Wacht eerst nog even de decemberstorm af der enige echte diehard idealisten de fervente miljoenen uit goud hout gesneden roodgeverfde zwartharige blondkrullende stedendwingend bos en akkers besluipende wolven en wolvinnen megastallen vernielend pfas verwijderend van kankerveroorzakende ziektekiemen met één voet in het heden…

Wat is geluk? Is het de glans van dingen — koel, gehamerd licht, een auto die als een metalen dier staat te wachten, sieraden als sterren die niets voelen, geld dat fluistert maar nooit antwoord geeft? Of leeft geluk juist in het onzichtbare, in dat stille, broze weefsel tussen hart en huid — gezondheid die je pas hoort wanneer ze kraakt,…

De nacht staat. In de rij, rug aan rug gebogen. Zandkorrels trillen, schreeuwen het uit waar hitte golft. Smeulende droomresten; gekromde spijkers gloeien na in de schachten van mijn dag. Langs de loopgraaf plant ik mijn stok, de klamme sloop, geknoopt. Met rechte rug til ik mijn hoofd. Overgave bouwt op de kracht van het…

De Opkomst van het Techno-Rijk Ze kwamen niet met laarzen en vaandels, geen marsmuziek, geen vlag in de hand. Hun wapens waren schermen en codes, hun leger: miljoenen onzichtbare duimen. Ze spraken van orde, van veilige havens, een wereld verbonden — geleid door geld. Geen vrijheid, slechts algoritmische ketens, een toekomst gesmeed in koud…

Zolang de embouchure van de 'yes we can' smile goed staat en de manometer der coiffure net zo goed gaat gaan de gedachten ex cathedra mits door 't spreekgesmoelte goed verstaanbaar helder uitgesproken voor dovemannen- noch voor dito vrouwenoren in de virtuele laptopwereld ooit verloren…

Nerveuze vegen over een doorleefd schort. De geur van kruidnagel; Kruitdampen stijgen op uit rode kool. Haar gedachte krult, terwijl mijn lichaam deinst. Mijn ogen prikken. 'k lust geen rode kool. Stil jij! Smakalak étan!…

Langs het puntdraad van mijn verleden staar jij zwijgend. Kalmte daalt neer, als ochtenddauw in mijn tuin. Vingers glijden over gerijpt groen, vormen druppels van smaragd, smelten - in een gulden straal, blijven hangen tussen regels van een stil verhaal. De echo van een kauw splijt elke herinnering. In mijn spiegelbeeld zie ik…

De stoelen fluisteren vandaag, over hoe ze moe zijn van zitten. De lucht vergeet even wat blauw is, en valt verlegen in een glas bier. Een gedachte trekt zijn jas aan, en loopt gezwind de kamer uit. Ik zwaai met een hand die niet van mij is, maar ene die wel beter groet. Mijn horloge eet minuiten op, en zegt dat tijd naar hutsepot smaakt…

Karton als kussen de stad loopt hem stil voorbij hoop ademt nog zacht Wind draagt stemmen van hen die vergeten zijn, hun contouren dansen zacht tegen de muren van de stad. Ik voel hun leegte als een trilling in mijn borst, een fluistering die smeekt om gehoord te worden. In de stilte van mijn kamer woelt de wereld, elke hoek van pijn en…

Wie van de vergeten godenzonen heeft, badend in de zonovergoten dodenzee, de bliksem in Carus’ hoofd geschoten, -waarop niks meer uit de hemel kwam? Een vergeten verhaal wat de ronde deed, langs een fluisterkring, - de herinnering van de donkere schim van een kiel van een schip, grauw water waarin verwoestende strijdlust ontwaakte –,…

Wij ontwaken in de avond, floepen aan op stil bevel. Ja, wij houden in de gaten of u in onze mooie straten meer dan voldoende burger bent. Meer dan toevallig lopen hier zeer duistere individuen hondsbrutaal te speuren naar de mazen in ons establishment... 'Hé, jij daar, waarom plaats je een bom? Om je woede te ventileren?' 'En jij…

om weten waart grote omwetendheid om geven door een ware waarheidsstrijd al weten we van geen alwetendheid on-weten is onze onwetendheid geweten dekt niet meer de waardigheid geweten is niet langer slechts een feit gedreven was de eigen aardigheid verweten wordt de eigenaardigheid bezeten de te bezitten vaardigheid gespleten wordt tot kern…

Wat doe je met mijn essentie laat je die links liggen omdat rechts meer voor de hand ligt in een corrupte maatschappij waar leerdragende psychiaters handelen in sluw wapentuig of kies je weer Keizerlijke kleren het zachte zijde en de donsveren tussen het pluche van de marmeren banketbakker zo vaak afgewezen omdat jij volwassen…

In een wereld vol beloftes, waar eerlijkheid vaak zwicht, schuilen achter mooie woorden maskers van bedrog en licht. Ze lachen met een glimlach, hun ogen koud en sluw, op zoek naar wie gelooft in sprookjes, steeds opnieuw. Ze strooien mooie praatjes, hun waarheid is uniek. Maar nergens tiert het sterker vooral in politiek...…

zonder status zwerven moderne slaven in lompen gekleed door Europese straten in achterafstegen vallen ze op massamatrassen dood of dodelijk vermoeid te pletter ene P. uit Afrika dompelt met blote handen eindeloos bakkies met plantenstekkies in geïnsecticideerd water waarmee direct fysiek contact extreem schadelijk is maar daar heeft…

Vaak wil ik me verschuilen in iets moois, iets lekkers of iets blijs, iets anders zoek ik, vrijs in plaats van de tragiek van de herfst die komt bijvoorbeeld, wereld dramatiek Ik wil het lichte en het luchtige, mijn ogen wil ik dicht voor ‘t moeilijke, verfoeilijke mijn eigen troep, mijn werk Ik wil allemaal niet weten dat we voor…

Ik kreeg een nieuwe rugzak van mijn zoon Hij zei, ik had gezegd mijn oude viel maar uit elkaar Toch kon ‘k hem nog niet weg zoveel met hem geheen en weer zijn gaatjes stopte ‘k elke keer Ja soms zijn dingen zo vertrouwd en je verknocht, zei hij ‘k Liet nog vier and’re zien Een 60 liter, die onder stof, merk Carymore, gekocht…

Soms moeten stemmen schreeuwen om over eeuwen van ongehoord zijn aan te komen in de vervreemde oren. Soms druipen de zinnen van bewezen formules en wordt zonder scrupules niet verwezen naar het origineel. O wee! Soms gaat ’t om de flow, de metriek, als een diashow op de villawand (lees mijn biblio nog een keer, if you please…

al timmerde hij aan de schutting voor de taal uit zijn mond hij sloeg zijn vingers kapot (zodat hij niet meer typen kon) brak zijn hoofd op de keien (want ook al het denken moest eraan geloven) reed zich in de kreukels op een writer’s block (met stoker achter de deur) edoch slierten van woorden rommelend als lawines boorden…

Verloren stemmen tussen beton groeit zacht licht stilte houdt hoop vast Ik vraag me af waar de kinderen zijn gebleven, die zongen en speelden in straten. Nu vallen hun stemmen stil als puin dat breekt, terwijl de samenleving doorklikt en weigert te kijken. Wereld is vaak te hard, te scherp aan de rand van gevoel. Streken verbranden of…