is alles dan zoals het is komt alles vandaag zoals het komt ben ik dan nog zoals ik ben zoals ik ben geworden als ik ontwaak?…

Angst graaft door de duisternis, met de moed der wanhoop. Waarom zitten mensen in de put? Waarom graven we tunnels? Aan het bitterzwarte einde, van een zelfgegraven tunnel, schijnt weer helder licht. Ook in onze diepgegraven kuil, wanneer we naar boven kijken. Daar, waar we uitgegraven zijn. Na op sterven na te zijn uitgeput. In diepe…

het roestig oude hek is afgesloten daar fluistert nog de wind memento mori en zie je afdrukken van kraaienpoten want voor de dood ontvangt er niemand gratie och, doe voor mij het hek nog één keer open en laat mij in het wit dan binnengaan ik zal de namen van de zerken stropen terug de tijd in, laat me in de waan en ergens dwarrelt nog een…

ik heb gezien dat leven vallen is de één wordt hoger losgelaten dan de ander we leunen en we steunen wat klampen en verkrampen wat raken en verzaken wat beloven en geloven wat even wint de zwaartekracht en raken we de grond dan draaien we weer om…

ik heb gezien dat leven springen is de één heeft iets meer veerkracht dan de ander we reiken, grijpen, houden vast dan blijkt dat het iets anders was zo zoeken we een leven lang ik vraag me af zou het naar de oorsprong zijn? voel het kneden van mijn leden de adem van de aarde in de wind…

hij rolt over boomtoppen stuitert op de brug verblindt telkens vanuit een andere hoek ik haast me de wind is gaan liggen op het bankje naast mij ik wacht tot ik hem aan kan kijken hij draagt oranje, lacht vol en zinkt in mij tsila…

In conflict gekomen met theologen Daar hij de rede wilde betogen Onbaatzuchtig nadenkend en alleen Voor zichzelf in het belang van iedereen Liet hij middels brieven van zich horen Vrij van mythes en van metaforen Trachtte hij het wensdromende hopen, Geloven en liefhebben te ontlopen Om te ontstijgen aan de oorzaken Die van ons allen speelballen…

het denken moet steeds opnieuw beginnen zoals het vliegen steeds opnieuw beginnen moet zoveel stiltes te doorbreken om niet te verstikken vrij te zijn van angst…

naast me in het klaslokaal zit een oude man hij staart naar buiten hij kent het verhaal alle lessen zijn geleerd er waren leuke, saaie leerzame en moeizame niets was echt verkeerd dat zag hij nu wel in plotseling staat hij op “doe je best, dat is genoeg er is altijd weer een nieuw begin” die wijze woorden fluistert hij me toe…

De diepste gedachten liggen op de huid van het bestaan Dieper vindt men slechts wat aarde knollen wortels en wat puin Zoek dus niet verder Alleen een huis heeft een verdieping…

het huis van zand spoelde weg toen handen met gieters naderden het schip bracht zichzelf tot zinken toen het voor even de wind zag liggen het schelpdier werd een kraal verloren verhaal toen zand haar bedolven had het vloeibaar goud stolde kreeg de vorm van een kroon de liefde die een treurspel werd…

altijd ben je je eigen verleden wat je zei is ooit gezegd wat je schrijft is net geschreven wat je nu beleeft heb je gelijktijdig al weer beleefd en wat nu is is terwijl ik dit lees al weer verleden altijd zijn we er geweest en we bedriegen onszelf van iedereen en alles het meest…

die hele kleine dingen groots ervaren zo normaal dan zo speciaal klein was altijd groot en goed genoeg als je toch zag dat het zo mag kijken, voelen, stil genieten zo heel gewoon of toch een klein wonder zo groots, het is bijzonder…

we dansten op dun ijs en zagen niet hoe hoog boven ons vogels krijsend door het zwerk sneden hoe de nachtorchidee zich ontvouwde hoe Anne’s boom knakte in de storm hoe Munch schreeuwde om zijn moeder hoorden we niet we dansten op dun ijs…

Richt je Naar je kern En vind De schat Waarin realistische Beloften liggen…

Eigenaardig Toch Dat ik Zo bezig Ben geweest Het de ander Naar zijn Zin te maken Dat was Voor mijzelf Vaak niet zo Eigen aardig…

hier regent het plaatselijk in het hele land op de plek die nooit ergens tegelijkertijd kan zijn het hier en nu is de plaatselijkheid van alle tijden, aanwijsbaar als coördinaten op de kaart, als de kortste route probeer te keren, nooit waren we op hetzelfde punt in de ruimte hier is waar het moment is verdwenen terwijl de plek…

zag ik door de kieren kleine stukjes zee ik rook geuren van jasmijn en as vond ik achter een schutting verscheurd verdriet in zwart achteloos zand werd het nacht ik sloot eenzaamheid en liefde in mijn wakkere armen samen…

zie het als een teken aan de wand niet onderhuids, maar open en bloot soms mistig en vaag, in weke kleuren vertakt, de armen wijd gespreid zilver, zacht, wakend of slaapnevelend water zie het niet als een proeve, het lukt geheid speels en vloeiend, wat kan er gebeuren tussen vroege jeugd en verre dood neemt zomaar een pad mij bij de hand…

Het landschap dat zich in bochten wringt Om niet op te vallen, om er niet te zijn In een hoek weg te duiken, te schuilen In een schaduw van schimmen Schuchter, schuw, luw, leeg, vaag, vaal In licht dat zelfs geluid doet dimmen In lucht die nevel druppelings doet druilen Met tranen van doorzichtig kristallijn Daar, waar een zwarte vogel in stilte…