Zijn gedachten dwalen dit keer niet falen niet betalen afscheid heeft geen prijskaartje hangt niet bij de uitverkoop altijd een strop om de nek nu floreert hij als een narcis in de lente de bloemen geuren zoet vrijheid maar nog niet klaar voor zomer gebonden verbonden zijn gedachten dwalen.…

Een woestijn van woorden waar iedere korrel anders uitgesproken wordt ze liggen daar, hoe kan het ook anders, als los zand aan elkaar ze worden ieder de wereld ingeblazen zullen zelfstandig verder razen en maken de mooiste refreinen op allerlei dubieuze dan weer reuze festijnen.…

je loopt door alsmaar door vlug, vlug, zo vlug geen weg terug… in je is een ontij warboel, broosheid hinderlijke vragen heb je mee te dragen luister, luister… zoek stilte, de rust als de late herfst die in de naakte takken van de bomen huist zie de laatste appel in een bleke zon met rode wangen aan een dun takje hangen loop…

De schouder waarop ik lig mijn adem die jouw wang wil raken mijn hand op de jouwe waken, mijn been lui laten over dat van jouw... buiten donker, frisse winterkou in deze nacht zo helder dat 'k me op de juiste huid gevlijd, mijn adem in die van jou verglijdt alleen jouw stem nog geldt, en dan het dromen, wegzinken in het onbegrensde veld…

Hier leeft geen angst niet hier nee, in mijn thuis, gebouwd van hout dat, hoewel oud, haar klank niet is vergeten. Het kraakt en piept enkel en alleen het ritme van ons leven, voor wie luistert en wil weten, hoe stormen te verduren die wanhoop waaien, mettertijd, en hoe te bestaan achterstevoren. Hier drupt alleen…

ik kan hem niet inlossen en breek hem als een dunne tak zo eenvoudig is het dus maar zie de splinters zie het hout het leven dat er was de randen ogen zo ongelijk gewond en niet te lijmen gelijk het hart ooit vol van liefde maar het gevoel toch nooit heeft kunnen rijmen…

Ik heb vandaag een Vlinder vrijgelaten Hij was bij me naar binnen gevlogen Hield zich angstvallig stil achter de luxaflex Wat ik ook probeerde, hij wilde niet naar buiten Hoe ontroerd ik ook was Door die mooie witte Vlinder Die bij mij wilde wonen Ik wist dat ik hem niet houden kon Want Vlinders horen vrij te zijn Ze brengen…

Afgelopen zomer dronk ik sangria met Heather koel en boordevol vruchten omdat we een weekje Madrid deden en we niet alsmaar konden bomen over de hoe's en waarom's van onze lievelingsdichters in het Parque del Retiro hebben we op een bank de poëzie van Federico García Lorca geanalyseerd (ondertussen bestudeerde ik haar ronde vormen…

de zonnebloemen zijn gestorven hun oude goud verkleurt naar grauw en bruin verwerkt mijn wintertuin het huilen van de regen een kleine engel slaapt verkleumd zijn hoofdje leunt tegen zijn arm en warm verlangt zijn hart een moeder in haar laatste uur verschuift haar liefde voor de duur van eeuwig in verbinding nu waait de wind hun stille…

Als reeënsporen in de sneeuw als vliezenvoetjes in vers zand van een witte meeuw zo staan je zolen en je tenen door de olie bij een schijnsel op mijn laminaat dat ik zo nog even zitten laat om, rebels tegen het vluchtige en het luchtige, van de aanblik te genieten tot het ooit weer dooit of stuiven gaat.…

ik herinner me de dag waarop haar muts tweeduizend bloemen droeg ze sprankelde ik zag haar kracht, de fijngevoeligheid omdat -juist nu een klaproos zoveel liefde bracht wat was ze mooi die dag haar hart bewoog van toen naar ooit, ze zag, ze lachte en ze overwon de barrières onder deze zon voor eeuwig zacht gemaakt zoiets raakt je…

ik had een ster voor je geplukt ze straalde als kristal en vond haar vorm in jouw hart nu ben ik al mijn woorden kwijt ik zoek ze onder tafel tussen hopeloosheid en verdriet het stof vervilt tot kleine beelden die als je achterom ziet zachtjes sterven ze zwerven door de echo’s van vandaag ik zoek ze en ik ren er middenin maar ja daar…

De emotie die de oorzaak is geweest van je gebroken hart is dezelfde emotie die je hart ook weer geneest het is de liefde die ons hart breekt en weer opbouwt heb geen angst om te leven pijn gaat voorbij liefde duurt het langst…

het huis dat staat zo men het achterlaat in een grijs gebied ongewassen gordijnen is er iemand die het ziet... een schrale plant de verfloze buitenkant vertelt het onbevolkt zijn het schamel dak knarsetandt in een verwrongen lijn de zon licht spinseldraden op een zilveren prentje bij een troosteloos aanzicht in een fractie klapt de…

Een fado meeslepend en zacht als een heimwee naar een voorbije nacht. Een zeurend leven in gevoel; onbestemd en zonder doel. De voortlevende geest die de tekens van de saudade leest. Levensverdriet in heimwee naar historie, dat nog bitter meeneuriet met de muzikale glorie van een fado na een feest dat meeslepend is als een bondgenoot…

Stilte rond de bomen die zich klaarmaken voor de winter en alle bladeren één na één laten gaan zonder verwijt of verdriet. Hier helpt veel uitleg niet maar enkel een dieper verstaan kan zo laten gaan.…

Mijn duistere wereld is vol oude spoken. Het lijkt zo lang geleden; toch de deur ernaar staat nog open. Ik treed naar binnen en vind een wereld van weleer. Voor het verleden dat zwijgt leg ik mijn bloemen neer. ik zie in de verte de contouren van een graf. Een kruis door een leven, dat nam toen het niet meer gaf. Ik voel mij voor…

Soms stemt een vlieg mij droef hoeft maar één dag leeft dat voluit zij (want zij is een echte dame) ontsnapt aan die slag van Vader en vliegt naar het fruit van Moeder dat daar op haar ligt te wachten legt vliegensvlug haar eitjes en met dat achter de rug herneemt zij haar vlucht zij is tevreden kijkt niet raar op als zij land op de hand…

Zo graag: stak ik je een hart onder de riem, maar echt: nog nooit heb ik iemand gezien, lopend met een hart onder de riem. Toch wil ik je laten weten dat ik aan je denk, zonder dat hart, uitstekend vanonder de riem!…

Afscheid nemen tranen banen zich een weg naar het hart het verdriet heeft de neiging daar te blijven alsof het zich vastplakt de pleister op de wonde.…