warm mijn hand voorzichtig aan de randen tot het vloeit en tongen likken laat hoog opgelaaid, naar boven waar een luchtzak –heet zijn uiting volgt: een sfeerballon drijft over in mijn wel- gevormde blik de tranen die me overmanden…

Het gewicht van evenwicht drukt zwaar op schouders Een wankel begrip Onbalans danst mee Laat het zijn Vecht niet Stuur langzaam bij Evalueer in harmonie -Want weet... Emotie en ratio dansen samen.…

Ik heb een krans gelegd voor hen die vielen bloemen ter nagedachtenis in stilte hen herdacht die streden voor onze vrijheid gerouwd om die niet meer zijn. Ik heb de vlag gehesen ter ere van het feest om de vrijheid te vieren van hen die levend zijn want zij die hun leven lieten wilden dat wij blij zouden zijn.…

Klim over bergen vaar over zeeën trek van land tot land kijk naar bloemen kijk naar bomen luister naar vogels geniet van vissen groei met seizoenen mee bezoek de mensen leef in geluk met dromen.…

Als bomen zouden vertellen langs het pad wat ze hebben gezien in al die jaren misschien goed dat ze zwijgen en dat ze hun geheimen in stilte bewaren. Wat heeft het gras langs het pad doen groeien dan alleen regen of schaduw van die bomen en kinderen, of mensen, die daarin stoeien? Ach, laat het in stilte daarvan dromen. Waarover zingen…