hij zit hier de hele dag niets te doen en aan jou te denken maar jij jij zult nooit weggaan zij zal niet weggaan als hij hier zit en aan jou denkt maar jij jij zult nooit weggaan zij zal nooit weggaan wat hem niks kan schelen ze hebben haar baby afgepakt maar daar kom je nooit uit zij komt daar nooit meer uit ze hebben zijn…

Herinner jij je verlangen met een dronken lichaam vraag je, terwijl ik aangeschoten verder drink je schiet in de lach naast geleerde filosofen door bizarre lucide illusies die toonladders beklimmen je danst over het landschap van de vroege nacht in deze wereld met muziek van het verlangende hart als reisgenoot van jouw smart je streelt…

I geef mij kleur op de wangen nu ik nog leef op dit specifieke moment als ‘n wolk die mijn ogen binnendringt onzichtbaar in ’t ochtendlicht dan schenken de buien ‘t wonder in ’n bereikbare achterafbar aan de tap van de liefde waar de spraakzame en introverte mensen in ‘t gespannen effect soms weer gelukkig genoeg zijn II in zijn…

Muzikaal hoor je de vogels, gezangen volop in mei. De koningin Elisabethwedstrijd de solsleutels die aangesneden worden weergalmen in de lucht Nicola Meeuwsen neemt een hoge vlucht. Pianostemmers halen alles uit de kast. Grote witte en kleine zwarte drukknoppen die in samenspel een chromatische toonladder vormen, slag, toets en snaar…

Vingers spreken zacht tonen dragen mijn verdriet stilte omhelst mij Er zijn dagen waarop ik de wereld alleen als klank kan verdragen. Vingers spreken dan zonder uitleg. De vleugel opent zich — ademend, nabij. Elke toets wekt een echo van iets lang verzwegens. Een stil gebaar dat zich uitstrekt naar licht. Bastonen dragen mijn verdriet…

met de pootjes in de fijnste sneeuw zoals ’n leeuw in de hitte pitten kan kan er ook gewatertrappeld worden tussen de ijsschotsen van verlangens ’t is zo fijn om alles weg te wuiven met de grote gevoelens te schuilen achter metaforen en als dat niet lukt boos doses metamorfoses te strooien alle fijngesneden plakjes van ’t hart worden…

de fatale Bliksemschichten als Speren wachtend op ’n Rij de slapende Engelen van Týr als zij ontsnapten aan hun Dromen was ’t ‘endalok guðs’ Nabij als zij de schromelijke Liefde verlieten ’t Bloed voelden stromen en waadden in de Rivieren als Aderen door Moeder Aarde haar Huid uit de Bergen als haar Borsten de Daden van ’n luid Verlangen…

Uit partituren rijst een zwierend lint van blauwe inkt van de pen van zijn rechter in het Concert voor linkerhand eenmalig gebeeldhouwd in toonkunsttaal klinken Daphnis en Chloë hoogsensitief magistraal tot de donkere tinten in de diepten van hades Gaspard de la nuit beklemmend obscuur opzwepend duivelse septiemakkoorden…

Hak op de tak tapdansen gevleugelde wezens de wind blaast begint te huilen uit één spatten in geluiden fladderen heen en wéér regenbogen 't hart doorkruisen niet langer alléén. Aantrekkingskracht op wandelwegen fluitconcerten zingende geluiden meisjes walsen bloemencorso's vol ruikers. De notenkraker Tsjaikovski Russisch…

fluister tegen me tijdens dit woordenkuurtje in de regen waar ik niet bedank voor de grote tranen maar ’t valse janken van de wolven toesta met mijn gitaar als ‘n zegen- instrument voor onbekend Sirenenwerk van sloeberbands in uw neo-Amsterdamse uurtjes (ook ‘n veeg teken) de remmende suikerslaap skippend als ik door nachtkrochten glippend…

allen gekleed in ’t zwart met oogschaduw en lijntjes diep diep in de ondergrond vervlogen langgerekte haren in ijlige rook meegezogen en rammelden droge koppen staccato-hoogmis-dienende klappen op ‘schmutzige’ vliezen tinnitueuze aanrandingen gehoorverbrandend decibellevel verschroeiende vergroeide baarden en bakkesen grauwgeblakerde…

Alle seizoenen vervlogen toen B honderdduizend chansons had gezongen Alle wouden huilden toen honderdduizend bomen braken van verdriet Alle mensen woonden op aarde toen zij verstomden in het laatste lied Alle honderdduizend vogels vlogen tegen ramen toen oceanen verkruimelden tot niets Alle cent mille chansons van Frida waren gezongen…

IJdel geklap van klinkende klanken vervreemden de leegte met luchtloze liefdespartituren plachten de heren raadselend rede te deponeren of imponeren met oerkretenkwats? Hun diepbezielende ontreddering orkestreren Jupiter en Hades als vuurbezwaarders van kosmische krachten Ach! Wie kan mijn roodverdroten hart gruwelend verwoest voeren naar…

In stralend wit staat hij te kijk, hoe liefdevol is hij gehouwen, zelfs ’t marmer lijkt van hem te houden: betoveraar van ’t klankenrijk. En dan dat hoopvolle gebaar, zijn rechterarm is al geheven, en doet dit wonder nog meer leven. Ik kijk en kijk en kijk ernaar Zie ik zijn arm om stilte vragen? Als uit het niets klinkt droommuziek, ik…

Een like, een klik op je telefoon en daar ga je, met een abo op hun nieuwsbrief per mail je bent verslingerd verkocht, met een koptelefoon, en toch zit je nergens aan vast take it or leave it even goede vrienden easy come easy go voor even een fusion van progrockers en symfosoundlovers startte een site Progwereld is de naam…

Volgens de vogels is het Lente. Licht, Enthousiast, Natuurlijk, Turbulent en Eerlijk! Sommige maanden staan op schudden... Vogelboventonen vertellen dat iets prils zich onstuitbaar manifesteert, zingend zaad de mensen zonnig betovert: tot paradijselijke bewoners. Vieren wij waar het allemaal om begonnen is, en teruggekeerd aan de…

De voorzanger nodigt het koor meanderend uit om te antwoorden op Vragen over gestorven dagen dagen waarop het donker stil blijft staan Voor l’esprit deuil de rouwende geest voor elke verschrikking Een ontregelend lied het verdragen van verkruimelde stilte De schreeuwende spijt het duizelende licht de stemmen dalen Tot een…

met het ritme van de regen op een zondag zonder zorgen, speelt jan klaassen de trompetter de nieuwe morgen kondigend malle babbe lacht en zingt in het licht van de seizoenen het werd zomer in haar hart met de liefde om te zoenen dag zegt zuster ursula met een glimlach zo sereen als leonardo dromen schildert in kleuren die we nooit zo…

De klank van stilte noot na noot, mijn ziel wordt vrij mijn hart vindt zijn rust Muziek omhult me als een zachte storm. Klanken stromen door mijn aderen, vullen elke porie van mijn wezen. Een fluistering die ik niet altijd kan verstaan, maar die me diep raakt, mij uitdaagt en tegelijk troost zonder woorden. Elke noot komt van een plek die…

Als ik ghoera speel zegt mijn moeder niets, ze ziet -- dat ik haar niet hoor.…