Jouw lieve lach ik zie al lamplichten dansen er valt een doodshaar om ons heen één koprol nog laat me begaan drinkhoorns, kandelaars alles is niets en kijkt mij aan een koprol nog laat mij begaan daar ronkt het steundier in de nacht met zo af en toe een basstem in de lucht palen flisten door de ruimte ongewild tel ik de flitsen van…

Ze is prinsesje van de straat met liefgeschreven blauwe ogen die verzweven op haar pasjes die ze danst -steeds uit de maat op brekebeentjes die te klein nog zijn maar steeds weer opgetogen me vertellen dat ze met een huppel door het leven gaat Toe -draai maar rond nog zeven rondjes en vertel het ongewone met je springerige beentjes van…

een huiveringwekkende serie van kinderen in streeppakken in uniforme onwezenlijkheid zijn alle emoties verstard dan opeens dat ene meisje met haar witte hoofddoek een ontluikende bloem pijnlijk mooi in smart straks verbrand als vuil of ze ooit gelukkig was droomde ze van haar prins nooit zullen we ’t weten meisje met je bange ogen…

zo, was jij toen met veel licht omgeven weliswaar uitziend naar opzij maar fier staande, door liefde voortgedreven als eerste onder de gelijken werd jij de grond onder onze voeten jij stond voor "hoop" om vooruit te kijken…

voor neel zonlicht vloeit in amsterdam over de rivierenbuurt tussen uitgelaten kinderen streelt de schoolmuur de letters van haar dagboek in kleuren van wolkenluchten waar anne zo graag naar keek trouwens ook niet anders kon zij verdween voorgoed met de ziel van merwedeplein en jekerstraat een trage dodelijke stroom op deze dinsdag…

In haar mandje korstjes brood opwinding kleurt haar wangen rood, oogjes glansen van driftige spoed, klamme handjes in haar bonte schoot vertaalt de sterretjes in haar regenboog. De zon komt haar tegemoet, naar het park in ijver onbevangen, een dagelijks feest, de dag verloren, als ze daar niet is geweest zilveren kringen in de vijver, kinnetje…

Ik droomde van u vannacht dat toen u er nog was, het kind zo klein, dat naar u keek uw bescherming en vertrouwen zocht. Het was helaas het tegendeel... Geen arm of hand die mij beschutte geen schouder om te rusten maar wel de slaande deur, uw scherpe stem. Wat bleef is het verdriet om 't gemis van uw genegenheid , de kille sfeer. De ontkenning…

Kritisch zou ze ook geweest zijn als het niet was mislukt met gelukkige ouders, een vader die moeder zoent als hij thuiskomt of weggaat. Maar nu dubbel en feller want bedrogen is ze, verraden door wie geluk hadden beloofd, heel vroeger toen ze was visje in vruchtwater mazelenbaby huilen in de nacht. "stil maar schat wij zijn…

een stralenbundel valt herricht in babyogen waar een blad zich heeft bewogen naar het licht kijkers volgen het intieme spel in millimeters per seconde waarin levenswarmte kerend wordt hervonden en gereflecteerd het snuitje straalt herkenning van liefde voor de zon wat niet is aangeleerd put rechtstreeks uit de bron…

Nienke “Zeg maar in de telefoon: Nienke al wakker, tegen oma.” Resoluut schudt ze nee. Even later neemt ze de hoorn drukt links en rechts een toets in. “Allo oma. Nienke wakker. Pop ook.” Hoorn schots en scheef neer. Antwoord hoeft niet. Bijna twee is ze.…

luchtige dag vol van blauwe weemoed zachtkens glijdt zij daar zonder dat ze hem ziet blauwe waanzin zomer vol witte hoop glans maar raak, zon blonde haren onder de essen laat zij gras vliegen de witte handekes vol van lente lichtblauwe dag een oude man in waanzin zijn dag met haar zonder dat ze hem ziet de blauwe oogjes vol…

ik frommel je in gedachten terug hoor sneeuwvlokken nog hikken en proesten, net boven het gras en hoe het landschap kinderstemmen ving, hoog in het ontmoeten van vogels jouw kerstboom die het licht bewoog naar een witte zielloze kamer weet je nog rode ridders en kastelen, alle piraten op het dek het getikketak van tweeëntwintig…

een milde winterzon bescheen het park waar de eenden al zagen voor wie we kwamen door ons lonkend zakje brood zij keek verbaasd naar al dat gekwaak en gesnater in ’t water, had enkel oog voor het tafereeltje om haar heen en ik, al kuierend achter haar wagen ik genoot van wat we samen deelden en van ‘t kind in mij nog even speels…

Op de frêle schouders draagt ze een ransel met de elementen, de wind, de regen, en haar fantasie, die de vragen van dit kind laat wegen, op het gezicht de zon, haar niet verblind, die haar en de verlichte paden in passtele kleuren tint, het haar als vers geschoren hooi doet geuren, verstuiven stappen zich in zand, waarna seizoenen…

de vader hield zich verborgen in tranen vocht hij onder de zon nee, zijn kind kon beter spelen met een palmblad en stenen waarin het mooie vormen zag zoals vissen en paradijsvogels dansende vlinders lokten speels de handjes, vluchtigheid haperde de voetjes, ontelbare verschrijvingen de oogjes, vader op het netvlies…

Hurkend in de tuin valt zijn oog op een tulpje. Zacht vouwt hij het open, kijkt aandachtig, legt er zijn oortje bovenop en luistert…. Voorzichtig staat hij op, loopt stil het tuinpad af. Drie peuters lopen geruisloos het tuinpad op, hurken voor het tulpje, het vingertje, eerst voor zijn mondje wijst nu het tulpje in,…

hoe schoon de handjes in het wit de eerste sneeuw dwarrelt stapkes zijn zichtbaar heen en terug en we lachen, we rennen om de witte bollen blauw breekt door grijs glinsterend zijn oogskes ineens is alles grootser donkere dingen zijn bedekt efkes dan smelt alles weer ineen…

eeuwen van stilte in de schemering van zware gewelven zacht kaarslicht voor de moeder en haar kind opvlammende hoop voor de vervulling van een vurige wens…

Overdadige gedachten de weg van een te lang gerijpte vrucht, ontstaan in de conceptie, geuit in een impulsieve daad, in onderhuidse maat gelucht uit fantasieën van een kind, ontstaan de bellen die ze blaast, en bekwaam haar weg in vindt, wijzigt de kleur niet in ademzucht kaast de beelden af op dikke huid, onttovert haar wereld in…

later, als ik groot ben, dan is er geen oorlog meer ik heb dat altijd gedacht, de strijd heeft zich verplaatst naar de straat spuiten liggen tussen de struiken scooters beroven ouders van hun geloof en ik wil alleen maar buiten spelen…