De dag is een soort ploeger die zaait, leven mag zetten schoffelt, ploegt en oogsten mag op een zekere dag. Zou daarboven ook een soort ploeger wonen in de wolken is dat wat soms ook de onweersbuien aan ons vertolken. Mijn leven lijkt op een hortensia of haag nog ongeschoren voor mijn gevoel ben ik weer gisteren opnieuw geboren. Ik leg vaak…

als genarcotiseerd staren we naar de beelden ze droegen rugzakjes dicht tegen elkaar gepropt in plaats van mondkapjes in 't land waar de dood woei onder de zwart witte wolken nog niet zo lang geleden waar de tranen stroomden de kwetsbare mens in zijn verlatenheid tot rust gekomen jouw vrije adem laait de vlam van barmhartigheid…

Deze ogen waren de triestere van een hond geworden ze braken een voor een om het leven langer dan even. Leefde er even geen volgster, laat staan vriendin in haar resteerde er enkel nog het gebaar van er zijn zo waar. Ken je dat gevoel dwars doormidden breken als riet, dat gevoel van even zie jij sterk als je bent toekomt niet. Heeft intens…

wie zijn we zonder herinnering geen mens geen wezen we leven dan letterlijk in het moment wat voor sommigen wordt gezien als het hoogste streven voor sommigen geldend als de ultieme wens: de zwaarte van herinneringen en leven even te vergeten maar wat als je in geen enkele herinnering meer kunt lezen wie je was of nu werkelijk…

Ik zelf ging vandaag op weg door huis een pad vinden verbeelde mij dat beeld van hun verschralende haar. De toetjes van gisteren stonden dus nog op de eettafel, het bestek en de borden waren al wel weggeborgen dus zonder die zorgen ging ik vandaag weer op weg. Het heeft geen zin om vandaag over gisteren over eergisteren te treuren, vandaag heet…

Mijn hart heeft al zoveel troost doorstaan zegevierend gaf en geef ik dat alles geen naam. Houden van zal voor eeuwig zo en rein zijn sterker nog het wint nu nog steeds aan terrein. Toen ooit haar lichaam gekist is neergedaald heeft mijn hart het einde van een marathon gehaald. Ik wilde weer beter slapen en heb het zo gelaten. om een zorgeloos…

Tussen bloemen fladderen kapoentjes Op het pad onder de zon komen De herinneringen boven met de adem Dat zweeft door kale en volle bomen In het duister van de koude wintertijd Een volle boom wit bevederd in 't hemellicht Zangers zingen het lied van alle tijd Dat U wil geschiede tot in alle eeuwigheid Doorheen verdriet en lijden de hongerige…

Ik word zo blij van het ruisen mijn kind de geur van de lente die ons zo bemint je voelt de wind over de smalle paden gaan de gaven van liefde komen dan stilaan. Ik word blij van het ruisen ook van de zee ze brengt steeds nieuwe rollende golven mee. De dag zal van haar niet in slaap gaan vallen ze laat het liefst ook kinderen op straat ballen…

Het is vandaag een extra blauwe hemel die naar ons lacht het ontbreekt jou hemels niet aan idealen en kracht Met liefde zijn jouw ogen in blikken op velen gericht verlegen verlevendig ik die beelden in een gedicht. Ja soms zijn er wolken die op oneven dagen breken vorst sneeuw ijzel of regen door gevoel willen kweken. Zonder ideeën of echt…

Ik zag vandaag floralen, prachtig geschilderd op doek; ze konden me echter niet raken want m’n gevoel is zoek. Hun schoonheid stootte op de leegte van mijn afgematte ziel, waardoor hun bonte kleurenveelte op een dorre droogte viel. Ik zag mezelf daar kijken en vond mezelf wel lijken op de bloemen aan de muur; wel de fleurig felle kleuren…

In het donker zie ik de mensen soms anders als kledingstukken in een oudere kast zeilen aan een zeilboot of kotter hoog in de mast. Soms voel ik ze als branders en soms als waterlanders. Onder die sterrenpracht en grote volle maan zie ik vaak het nodige aan ontroering gaan. Soms ogen het liefdevol gebalsemde gebaren waar ik op mijn beurt…

Hij heeft van die dagen dat hij het is vergeten vergeten te glimlachen bij het opstaan, dat heb ik hem nooit verweten al kan ik het soms niet vergeten los te laten. Vooral toen het winterkoude was, ik nog maar pas van het onheil had vernomen, had ik langer nodig van deze ernst bij te komen. Ik houd nog vast, er is nog hoop en het voorjaar…

onleesbaar zijn de woorden oud, de zinnen versleten vergeeld papier de kaft bind niet meer een uitgekauwd verhaal op een of andere manier niet helemaal uitgelezen nu vallen de pagina’s door elkaar op de grond er is geen touw aan vast te knopen toch wil ik weten in welk hoofdstuk het stond het moraal van het verhaal het moet…

Beladen stilte, woorden wegen zwaar, worden zwijgend uitgeschreeuwd. Dierlijke spanning, de fysieke nabijheid is onoverbrugbaar zonder te klauwen. Onmacht regeert, frustratie volgt, woede verdooft; ik wil vluchten. Weg van hier, van jij, van ons, van mij; maar de muren grijnzen pijnlijk grimmig. De spiegel schrikt, een lach klinkt…

ach jij ik kwam je tegen het leek een kleine stap maar was zo schokkend groot pats boem zo uit een ver verleden ze zei herken je me niet ik zag aarzelend hoe de tijd huis gehouden had ze was ooit zo mooi toen ik haar in mijn geheugen achterliet en ik begreep in een flits heel even jouw lichte huivering het subtiele beven en je…

Het glinsterde en glom vandaag in het firmament het lot is er geland en heeft er eventjes wellicht onverplicht toch heel kort een hart verpand tussen de seringen en sneeuwklokjesboom aanbeland. Oh mensenkind met je smalle snuit liefde komt er soms op die tedere manieren uit. Er zijn zoveel soorten vreugde naast ook verdriet die een ander steeds…

Op een ochtend, uit het niets, overvielen ze mij. Heftig en onverwacht, nietsontziend, scheerde verstilde pijn langszij. Enkele woorden, angstig, hulpeloos en fragiel, gingen door merg en been. Huilend en ontdaan, onafwendbaar, was ik terug bij voorheen. Mijn diepste gevoelens, verstopt in vlees en bloed, kwamen weer tot leven en…

De avond draagt het licht van langgerekte uren een meeuw krijst langs de horizon Zijn stem klinkt uit braakliggend land waar groene vingers smachtend wachten Een laatste zweem van warmte geurt kleurt in zachte rode gloed Gedachten rijgen woorden staren grijze ogen aan in schaduw van stilte liggen dromen…

Een alledaags probleem Ik kom er niet omheen. Je zou het haast maar eens vergeten. Een vrij simpele vraag Die ik stel aan mijn maag. Wat gaan we vandaag weer eens eten? De opties zijn immens Daaraan zit geen grens. Hoezo begin ik te zweten? De interne strijd Die zich altijd verspreid. Ik voel me door mezelf bezeten. Een mening die…

De lucht die zwanger op barsten staat staart mij aan, hij is donker en hij oogt daarin te willen groeien dat feit kan mij boeien en ik vraag mij af waarom. Waarom beweegt mijn haar nu ik het venster openzet, trekt wind maar ook huiver door mijn lijf dat beklijft. Ik voelde schaduwen niet van hier. Is het een onzichtbare kou die als front…