ik heb mijn hele leven tegen zwart gestreden omdat alleen in wit perspectief wordt uitgelicht wel heb ik het donker van schaduw meegenomen zoals ieder mens die in ruimte en licht wil komen alle jaren en dagen balanceer ik tussen wit en zwart en leer het kleuren van samen maar als ik mijn ogen sluit donkeren gedachten die nog lachten…

ik keek om me heen raakte steen en cement maar voelde op dat moment geen enkele vibratie zag wolken en zon in hun herfstig gaan de wereld vluchtig passeren alleen ik bleef daar staan tot een beweging mij riep in het verstoren van stilte door een paar ogen met de soepele gang van geniep een jagende kat bracht mij godzijdank terug…

Heel weinig blijft er nog van wat in lange zomerdagen ons hart verheugde door zijn klank en kleur. Nu is er vaag de geur van sterven en van dwalen, van weemoed en van scheiden en alles wordt zo traag, zo grijs... Zo vaag en toch zo helder, want wat de echte dingen zijn wordt helder door de glans van pijn en van veel moeten laten...…

hoe ervaar ik nu dat stille in het kwetsbare brons het druppelt melancholie laat zich als een glasbel in wat woorden pakken spat uiteen op schriele takken het gezwam rond stammen en op het oude bankje ontnemen me voor even mijn mengelmoes van zorgen ik weet me te herpakken want ik zie hoe de vogel op de bodem voedsel zoekt…

Durven we nog stil te vallen, te rusten en te kijken naar de lucht die zwaar is van grijsheid, van droefheid of van een lied dat niet gezongen wordt. Durven we nog stil te vallen bij het kind dat schreit van honger, bij de mens die sterven gaat omdat zijn dagen zijn vervuld. Durven we nog stil te vallen bij eigen kleinheid, lafheid ook,…

Wakkerhoudende gedachten Blijven heel vaak overnachten In rumoerige vertrekken Van mijn volgeboekte hoofd Zij komen zonder reservering Daarmee dus geen annulering Men hoeft mij niet meer te wekken Want mijn nachtrust is geroofd Zij zouden aangenaam verrassen Met de zachtheid van matrassen Maar het lawaai blijft tegendelen Als geschreeuw…

Het lijkt welhaast of ze bezwijken de sliert langer dan verwacht tevreden kan ik er naar kijken geschenken worden gebracht treurig dat ik dit niet heb geweten zo weinig plezier heb gehad bij de nazit lijk ik vergeten en blijf achter in dat donkere gat…

hoe ik alles ook aanschouw, het probeer te raken met de rijpheid van mijn geest - neen het blijft versteend in het erts waaruit het is gebrand hoe het hart het leven wil aanbidden, het probeer te raken met de liefde die ik eens bezat - neen de tijd hangt onbevrucht in de schoot die me bewaarde en verwees hoe mijn ogen ook trachten te zien…

Ik herkende de reflectie van het beslagen glas waarachter destijds luidkeels onmacht werd getoond de kou sloeg om mijn hart voelde opnieuw hoe onrust heerste sloffende voetstappen in de onooglijk saaie gang hoorde vals gezongen zinnen weer borrelt storm omhoog in mij geef het de ruimte die het verdriet van toen verdiende het spook van…

een overbewolkte hemel kraakt maar raak. bliksems spelen schering met inslag. het huis davert. ‘geen nood', vader de grote beschermer spreekt. moeder bidt om heilige Donatus, waarna luide bons op deur. vreemd. 'Donatus, jij?', (ik, met grapje). bijna een klap voor mijn kop van vader. afkoelen mag buiten in ijsbolletjesregen.…

Dat was eens onze woning in die lange smalle straat het dak lekte dat kon onze pret niet drukken daar hebben we elkaar menigmaal de liefde verklaard terwijl dikke regendruppels onze lichamen bevochtigden het was natuurlijk een bouwval zoals onze liefde ook bleek te zijn we drukten steeds vaker onze snor tot ook dit onvermijdelijk in…

ik hou van mijn leven het is machtig het is mooi het is wat ik ben ik hou van mijn leven met alle fouten en zorgen waarin gelijk een regenboog geluk zich spiegelen laat ik hou van mijn leven het is geweldig het is magisch het is wat ik ben ik hou van mijn leven dat ik delen mag van jong tot oud met de mensen om mij heen ik hou…

Als ik dan toch de bodem moet bereiken van die eindeloze put in armoe en ellende dan is het omdat ik in jouw hart woon met alle vage woordenwisselingen die mijn humeur hebben beïnvloed er zal ook geen brief komen die zal getuigen van mijn verdriet want jij kan niet meer lezen in het zwijgen van jouw graf misschien een gedicht een poging…

Hoe vredig kan het dwalen tussen graven zijn zoekend naar geliefden de dood in namen uitgehouwen verweerde muren omsluiten liefdevol hun dierbaren stille najaarswolken hangen zwaar van regen over aangeharkte paden zelfs de stille wijsheid van de oude bomen traag bewegend in najaarswind laat troostende woorden los het zijn woorden…

Het leven te vieren in je eentje met z’n tweeën tienen of z’n allen Er zijn honderden manieren maar soms weet je er niet één…

Toen je alleen liep tussen de mensenmassa zag ik de pijn in je ogen van niet gehuilde tranen zag dat jij je eigen handen vasthield omdat er niemand was om ze te warmen die luisterde naar je verdriet jouw eenzaamheid te delen ik zag je mond glimlachen voelde dat je hart huilde en bang was voor de nieuwe nacht zoals alle andere…

'k ben de druppel in de oceaan 'k ben de zandkorrel in de woestijn 'k ben onzichtbaar voor wie me niet wil maar druppel of zandkorrel, ik blijf: van m'n leven niet stil.…

Probeerde jou te vangen in die droom waarin je me verlangend aankeek maar je loste weer op als lucht alsof je er nooit geweest was Probeerde ze te vangen in de vlucht die dromen met een beetje geluk maar ze vielen broos uiteen zodra ik ze dacht te omvatten Nu de dagen kleurrijk korten hangt de ruimte vol met vangers al was het maar voor…

hoor ik wel thuis op de grenzeloze akker die ik mezelf toedicht is mijn blik, mijn aard wel zo gerijpt om te oogsten van het vers gezaaide koren… of zingt de straffe wind een ander riedeltje voor mij ben ik ongevoelig geworden voor de wijze vinger en wast de regen nu mijn stijfkoppige oren……

op de landweer prijken bomen, ze komen uit een tijd vol kracht hun blad verliest nooit meer de glans die aangebracht door sterke handen alle tanden van de tijd trotseert daar liep de Peelman, immer trots geen dassenburcht, geen hol waar vossen schuilen, is er ooit ontsnapt aan de stoere aandacht van dit mooie mens een gouden blad, een kale…