Ik zie je kijken in verten kijken Het zicht door ochtendzon in deze winterdag gebrand Op deze weg zijn wij -tenslotte- aangeland Wij wijken af van de kaart,kompas gebaande wegen Verlegen vroeg jij: 'loopt dit pad niet dood?'…

En zo kwam het, dat een jongen met een fiets, een vrouw van de wereld beminde, haar vrijpostigheid hem niet zinde, en hij koos voor het vriendschappelijke niets. Was het een muze, courtisane of sirene, in al zijn gesprekken kwam zij terug, vandaag echter was hij erop beducht, niet opnieuw die afslag te nemen. Soms is het goed niet vrij te…

Leven zonder jouw liefde is als dood zijn ter- wijl ik nog ademen kan Leven zonder jouw liefde is als groen gras gedroogd tot hooi Leven zonder jouw zeer intense liefde beslist geen sinecure, slechts zwaar…

Dunde ze uit tot vage herinneringen wiste ze weg de gedachten aan jou maar dat kan niet voorkomen dat je tijdens vele nachten live op mijn netvlies staat dromen laten zich niet sturen in het nachtleven zijn we één jou ontdromen lijkt nog steeds een droom te ver…

Langzaam schaam ik me dieper dat wij elkaar verdelgden met giftig verwijt. Denkbaar voelt zij dat ook zo en vergeven wij elkaar ons kil ontkennen. Pas dan nemen we afscheid. We zeggen nog iets aardigs maar we luisteren niet echt.…

Jij bracht mij weg in de nacht en jouw spijt zeulde koffers naar het laatste perron. Het was een feit, de terugweg was al kwijt, toen jij besloot dat deze reis begon. Jij hield mij vast, zoals jij dat niet kon, terwijl de reis in volle vaart verliep. De aantrekking, zij is er, gaat nog diep, maar ontladen zal zij jouw hart niet meer. Jouw…

ik kijk niet meer jouw engelengezicht liegt de hemel tegemoet…

Verliefd tot in mijn botten was ik op jou, smoor met vlinders op de koop toe, had ik van jou. Dromen, zachte mooie, alleen van jou. Tot ik je verloor, nooit nee nooit meer, zal ik die liefde ervaren, met zachte botten, vlinders en mooie dromen!…

Kon ik maar de mooist opgemaakte taart voor je bereiden met metershoge kaarsen, het verlicht de wereld met duizend ogen dan je ben meester over onafgemaakte dingen, de vrees om verlangen onkwetsbaar te verklaren voetstappen vullen zichzelf in het natste mos in de opgestoken mist wordt lief en leed betwist schaduwen van de silhouetten worden…

Ontmoeting Op een morgen ontmoette ik je, een zonsverduistering die aan mijn tafeltje voorbijging een eeuwig ogenblik lang. Vanachter mijn kopje koffie op het terras aan het strand zag ik je naderen en wist je herkende mij. Je negeerde mijn groet je negeerde mijn armzwaai je negeerde mij en je opgetrokken wenkbrauw was of een mug…

Je woont onder huid van een groene fles je blijft verscholen als mini danseres je wilt niet uit de ziel van tijdloos marmer vol fruit en gedrapeerd door zwart satijn geaderd voedsel voor het hart Plagerig verstop je de beloften achter de sluier van de nacht opent de met kool omringde ogen, brengt het licht van gisteren dichterbij…

Toen zij hem die ander zag kussen brak haar gekwetst hart in twee - duizend (legpuzzel)stukjes en tobde er wekenlang mee. Zij schoof tot de deeltjes weer pasten. Goot er een traan overheen, de laatste, zo vloeiden de stukjes zonder een barst weer aaneen. Die morgen, de Hoofdstraat, daar stond hij kleumend bij halte lijn tien. Onrustige…

toen het fundament voor twee geliefden niet verankerd bleek op een stevige basis van wederzijds respect kwamen er scheuren na de heldere uren kwamen donkere wolken waar was jij bij hagel en blikseminslag? strovuur doofde wat rest is geblakerd zijn…

Zo keek jij eens naar mij Alsof je bloemen zag bloeien Het water voelde stromen En de zon als zacht licht Over jouw huid liet komen Duizenden rozen met doornen Prikken nu op mijn huid Wanneer jouw blik de mijne aanwendt En jij mij kil toespreekt Over dat jij het niet meer bent Als níets is nu die mooie kalverliefde Niet eens meer een…

Jouw beeltenis staat hoog op de schap ik kan je niet meer zien je bent er wel zoals je er altijd bent geweest ik probeer me te verschuilen zodat jij me niet kunt zien van daarboven en je ogen mij niet zullen volgen maar je bent er toch.…

De aarde, blauw aangezicht,ik wreef je warm op je vlucht in kosmisch licht tussen de planeten, waarvan we vandaag de namen zijn vergeten. ik dichtte een wereld om je heen je kwam liefde te kort, een woord waarom gelachen wordt, het blauw werd grijs, daarna grauw niet in staat innerlijk te bloeien, in de winterkou wordt alles ontkend.…

laatst zag ik een vriendin van vroeger maar zoveel ouder dat ik even dacht het is haar moeder later toen ik thuiskwam en in de spiegel keek herkende ik mijn vader…

Stilte valt als regen tegen de ramen eens waren wij samen nu zijn er alleen nog de tranen stilte bloeit als onkruid in een slecht onderhouden tuin mijn leven ligt in puin ik moet mijn weg daarin weten te banen alles wat blijft is de stilte de oude stad draagt de regen en jouw kilte.…

Terwijl ik me vorm tot leven en armen sla in de warmte die me koestert en omringt, voel ik de last van de leegte het drieste stulpen in het niets van het bulkende bloed dat bloeit, gutst, geeft en overstromend, stof inbedt, verteert wat aan leed was maar geen weg weet met zin. Het verlangen naar jou kan zonder grenzen verder, er is geen…

De verloren tijd is kwijt en niet meer in te halen Terugkerende flashbacks lijken gevonden voorwerpen in lang vergeten dozen die de zolderkasten vullen Ze had hem willen schrijven over het hoe en waarom maar alles werd onleesbaar want de inkt mengde zich met immer zoute druppels bij het verlaten van de pen…