Levensloopbestendig werd - als ongewenste spam- badend in een bad van bloed in geniepig geheim onder mijn voordeur geschoven. Ik weet van geboorte tot sterven zijn fases te onderscheiden gekenmerkt door eigenschappen en patronen. Fase na fase doorliep ik voorbeeldig - al beweert mijn moeder soms wat anders- en klom ik, tree na tree, op…

Ik wil dromen aan de realiteit ontkomen ik wil de prins zijn Sneeuwwitje kussen de zeven dwergen zien en met hen dineren als je mij daar spot zou je zweren dat ik behoor tot die heren ik ben meester van mijn dromen het ontbreekt mij niet aan realiteitszin maar het kwaad komt er niet in.…

Dromerig staarde ze voor zich uit en brabbelde een paar woorden Als je goed luisterde, fantaseerde ze voluit Al kon je het bijna niet horen Stoïcijns staarde ze naar de lucht, droomde kinderlijk verlangend over een prins en een paard Soms ontsnapte er een stille zucht, met haar hoofd achterover hangend en haar haar in een paardenstaart…

Dagen rijgen zich tot ketting van een oorzaak en gevolg, steeds een zelfde serie feiten zonder ooit een nieuw vervolg. Steeds weer lopen dagen vast op datzelfde oud gemis dat opnieuw weer op komt dagen daar het nooit vergeten is. Kon ik het verleden wissen zou ik dat vandaag nog doen om niet steeds weer terug te vallen op herinnering…

de woorden rennen wat rond ze zijn een soort kinderen op een schoolplein maar dan opeens volwassen zeggen ze dat ze stilstaan en denken aan de lucht en de vallende sterren en met Kerst een volle maan terwijl je in het Vondelpark aan vroeger denkt en zo lekker ooit een zoete Zatte in het proeflokaal met een goeie vriend die je…

wis niet alle sporen laat de toekomst open één warme stap maar naar voren lopen ijs kan smelten dat, wat is bevroren wat wil je zien wat wil je horen? het is de onmacht die soms regeert niet ieder kan geven wat de ander begeert het leven is werkelijkheid vaak even wegdromen dichterbij het feit kan ik niet komen…

het is nog niet vergeten een stukje nostalgie uit heel intens beleven met knikkeren en pot flarden mist losten op langs hoge lantaarnpalen er vlaagde etensgeur onze inzet werd hoger honger en hebzucht groter de mooiste stuiters blonken in het diffuse licht spanning op ieders gezicht ze rolden weerbarstig door spaarzaam gebruik…

Den Haag (stedengeur) Haagsche Kak schijnt erger te zijn dan het twijfelachtig gebak van die naam, dat trouwens alleen in Den Haag te ver- krijgen schijnt te zijn. Alleen Haagse hopjes zijn alom in den lande te koop net zoals Indonesische koffiesnoepjes die iets zoeter smaken in de schaduw van de toren van de Grote Kerk op een regenachtige…

Daar, op de boulevard.... ik kwam er vroeger, in zwoele zomers op stampvolle stoepen naar vuurwerk kijken met mijn vriendin. Nu in de frisse kou, ferme pas, in het donker met jou. Kerstlicht brandde al hier en al daar. We liepen achter een jong paar dat hand in hand, wij de enige wandelaars maar. De zee één zwart gat. Opeens pakte jij…

Al het vleselijk tastbare van hem die eens mijn vader was, bevindt zich nu te midden van andere geruimde doden, in het tochtig duister en koude vocht van een knekelput, een stinkend krocht bedekt met houten planken. Hoop had hij weer op te staan, om samen met zijn Heer de overwinning op de dood te vieren. Nu wacht hij, zonder weten, genadig…

ja, ik zie u wel denken in welke wereld vertoeft hij, die turende grijze zal hij naar gisteren wenken of nu al naar de dag van morgen in een golf van melancholie; in koude of warmte geborgen ik zie vlammen die vervliegen uit brandend hout dat haast tot as is teruggekeerd en kijk in de haard naar mijn jeugd waar ik met het…

missen vermissen ontberen hoe lang is het geleden het voelt als de dag van gisteren zie je nog de deur uitlopen of was 't eergisteren onwetend dat dat jouw laatste levensteken zou zijn schreeuwt mijn hart onhoorbaar verscheurd door een oorverdovende stilte die jij naliet…

Ik ben geen prater, sommigen noemen mij introvert. Ik houd van de ruimte in mijzelf, waar ik kan dwalen in gedachten, kan dromen in een dag, of soms een grote klootzak ben. Ja, ik ga daar flink tekeer en menigeen die stierf, misschien wel een paar keer. Wanneer ik stil, in mijn hoofd verkeer, spuw ìk in gedachten…

ik heb een mens liefgehad een mens met fouten en gebreken die toen ik lief had van geen betekenis leken maar met de jaren groter bleken dan toen ik liefde dacht…

Zijn gedachten dwalen dit keer niet falen niet betalen afscheid heeft geen prijskaartje hangt niet bij de uitverkoop altijd een strop om de nek nu floreert hij als een narcis in de lente de bloemen geuren zoet vrijheid maar nog niet klaar voor zomer gebonden verbonden zijn gedachten dwalen.…

Een woestijn van woorden waar iedere korrel anders uitgesproken wordt ze liggen daar, hoe kan het ook anders, als los zand aan elkaar ze worden ieder de wereld ingeblazen zullen zelfstandig verder razen en maken de mooiste refreinen op allerlei dubieuze dan weer reuze festijnen.…

je loopt door alsmaar door vlug, vlug, zo vlug geen weg terug… in je is een ontij warboel, broosheid hinderlijke vragen heb je mee te dragen luister, luister… zoek stilte, de rust als de late herfst die in de naakte takken van de bomen huist zie de laatste appel in een bleke zon met rode wangen aan een dun takje hangen loop…

De schouder waarop ik lig mijn adem die jouw wang wil raken mijn hand op de jouwe waken, mijn been lui laten over dat van jouw... buiten donker, frisse winterkou in deze nacht zo helder dat 'k me op de juiste huid gevlijd, mijn adem in die van jou verglijdt alleen jouw stem nog geldt, en dan het dromen, wegzinken in het onbegrensde veld…

Hier leeft geen angst niet hier nee, in mijn thuis, gebouwd van hout dat, hoewel oud, haar klank niet is vergeten. Het kraakt en piept enkel en alleen het ritme van ons leven, voor wie luistert en wil weten, hoe stormen te verduren die wanhoop waaien, mettertijd, en hoe te bestaan achterstevoren. Hier drupt alleen…

ik kan hem niet inlossen en breek hem als een dunne tak zo eenvoudig is het dus maar zie de splinters zie het hout het leven dat er was de randen ogen zo ongelijk gewond en niet te lijmen gelijk het hart ooit vol van liefde maar het gevoel toch nooit heeft kunnen rijmen…