dof schrijft mijn woord ,tekent het fijne afstemmingen als snaren gelegd op het bewerkte hout de wereld is kundig maar ik verblijf in mijn huis van hangend rag de tijd maast gebrekkige woordspelingen die ik zelf met moeite ontleed, eens waren het alpen die ik beklom als een rank gesmeden zwaard met inkepingen zonder opgelegde waarden…

Ik wil zo graag gelukkig zijn Een leven over rozen Wie weet is dat een mogelijkheid Als ik straks heb gekozen Wik en weeg en op zijn tijd Bank en traan en pijn Komt tijd komt raad, dan weet ik het En kan ik echt gelukkig zijn. En weer opnieuw……

Wat ons verbindt, maar ook scheidt, wat ons ontvlucht, maar ook zoekt, wat ons kwelt, maar ook omhelst, wat ons rest na de echo van de schreeuw - stilte.…

Teveel details, teveel pietlutterige prietpraat, en moeilijkdoenerij. Teveel beloften, en mensen het zijn er zoveel! Teveel prikkels van zoveel, en om me heen. Soms moet ik even in mezelf, met mij alleen.…

Een teder streven in een wankele nacht bracht nat dat werd weggeslikt, stond in regenstormen te verduren, kou te lijden, hopend op verharding van haar striemen. Sloeg zich bont en blauw aan de scherpte van de dag, struikelde en stond zo vaak weer op, gaf het een naam: dat het lijden niet zo heten mag. Heelde in zulks mooie littekens…

zoals een boom vergeet hoe hij de winter heeft gedragen raak jij langzaam in mijn vergetelheid vliegt de tijd ik zet mijn stappen voorzichtig op de rust van nu zie hoe de boom vogels lokt op zijn uitlopend hout hoopvol, vertrouwd beleef ik het prille voorjaarsgroen ver van toen……

Snik, Snik, Drup, Een verdwaalde traan Over mijn wang Laat maar gaan Het laat een spoor achter Maar ik ben niet bang Drup, Drup, Snik Ik kijk naar buiten Het regent Tik, tik, tik Op de ruiten Een kille wind Plets, plets Ik schrik: een silhouet van een mensenkind Angstig, gekwetst en omringd door haar schreeuwende kornuiten…

dit schiet niet op de hemel wordt nooit paars de ruimte herhaalt zich steeds vaker de kamer weet zich raamloos ommuurd hartslag tikt soms in blauwe morsecode alles naamloos zonder doel maar ademvast binnen keerkring en rooilijn onder- en bovengrens al geweest en best wel voorspelbaar…

ik staar vertwijfeld naar de sterrenhemel zie je gedaante als het ware zitten achter het stuur van je auto je betraande gezicht, vertrokken van woede en emoties de harde woorden die onverwacht zijn gevallen dreunen na in mijn hoofd ik weet niet eens meer waarom maar mijn gedachten zijn bij je elke beweging van het voertuig…

Vandaag heb ik weer krokusjes gezien, ze maken me zo blij, zo opgetogen. Is dit een groet van lente al misschien of heeft de winter ook hen soms bedrogen? Maar hoe dan ook, ik kan wel zingen nu en even ook vergeten al mijn zorgen. ‘k Vertel dit aan mijn vrienden, ook aan u, en ga gerust op weg naar weer een morgen. Vandaag heb ik weer krokusjes…

Ze torenen met hun spitsen boven huizen uit boven daken Ze willen ons,volk goed,in stilte bewaken Ze vinden ons doen en laten toch: 'n heel gedoe Waakzaam met hun wakkere ogen wakker uurwerk en klokken Ze zijn van volksfeesten en partijen Echt,erom jokken doen ze niet zo nu en dan... knijpen ze 'n oogje toe…

ik zoek je in de spiegeling van 't meer, toch ben je daar niet de bevrijding die ik vond in jou met jou beelden van fietsen door velden vol graan die wind deed ruisen, noch jouw handen over mijn spiernaakte lijf zal ik ooit vergeten evenals jouw opgaan in het niets toch ontmoetten wij elkaar weer, ongezien en één week voordat je vrij…

Zo ploeg je voort in wind en regen door restanten van oude wervelstormen die zich willen laten horen en voelen zuigende modder waar doorheen je worstelt het vertraagt en houdt je steeds weer vast immer bang voor scherpe punten en de pijn die je met kwetsbare blote voeten riskeert zacht zand op een makkelijk pad onder een verwarmende zon…

jij weet toch ook dat beelden zwijgen gevoelens zich kunnen laten manipuleren dat liefde voor elkaar niet alleen bestaat uit af en toe heftig copuleren doch zeker ook verbaal moet worden onderhouden door met elkaar te praten en elkaars mening te respecteren…

het stormde weer maar ik voelde geen tegenwind dreef logeslagen rond als een stuurloos kind liet me gaan zonder houvast verbaasd door de kracht die mijn geest op het lichaam had keek met ogen die mij zittend zagen verdwaasd op de bank met een chaotisch hart vol vragen de verte lokte door het vrije glas ik voelde hoe tocht mij…

Schrijvertje ik kom schuilen bij gebrek aan een onderdak voor mijn versjes; een hele zak. Of moet ik met de wolven huilen? Wat is de regen zonder ruiten en een binnenste zonder buiten?…

Bijen zoemen rond de appelbloesem met haar gemengde gevoelens in het licht in een relatie met de voorjaarszon en bij de rivier, aan de oevers van de Waal begin ik met jou, vandaag, een fruitig verhaal want echte vruchten liegen niet niet in geluk en niet in verdriet.…

Die nacht dat je binnen vloog En rustig op mijn vingers zat Het gebeurde nimmer meer Werkelijker werd de droom nimmer Een gevoel dat onbeschrijfbaar is Wetend dat je nooit meer Van iemand anders zal kunnen houden Doch niet kan blijven dwalen In het labyrinth van het verleden Je leven voortzet En jezelf met elke dag Een beetje meer verliest…

Spiegels in paskamers zijn anders dan bij mij thuis, rimpels die er niet waren, grijnzen me lelijk tegemoet. Zie ik daar een eerste grijze haar, nee dat is niet waar. Ik staar naar een vreemde die ik niet kan zijn, en zij kijkt stoicijns terug, en wacht tot ik verdwijn.…

er knagen voorwaartse stranden aan mijn kleine schelpenhuid, zo luid als tijdloos verzanden als hellevuren branden of groene weiden van mijn gemoed, ga ik op de vlakte langs eb en vloed met deze stroming mee er velt een avondgericht een doorschijnende zee van eeuwig bloesemlicht…