het water schaatst niet meer op een zacht zuiderwindje gelijk de dans als een koorddanser die zichzelf maar moed inspreekt in de blauwe lucht ik weet niet waar ogen rusten liggen vingers verzonken op een bladzijde melktobbe gedachten doen verdwalen voordat ik er erg in had maar adem herstelt (verkwikt) als Dante's prayer nog zonder…

Soms bespringen je vreemde dagen van sombere wolken, prille voorjaarszon je blijft dan zitten met vele levensvragen en ziet de papegaaien op het droombalkon dommer dan de nacht zal ik nooit worden wanneer jij mij aanzet tot de liefdesdaad zal ik niet in prille onbekommerdheid zwijgen maar houdt ik mijn kartonnen zwaard paraat doch de voorjaarslommer…

Zijn is het bezweren van de leegte die het wekken van de dansende slang belooft het leven dat geen tijd kent, slechts beweging draagt wervelt tot de strelende zinnen van het binnen vandaar begint het ontginnen van de toortsen van verlangens slechts getuigen zijn zij, afspiegelingen van het grote inferno tot het laatste uur van het laatste…

de vorm is weergaloos, de windtunnel krijgt er geen vat op en niemand weet wanneer het uitkomt…

voor het open raam zit Pino mijn rode kater buiten kwinkelieren en kwetteren vogelkeeltjes dat het een lieve lust is hier in de kamer zingt hij mee de een na de andere lente melodie hij speelt viool met kop pootjes en dikke staart hij heeft het voorjaar in zijn bol…

Arthimeo, Arthimeo, laat ons gaan Beëlzebub is een duivel uit de cirkel van het rondgemaaide graan dansend in een gloeiende spiraal vlamt hij het vuur aan de schenen vloekt en spuugt withete taal Arthimeo, Arthimeo, laat ons gaan Beëlzebub is een duivel uit de cirkel van het dolgedraaide graan weer zal hij onzichtbaar landen het vuur van…

naarmate het perkament voller geschreven wordt raakt de inktpot leeg onheilspellend zijn de donkere wolken die zich rond de maan scharen sierlijk kringelt rook gedoofd de kaars niets meer dan de naakte waarheid…

Zij spiegelt zich in een meer van verstilde tranen voor de allerlaatste keer en de echo van een oud verdriet weerklinkt in haar verloren lied daar danst zij... over het water haast zonder gewicht van vroeger naar later en van het donker naar het licht...…

Er gaan deuren open die normaal gesproken dicht blijven voor altijd op slot todat haar vingers zo gaaf geschapen de sleutel zachtjes omdraait ga of sta stil in de storm ga en ga alleen niemand herkent je het is donker…

In eerste aanblik van uw gezicht ligt het weten, al , besloten dat het eeuwig lied tot u gericht uit vruchtbaar land in d' aderen vloeien zal in kringloop wordt gegoten. Zolang mijn stem mag klinken in ongetelde uren gedenk dan in de donkerste nacht dat onvermijdelijk overgaan tot in dampen voort zal duren. Aan jou,die mij het leven…

als de wind vermoeid zijn sporen trekt over het landschap van mijn dromen hoor ik slechts gefluister door nog kale bomen en slenter stap voor stap voorbij de echo die in stilte is weggeëbd…

Het "mysterie" gedicht heeft een wonderlijke kracht, woorden en zinnen niet helemaal zuiver, vormen van gedachten een verhaal. Het verlokt met exotische beelden emotie's die, verborgen zijn in de diepte van je wezen, van alles wat verleidelijk en verboden is.…

hoe zij speelt met sluike sprietjes langs het korstbemoste klinkerpad en op het water een handje helpt met openvouwen van een lelieblad waarna zij open en bloot de naaktheid van een boom belicht om halfweg de ligusterheg de schijn te wekken in het kreupeldicht gevlochten bed van vergeetmenietjes…

Aan de gebogen kant van hun samenzijn stonden zij standvastig, het vertrouwen daar meteen gevonden de eerste keer. De onbezorgde lach van weinig rimpels verdwenen door het gewicht van niets meer dat zoveel zwaarder weegt. De mystiek van het roerige water met schoonheid beklonken een laatste keer.. zij weten het.. de ongelukkige zal…

Wie zoekt niet, het grootse allure, het mystieke van z’n avonturen, ervaring van verdriet en schijn, Sibylle zoekt het in het klein, verdiept zich in de echtheid van de mensen, richt zich op onontdekte schreden, intuïtieve treden naar alle mogelijkheden, beschilderd de aardse waarheid met haar penselen tot nieuwe flonkerende stenen in…

Door de golven heen zie ik witte kruizen glanzend spiegelen zij vertellen van ontelbaren die hun leven lieten de geest gaven om te stijgen naar de lichten die hen lokken om ze te omsluiten met de nooit aflaatbare warmteenergie die alle kwaad heeft afgelegd waardoor de kracht en schoonheid boventoon voeren de aangekomenen rustten…

Vanavond kwam hij niet meer vurige hemel krijsende zeemeeuwen bloedende wonden aan velerlei gevoelens ten prooi voorwaarts gestuwd altijd en overal weer het zelfde mysterieus zijn de gekleurde vogels gouden hemel verre horizonten en jouw blik die boekdelen sprak…

mijn handen omvatten het universum in een glazen bol, kijk als je schudt dan beweegt het, sterren schuiven achter de maan, bomen vallen uit de lucht bergen breken de zee in twee en de zon drijft uitgeblust met de ondergang mee…

het nachtelijk blauw vlijt zich als een donker kleed over de aarde de wereld in een andere dimensie hullend hoorbare stilte omhulling en weidsheid biedend de magie van de nacht neemt mij bij de hand laat mij een moment het contact met de eeuwigheid ervaren…

Ze spiegelen zich in de rivier op zondagen zonder stroom Ze liggen stil aan de kade aan bolders voor even geankerd Ze zeilen luid door luchten als schepen,stuurloos bij windkracht zeven Ze vervoeren jou en je droom op zondagen,geborgen als een tweede leven.…