Stel mij voor steeds meer vragen, voor de dagen zonder inzicht die steeds meer in hoop vervagen punt waarop ik aandacht richt. Slechts zoeken blijft mij beschoren vanuit onbestemd doelloos heil in godverlatenheid verloren stort ik in afgrond zonder peil. Boven mij een brandende zon waar ik geen schaduw vind geen put waaruit ik drenken…

onze lente begint goed ze verstopt zich tussen tak en blad kleinhoofdig knikt ze, in een tere bloem de rokjes stijfgesteven nog maar toch zelfs een bij heeft het gewaagd haar stugge slippen op te lichten het doet goed zoals het gaat, voorzichtig nog maar toch wijdt een glimlach zich aan nieuwe tijd ze danst subtiel door licht verleid…

wanneer we vertoeven in warme wind horen hoe zijn lach passie vindt weten wij weelde kennen wij ’t graaien in zuchten verdwalen met zicht gericht naar betovering tot de gloed onze open harten toedekt en wij dagdromend de nacht verder waaien…

Ze staan er weer, de krokussen, verscholen nog in ’t gras. Ze wachten op de warmte van de zon om blij hun kleur te laten zien, hun pracht en tederheid. Maar kunnen wij nog wachten? Waarom moet alles toch zo vlug, zo druk en zo gepland, hoe kan het toch dat wij niet leven als het licht dat komt en gaat, dat tijden kent en rusten laat? Een…

terwijl we leven is er vergeven en dat zou ik dan ook maar doen want wanneer de dood is ingetreden is het een droom die laatste zoen…

Dacht dat jouw stem klonk in stilte van mijn heimwee toen ik voelde dat ik wegzonk in toevalligheden dacht dat ik bekoring voelde in opnieuw beginnen omdat ik je had losgelaten en gekoesterd met gevoelens in alles vergeven dacht dat je mijn stem hoorde.…

Mooi geel hé zo een geel appeltje ach zeg ik hou er de dokter erbuiten kijk eens hoe mooi…

steeds wanneer de dagen lengen het licht begint te spreken en afstanden zich verzwelgen in een onzinnig geluid trilt jouw mond en ratelt het oude hart als nooit tevoor en stigma’s als vulkanen herrijzen hoe kan ik toch jouw tuin gaan wieden als steeds een beving mij verjaagt en lieden die de muren willen dragen op gescheurde fundamenten…

Met loodzware aktetassen sluipen mijn gedachten door de hersenkronkels. Om met maanlicht in de diepste krochten een vergadering te beleggen. Verjaagd door het stampend leger, dalen ze, het nerveus zenuwachtig getokkel van de zwarte kat negerend, werveltrap na werveltrap naar boezemkamer. Gedreven door het pompend ritme storten…

vandaag geef ik mijn stem aan hen die ongehoord blijven niet dat hun verdriet niet hoorbaar is hun bloed is even rood als 't onze verheft de mensheid zich boven alles wat de aarde lief is en eigenen zij zich arrogant alles toe sta op en vecht mee geef de dolfijnen terug aan de zee waar zij thuishoren…

Het is geen verheerlijking van dromen in ‘t loflied of om in dromen iets meer te zien dan werkelijkheid van ‘t loflied eerder een vertroeteling van gedachten tijdens ‘t loflied weemoed en melancholie van het heimweelied in Amsterdamse armoede die verlangt naar jungle tussen Spaanse kastelen onder zomerwolken die verhalen vertellen…

Er bloeien al sneeuwklokjes. Ze staan fier opgericht, tegen alle negatieve weersvoorspellingen in. Groen en wit, heel feestelijk, al moeten de bomen nog eerst even rusten eer ze gaan juichen in hun bloesempracht. De sneeuwklokjes werkten al hard om hun tere blaadjes en bloempjes naar boven te krijgen, maar ze deden het toch maar, ook weer…

één, twee stappen sneeuw de vorstlucht nijpend scherp verschraald ik proef hem niet, de koude lippen slechts geopend voor mijn adem winterwrang betaalt een vlijmende illusie gehandschoende dromen weggestopt in wollen shawls hun paisley als motief welluidend warm ik voel me arm en rijk- gelijk mijn oude zomers bloei maar weelde, in elke…

Als jij zegt niet te kunnen huilen doorheen het eelt op jouw ziel die geen toegang geeft doch wel het verhaal vertelt van een schokkend leven waar ik geëmotioneerd door raak mijn tranen de vrije loop laat die er niet voor niets zijn want mij gaat het makkelijk af het is een kwestie van verleden ingrijpend maar een openbaring om…

Achter de deur op het tapijt hadden we het gevoel dat we samen in een huis waren op de tafel stond een theepot van gietijzer met Japanse zwanen die we uit de boot hadden gered je bevond je langzaam in mijn duisternis waar we na lang zoeken een licht vonden om het lied te kunnen zingen wie ben jij vroeg je toen je mijn tong…

Vol verlangen kijk ik uit naar jouw nieuwe komen gekleed als stralende bruid schoonheid om van te dromen. Reeds klinkt vanuit hoge kruinen jubelende zang uit vogelkelen die jouw komst weer rond bazuinen en ons gehoor aangenaam strelen. Over de velden golft je haar als zilver in de vroege ochtendstond je sluier waaiert met zacht gebaar…

Na even wachten valt soms alles weer waar het moest zijn: de stilte, het betrachten van de vreugde, hang naar lente of naar wijn. Soms kan ik haast niet wachten, vult mijn ongenoegen heel de lucht en ziet niet meer wat echt belangrijk is: de tederheid bij 't zien van pijn, het heel geduldig groeien van de eerste lentebloemen, de lach van…

Zit in de put in afnemend licht licht zonder zonzicht druilerige regen schemert neerslachtigheid waar in de put geen plaats voor is dáár somber ik met mijn tegenspoed dieper dan diep tot ik land licht is niet meer dan een vermoeden van stip de enige uitweg…

Laat me vliegen in vrijheid open de kooi waarin ik kwijnen moet geef me ruimte wijd en zijd waar ik blauwe lucht begroet. Zingen wil ik in bomen bij het krieken van de dag zangen uit nachtelijke dromen genieten van elke vleugelslag. Bevrijd uit benarde positie van steeds beklemd gevoel klinkt mijn lied als compositie van uiteindelijk…

Tijdens een winterstille februarinacht verbleef ik in de liefdesdroom van jouw door tederheid ontwikkelde oase je sprak over genegenheid alsof je de nevel uit een zoete droom beschreef ik voorvoelde dat mijn hersenschimmen soms verdwaalden ergens boven jouw graf omringde de mistdroom de hortensia alles wat de liefde aan stilte…