Goudblond, zacht, warm en intens verwarrend, helder je stem, blauw je ogen, je mooie lijf dat zachtjes ademt, zucht, verwarmt en verlangt, jouw mooi en onschuldig, rank lijf, prikkelt ja, je goudblonde haren kriebelen, strelen, jouw verlangen bedelft al mijn oude angsten, gestoeld op alles wat niet mag of juist wel, onuitgesproken en zonder…

Honderd lege vierkante ogen staren dieper dan de wind kan spelen met gesloopte keukens en behang; bottenconstructie is zichtbaar, pseudoniem voor sterven? Naar onderbuikgevoel zoals ooit tijdens biologieles, een kikker gepind voor mij op de onderzoekstafel onder ether, de longen bewogen nog en een klein hart stierf, langzaam voor…

zacht dein ik op vruchtwater van oranje gele warmte in de schoot van de oneindigheid als ik door lichte drang gedreven langs haar…

Toegerust met nieuwe lentes is de wachtkamer emotieloos terwijl ieders hart om een vergeet - me – nietje vraagt al zijn ze reeds geplukt en verwaterd door de langen vazen waarin droogboeketten zwijgen en zich rijpen aan het frêle licht zachtjes schuifelen de voeten onder de langgerekte benen en is verveling het uur van het moment…

mijn lente groeit alsmaar meer grijs waar de aanwas zich vaker dunner vertoont daar kent zijn oogst in toenemende mate een schrale bloesem op weg naar eeuwig reflecterend zonlicht menselijkerwijs gesproken…

Bloedmooi van buiten van binnen zo rot als een mispel dat het zeer doet aan je ogen. Wanneer ze van binnen zo mooi is, als de buitenkant laat zien komt het ooit nog goed met haar misschien.…

O borsten - ik zou in ze willen verdwijnen als in grote ruimteschepen met zachte, Perzische tapijten en warme melk met Bambix, terug naar kinderparadijzen. O tepels - ik zoek de volmaakte (tepels gevuld met wodka?) als een ontevreden kind, ik ben blind, stekeblind! Zou zij ze hebben? of zij? of jij? O beeltenissen van het driftige verlangen…

vanuit een tempel die verweert bezie ik veelheid om mij heen benader wezens ter herkenning en verken de grenzen van mijn kunnen om als mens compleet te zijn en al toont dit werk gelaten trekken van verkrijgen en vergunnen wankel tussen tegenwaarden zoek ik te aarden op mijn stek binnen onderkende perken groeit aanvaarding van gebrek…

het was mijn zoon die zei ma koop toch eens een bh ik zie mijn vrienden kijken als jouw tieten ongegeneerd door je strakke T-shirt prijken jawel hij kreeg zijn zin nu draag ik een balkonnetje waarop mijn borsten heerlijk zachtjes deinend rusten mooi dat ik die twee daarmee juist in het zonnetje zet verpakt appelleren ze meer nog…

Ik weet echt niet hoe ik het zeggen moet je verwinterde getrimde baard is misschien te nà, mij voor taal te dichtbij, te kiezelgrijs ik weet werkelijk niet hoe ik je ouder wordende lijf moet weergeven zonder de woorden 'verlies' of 'fataal'. Ik heb geen idee ik weet niet waarom het woord 'rimpels' zo banaal klinkt ik weet niet hoe ouder worden…

~~~ sluiers sluiten zich rond mijn huid strelen steels de zachte glooiing van mijn deels verdoofde buik wazige beelden brengen langzaam de werkelijkheid weer tot leven, geven vol genade de wereld weer wat glans alleen de spiegel heeft nog twijfels en blikt nog even niet terug ~~~…

Mijn vriendin die urologe is toch van alles van mij houdt terwijl zij met haar vinger in mijn innerlijke organen prikt Daarbij de Latijnse namen opsomt en de haar eigen ezelsbruggetjes om te onthouden in het Nederlands zelfs als ik haar lippen bedek Met kussen en strelen van haar G-spot zij als een raket omhoog schiet uiteenspat tot de…

een heuvelrug is wat ze ziet wanneer ze uit haar roes ontwaakt... een weg omhoog die is er niet aldus de knooppunt kaart geen enkele reden voor paniek niets is de onrust waart 't is de man een rots van vlees het doel haar bedevaart…

de kilte van de straat ijzelt in mijn botten gaat met steken door mijn lijf en op mijn brillenglazen beslaat het warme vocht waarin ontsteltenis een uitweg zocht de kou in een bekende stem ontneemt mij de balans en ik verschans mij ijlings in het thuis van een weldadige herinnering aan warme woorden van begrip die mij tot in de tenen…

Ik weet niet waarom mijn ogen tranen Nu ik de dood een beetje in jou proef Mijn weten overtroeft de gang naar je graf, maar ik snoep het zuur En ik voel je drang Ogen van gisteren Volgen me waar ik ga elze…

hij heeft de spiegels te hoog gehangen geen kijk meer in het omlijstend zelfportret het geheugen wordt bevroren wat het vasthoudt dooien en craqueleren als een oud schilderij terwijl de dood op schootsafstand kwam vroeg de oude man zijn zoon hoe ziet mijn gezicht…

Ze zet ’t puntje op de i zet zichzelf even op de rem ’t is niet dat ze ’t niet meer ziet maar domweg omdat ze moe is. Ze zet ’t puntje op de i want als ze dat niet doet is een ding zeker dan gaat ’t niet goed. Dus nu dat puntje nog!…

Jij koos ervoor de rug te ontbloten te laten zien hoe de werklijkheid onder beklede huid kon zijn De vingers tastten naar stijfheid opgekropte emoties in vlees verpakt hoe zij je los zouden maken Weer ruimte in de lichaamscellen te lang volgepropt met narigheid met weinig gelukkig kunnen zijn Zo leerde ik van jou en jij ontdekte dat…

Ons lichaam een tijdelijk voertuig voor onze ziel (?)…

Als mijn hart, zo hard klopt da'k het zelf hoor, schrijft dan mijn arts geluiddempers voor?…