ik wil antiek zijn en oud zijn dus als een oud schilderij maar origineel en precies zo leven.-…

mijn mooiste woorden stop ik in je zak waar ze elkaar kunnen minnen goed gevormd worden het zinnen die openheid schetsen op dichterlijk vlak klankbeelden fluister ik in je oor hoop dat ze de woorden bereiken elkaar voetstoots zullen verrijken tot een sprekende metafoor het schilderen laat ik over aan jou jij mag ze laten samenvloeien door…

lichtvoetiger haast zwevend danst ze aan mij voorbij en waar ze ook verschijnt met verve haar kunsten toont verandert de wereld van kleur en klank van beeld en woord kom, moedigt zij me vurig aan pak je fluit of tamboerijn ik geef haar spontaan de vijf volg haar bruisend pad en dans en speel en geniet…

Kunst is van het volk, al een tijdje lijdend aan chronische hyperie – vliegend als de tering. Hek is van de dam nu steeds meer mensen zijn besmet door het virus van verering. Niet het kunstwerk zelf maar scheppers status bepaalt - helaas - de mate van waardering.…

vitaliteit in levenloze schepping stroomt vibreert aspireert inspireert daalt neder wind waait verdorde bladeren van bomen ongrijpbaar niet te vatten creativiteit reis langs paden van de zegewagen stilte verandert kleur…

O, schone bruid Wat zijt gij bijzonder Ja, ik verkondig luid Gij zijt een gotisch wonder Met uw kleedje Van lichtvoetig kant Verleidt g'ons toch een beetje We dingen gretig naar uw mooie hand Rubens, een van Antwerps' zonen, Tooide u met pracht en praal Mocht zich met roem laten belonen Uw minnaars snelden toe, allemaal O, schone…

Complex en ambivalent moet een gedicht dus zijn, vinden recensenten en literatuurcritici Geen rijm derhalve, god nee, geen oude wijn Wel mysterie. ’t Is niet simpel hoor - poëzie Geen grote woorden Alsjeblieft, hou het klein Makkelijk? Welnee, ’t valt niet mee - dichter zijn…

vrouwelijk duister met verstilde dromen van bitterzoete liefde waaruit zij haar leven leefde zij sloot de ogen van haar minnend hart niet op in parelachtig zwijgen terwijl de tijd verder schreed openbaarde zij wat achter haar ogen leefde vrouwvriendelijk op poëtische wijze deels op papyrus onderwees zij die ruimtelijkheid over…

naar het schijnt ben ik niet anders te bewegen de schakende hand zet de stukken toch daar waar een ingeving landt schaven aan taal verschaft wel een nieuwe maat maar wijn moet lyrisch rijpen langs de weg die de ziel slechts kent en ik me op overgave verlaat die vaak zo moeilijk went weer blijkt maar eens dat een dichters dood…

luister hoe het licht ivoren toetsen laat zingen in een gedicht vlinderblauw zich afsteekt tegen wolkengrauw -jij- oh zon van paarlemoer…

achter de ploeg loopt een man golvend worden akkers geruld een sterke os doet zijn werk trekt door oerkracht de voren mensen en dieren wachten op de rijpe maïs van het veld generaties lang zwoegen in de keerkring van tijd Naar het schilderij van Juan Miró…

Geen mes is er aan te pas gekomen Geen beitel guts,fijn of grof schuurpapier Zelfs natuur heeft zo zijn dromen Verwezenlijkt door regen, wind uit zee en zand De meester herkent erin zijn hand: kunstwerk.…

ik heb een netwerk opgebouwd waar menigeen jaloers op is lijnen lopen niet altijd evenwijdig ik ontwerp een splitsing hier en daar perfectionist als ik ben ziet mijn geoefend oog meteen dat sommige knooppunten de zelfkritiek niet zullen doorstaan dat houdt mij scherp en artistiek Voorwaar, ik ben een groot kunstenaar bedenk almaar nieuwe…

Niemand anders dan hij die haar naaktheid verdorstte nu zij liggend op linnen haar eeuwigheid schreef en de dagen zag komen de nachten zag gaan met de mensen die dromend voor haar bleven staan in het licht dat de ramen er lomend vermorsten op schierwitte borsten als hij alleen bleef met de dame die hem door zijn schaamte bedrogen verbloosd…

Als de dood mij vraagt als hij mij te komt halen; " Hoe heb jij je tijd gesponnen?" Zal ik moeten zeggen; " als ik ben gedwongen mijn masker af te leggen de muze heeft gewonnen." Als de dood weer vraagt; "Is het niet overdreven om in het korte leven, zoveel energie aan poëzie te geven?" is mijn antwoord heel beslist: "Zonder deze tocht…

voorgewend van zelf sprekend jeuken pennemessen in zijn rugvacht misantropisch getrapte vallen missen lukraak een beer richt zich op toont hoofdschuddend zijn tanden niemand ziet het scherp van zijn klauwen kalm verzaakt beslist hij het schijntoneel er is wel honing maar het loont de moeite niet…

Jij was de beste vriend van de man van de nachtvracht en dat vrat aan je bijna buiten je macht hield je de deur niet open maar vroeg mij naakt model te staan voor je schildersvrucht, die je in een kist had voor de boekenkast der klassieke dichters vroeg je mij, in een innig standje te poseren ik wat verlegen over mijn kleine geslacht…

zo menige mensenbroeder gaat aan mij voorbij ogenschijnlijk in ontkenning van mijn bestaan in schaduwen van onvrijwillige vergetelheid blikkeren mijn bloemrijke tanden wraakbelust naar weke kelen van evenzovelen kartelmessen spelen in mijn handen met bloedgleuven niemand negeert een unabomber willekeurige woorden willen explosief…

De dichter is een kerkuil wat hij niet verteert braakt hij er door zijn braakballen weer uit; nee! een oelewapper is de dichter niet!…

een lied dobbert mee, gedragen op golven van groene zee, joodse ladino muziek; het verhaal door een meisje gezongen in spaanse taal, met verfraaid hebreeuws; danst en zingt haar lied met gekleurde kralen versierd op het strand; de muziek verspreid door het ottomaanse rijk met klanken, ritme's van vele culturen en flamenco om haar…