zij zoeken zeldzaam lila langs eeuwen schelpenstrand het blauw gevuld met meeuwen zo wit als zilverzand een V-formatie vliegers verjaagt de winterkou met zuiderzonnewarmte vanuit een hemels blauw het bruisen van de golven die breken op de kust het ruisen van de harten die ademen naar rust waar komen al die spetters die glinsteren…

nooit heb ik later die geur nog geroken de warmte gevoeld m'n dorst zo gelest als van de dennen het door de zon verhitte zand en de koele gepasteuriseerde melk de langhalsfles ingegraven onder de schaduw van de duindoorn…

De polder verschuilt zich onder een dikke laag sneeuw het ondiepe meer dat vroege vlokken spiegelde is niet meer zichtbaar in de ijzigste kou van maart breekt het ijs we spreken af na de sneeuw als de klei weer water draagt vol rimpelingen in de wind…

In willekeurige patronen vallen flarden van gedachten samen alwaar moleculen samensmeltend hun verbond bekronen. Grondtonen kleuren het leven, stemmen de mens mild zodat zij eensgezindheid een gezicht hebben gegeven. Gedreven op schrift gesteld, een gevoel gevangen gevat in klinkend woord vanuit het hart verteld. Een blikveld op verwantschap…

Het witte laken van sneeuwvlokken en onschuld dekt de wereld toe.…

Herinner je: net in het nekje van de weg wat huizen verderop het werken van het strak rode gemaal gebouwd ten tijde van ooit de depressie, een uitzicht over magere slootjes, griendgronden en ander landelijk spul, te armelijk voor een vrolijke vakantie. Toch gingen wij steevast ieder jaar: mijn vader telkens meer gesloopt tot aan zijn dood…

schuchter zonlicht streelt het oude park, dommelend onder nevel en dauw tot ‘n zacht en stil ontwaken in wazig ochtendrood verzonken staren bomen nog roerloos voor zich uit aarde hult zich al in lichter kleuren veegt de dag weer gaande weg de morgen geurend tegemoet in de vijver hapt een vis nog loom naar lucht, begluurt een reiger…

Verscholen tussen de lage landen Ligt mijn dorpje genaamd Andijk Gehuld tussen dijken en stranden Is dit het langste dorp aan de dijk Als de warme zomer gaat ontwaken Laten de bloemenvelden zich prijken Fluweel zacht om even aan te raken Het dorp omringt door groene dijken Andijk laat zich koesteren in de zon Het vee dat graast op het…

Doe mij een dag vol avontuur en nat van 't water het dreigen van de zon als kwelling tussen buien ik wil verdwalen niet meer weten welk veenpakket ik nader welk eiland ik passeer ik wil de horizon vergeten dat daar beschaving is verziekt door bruut geweld gevolgd door stille tochten doe mij het zingen van het water van de staande…

Het bos door ging ik Keek omhoog een streep van licht mij begeleidde Niet wist ik waar mijn voeten stappend, gaande, bleven Door dieren wel gewaar opweg naar ander doel Zo links als rechts begluurden mij wie ik niet dacht te kennen en bleven stil verborgen nog achter beuk of hakhout hoog Ik spoedde voort geen rust opzij te gluren…

De troosteloosheid regent mij tegemoet, als ik de Zuiderringdijk op rijd. De huizen laten mij moedeloos met neergeslagen ogen passeren, de lege schoolserre doet schrijnend aan. De manege is een oase in deze grijze woestijn. De Volvo ploegt zich een route door de modder op wat onzichtbaar de Clingeweg heet. Grazen gebeurt hier niet, tankachtige…

de zonovergoten polder scheen al dagen in diepe verstilling elke boom leek onbewogen het blad in lome zondagsrust langs de dijken stonden schapen peinzend voor zich uit te staren akkers luierden in aardse kleuren vogels hingen roerloos in de lucht in de verte dommelde een vrome toren tussen eenzame boerderijen weerklonk in het stille…

onder vluchtige wolken en meeuwen dwalen zijn trouwe juttersogen over golvende duinen zee en strand ademt zijn roestige huid het zilte water als een vurig baken voor wie hem zoeken zo tijdloos verbeeld en verzonken in pure klei en ruisend avondland…

van Eemnes binnen tot Eemnes buiten liggen nog steeds in zondagse rust langs de dijk weilanden vierkante eilanden monotone schoonheid tot de einder herhaald polderwegen vallen samen op een punt en ik die niet wist dat je er verder kunt boerderijen wachten in slagorde erven geharkt, rustdagklaar…

het bed is een polderland molens draaien op volle toeren lakens worden vermalen en te bleken gelegd sloten vallen droog en lopen over het matras het zakt in op een, soms twee plaatsen ik trek mijn laarzen aan de molens zijn gestopt en de regen blijft komen maar ik kijk omhoog en baad in weelde…

Aandoenlijk aan een sneeuwlandschap is: het ongerepte, het verruimende, en in de grijsblauwe verte over de boog der Hodonkse akkers alleen maar de witte daken als reuzententen op de vlakte. Of nog: het grillige lint der Zwarte Nete met hangwallen van sneeuw en in het gestolde land de nu intense siddering van levend water. Of ook: de…

Handje vol steen, vervallen tot puin, waar Goden huisden, democratie heerste, Archimedes, Aristoteles, Plato, Socrates, wetenschap en natuur, vergeten en vergaan, puzzelstukjes land, zee rondom, keienstrand verhit, verzengende zon, vergeten lauwerkrans, eeuwige roem, olympische spelen, gewoon Griekenland. -------------------…

In de stad loop ik op steen En water loopt langs de randen Naar gaten naar onder In steen naar plassen en meren Het water en de plek het land Ontmoeten elkaar zelden Want de stad de stad Het land het land Dat wat hier had moeten plaatsvinden Vindt elders plaats…

Dwars door het wilde landschap de paden langs een streep - en langs de hele route houdt dat ons in de greep De weg is uitgestippeld... veel moois doen wij zo aan, toch zou ik heel wat liever het rechte pad afgaan En drinken van de zoeten die daar te schenken staan, er proeven van hun vrijheid zonder daar schuil te gaan En fluiten…

Tere stralen door het hout oude paden uitgesleten, stoere den en slanke berken, doorzichtig groen, ragdun en fijn door het zonlicht niet vergeten. Een grote kei en meerdere als ik me niet vergis. Hoe zijn ze hier beland? Wie heeft dit graf bereid? Geen antwoord op mijn vragen. Tekenen van lang vervlogen tijd. Duizenden mensen op uitgesleten…