‘t is een zeer warme en broeierige middag vandaag zo’n middag waarin zelfs de natuur amechtig gaapt en hijgt waar trillende hete lucht zwevend ten hemel stijgt terwijl vogeltjes zich verschuilen onder dakgoten of in de meidoornhaag hagedissen liggen te zonnen op de rand van een stenen muur de zwarte kater van de buren is in een boom geklommen…

Als sterren tegen een lenteblauwe hemel Gewemel tussen takken neem ik waar De bloemen verkopen er hun zachte huid Wit,witter,witst deze sterren die de morgen overleven En ach wie raakt er niet betoverd door de Magnolia Stellata?…

Overal deelt men groene lakens uit ze hangen aan de lijn te zwaaien zodat het patroon van witte bloesem en met bonte tekst goed te lezen is: ik ruik lente, de lieve lente komt.…

Dat scheelt weer een jas al knispert het nog wel. De bladresten van twee seizoenen terug zijn aardig opgedroogd. Ik kan de schade nog niet overzien van twee seizoenen niets te hebben uitgevoerd. Met verse boomschors schep ik nog wat orde. Haar inhalen hoeft niet meer. Tussen de troosteloos afgestorven herfstresten waren de bollen…

Hoe teer uw sneeuwklokje beweegt bij het trager zuchten van de wind zwak zonlicht haar kracht hervindt waar het lentezicht erachter leeft plots dagen krokkussende kleuren narcissen ontpoppen wit en geel bij de bosjes treurt geen gekrakeel zoiets zal hier vast niet gebeuren tussen bloemen heerst altijd blijheid staat in natuurwetten beschreven…

Al zingend haalt hij de lente binnen overtuigd van zijn gevederde zangkunsten fluit hij in de schemer het hoogste lied narcissen blijven vooralsnog gesloten tot de zon ze verleiden kan om te schitteren in zacht geel licht ondanks zijn enthousiaste gezang houden ze voor nu hun kelk gesloten tot het moment daar is…

Het regent, zo’n stromende, telkens terug komende altijd koude, eeuwig klamme, regen. Zo’n naar gordijn van nattigheid boven het zompig grauwe gras en de verzopen sloten : ik word daar toch zo droevig van.…

ze lonkt verleidt geurt sjanst schittert zo is ze de Lente…

Wat ben ik blij, dus stuur ik dit bericht: dat vogels weer uitbundig zullen zingen, dat bloemen je weer overal omringen en dat weer alles kleur krijgt in het licht. En dat weer alles kleur krijgt in het licht, dat zoveel maanden haast leek opgeborgen en dat de mensen groeten, ook al zijn er zorgen, ze voelen zich tot vreugde weer verplicht.…

als de mimosa bloeit aan de Côte d'Azur en zuidelijke winden de kust en rotsen treffen, dan beginnen de kustbewoners te beseffen dat het met de winter is gedaan…

ware pionier moed van eerste blad lentekriebeling nu kracht van zon noordwaarts lengt volgt groeikracht ongebreideld…

Zalige winterzon, die alsmaar schijnen kon, witte wolkjes van mijn adem, hier en daar nog iets te zien van sneeuw, te weinig maar; zalige winterzon schijn volop, zodat mensen lachen, het liefst volop!…

Dikbuikige wolken, al dagen uitgerekend van talloze vruchten. Hoogzwangere luchten, niet meer bij machte de last te dragen. Bij vlagen waaien hun pasgeborenen dwarrelend naar benee. Een witte mêlee ontgroent het landschap tot een besmettelijke pers, muilkorft ieder vers.…

turig is de koude wispel gisteren was hij milder dan vandaag in zijn vastgevroren natuur rondom zie ik krokussende kleintjes in het geel en paars gekleed wijsneuzerig boven hun witte mutsjes ze staan vriendschappelijk naast hun evenknietjes met pietepeuterige smoeltjes waaruit dove klokjes klingelen. als koude wispel de zin doorzet…

Een zonnestraal schittert tussen kruinen van kale bomen schaduwen strekken zich naar voren uit, werpen grillige patronen op de modderige grond van een verlaten bospad dat glimt in 't frisse winters nat terwijl een klein meisje er stil loopt te dromen. Harde windvlagen doen kale toppen van bomen bewegen terwijl laatste dorre…

De winterwarme zon als goud zo zacht. Het winterkoud geluid als knappend ijs zo schel. Het winterkale beeld als een japanse tekening zo fijn. Het wintersneeuw gevoel als rust zo stil.…

ik ontwaak kijk verbaasd naar het eind van de nacht iets dwarrelt zacht in eerste blik raakt glinsterend het licht kaatst en zet vaart verdwijnt abrupt flitst even later weer terug waar het speelt langs muren en grachten naast mensen die verrast op de tram staan te wachten het proeft en ruikt naar anders en nieuw vandaag is…

Wind vliert voorlangs de efter vlouwt een menigte brindels mee een slijver zwaakt tegendraads maar laat zich uitlaatst meegleren met de vreemde woordenstroom Ik staar door het raam herfst lijkt nu weer begonnen ook dieper in de spiegel kijkend mis ik mijn trouwe ogenzon zon, waar zijt gij nu ik u wil zien en dan is winter nog slechts…

als een regendruppel voel ik mij op deze troosteloze januarimorgen zo'n nietig deeltje in de natuur dat even zichtbaar is alvorens op te gaan in de natte massa…

De ruwe aard is verraderlijk weggestoken in valse vormen van schijnheiligheid worden de ijskoude tonen verborgen een arglistig zomers gezicht dient warme, bekorende beelden op façades vol venijn hemels toneelspel chanson zonder zuiverheid afgestorven handen strekken zich hulploos naar het voorgespiegelde seizoen een hunkering naar…