de wind jaagt de wolken over de kling het frèle verenkleed verdwaasd en verlamd op roerloze aarde nooit meer geborgen in zwarte vogelwolken we kijken naar hem onze handen groot en leeg troostend spreken we hem toe…

's ochtends als de dageraad de wereld langzaam lichter maakt de schemer van de grond losraakt als dan het licht zo aangenaam de bomen en het gras beroert een houtduif in de verte koert de morning glory slaperig haar paarse kelken openvouwt luchtvochtigheid het land bedauwt dan voel ik mij zo zegenrijk helaas duurt zo'n moment maar…

misschien is hij licht van zinnen als hij klapwiekend door onweersluchten hemel en aarde beweegt in intervallen tussen vlucht en val venster en kwetsuur vliegt hij met kracht tegen het raam in een oogwenk ziet hij in het glas zijn spiegelbeeld wat blijft is een gestolde afdruk op het raam…

hij lijkt los te raken van de wereld als hij in de schemerige pasteltinten van de avond door de stilte zingt het hart warmt zich aan de kleurige taal van zijn zang de frèle schemering rilt als de nacht zacht over haar pasteltinten penseelt dichter bij huis komt men niet…

een zonnegele paardenbloem staat trots en stevig op één been 't bloemhoofdje hoog opgeheven naar de zon, hij trilt heel even als een bij met zacht gezoem een rondje vleugelt om hem heen zo zelfbewust in 't licht te staan bezadigd deinend in de wind ik heb het stiekem nagedaan en voelde mij weer even kind.…

beste bos, vertel mij wat dit is, uw bomen zuigen mij aan stilte neemt plaats, uw licht voorouderlijk, nergens dood ik ben hout, hars en honing met vrienden die nergens gaan dankbaar voor het verlengd verlangen dat u mij bood…

dat ik over 't weiland staarde mijn wortels stevig in de aarde met in mijn kruin een vogelgaarde sprookjesachtig, als een droom ach was ik maar een boom.…

ook al klinken woorden nergens naar, dit ochtendlicht blijft onderhuids gedragen, meerstemmig en zacht herinnerbaar pastelgeuren, met ons verbonden in een zee aan golven met vredig water gelijkgericht, onder prille kleuren bedolven als magnetische polen zo innig blij eindelijk, de zon is de evenaar voorbij…

ik wilde hoogte was altijd gericht op onontbeerlijk licht heb talloze keren mijn stam gerecht tegen constante wind al als jonge loot vocht ik met struiken die woekerden in ruimte groeide snel maar werd afgevlakt door een hoog bladerdak toen ik dat overwon kreeg ik als vriend de warm stralende zon heb nog geprobeerd mijn bast…

geduldig wachtend langs de kant houdt hij de oppervlakte nauwlettend in de gaten of hij ook zijn oren spitst vertelt deze lang-nek niet op hoge stelten staat hij stil gelijk ‘n standbeeld totdat hij zijn spiegelbeeld kust…

De stilte fluistert over het wonder. Het wonder aan de wortel van het bestaan. Telkens zoek je naar goede gronden. Maar het is de aarde die zwijgt, want zo als het gaat is het altijd al gegaan. De natuur kent zijn regels en maten. En slagmaten als het soms zo moet zijn. Alle rede zoekers moeten eens loslaten als duidelijk wordt dat…

een tot dunne deken gewaaide blauwwitte lucht hangt stil te dromen op het avondlicht zwarte meeuwen slaan zich krachtig verder de bomen donkere steen geworden staan platgeslagen tegen het wolkendek alsof de wind niet bestaat zo'n intens stille avond die je buik zacht streelt je borst beroert…

ik hoorde de lucht leeglopen met een sissend geluid de regen kwam van boven en ik stak mijn handen uit water spatte alle kanten op en vormde snel een tweede huid die mij omsloot intiem deel maakte van de losgebarsten bui ik voelde mij niet nat als eeuwige bijkomstigheid maar zag kringen uitnodigingen zingen door druppels…

Zoals zij de hemel beschrijven zijn ze niet te omschrijven Vliegeniers in hart en nieren die briljant door de lucht zwieren Het wk virtuoos vliegen wordt in hun soort niet meer georganiseerd Toen ze door de lucht stuntelden kon dat nog Het laatste WK eindigden allen ex aequo Wervelend als vleermuizen Fladderend als vlinders Zeilend als…

blijf dicht bij de waterkant drink deltagolven, ontredder volhard in onslaapbare dood aarzel niet met bestaan kom van nature voor ontloop een rode lijst twijfel aan avondwater verdwaal en herpak juni en juli, moerassen, vennen, ruik warmte en water hondsdagen, vloei met desem van aarde, kom ooit terug…

je vliegt en fladdert dartelt dansend rond rust kleurrijk in de vroege morgenstond die rozerood jouw koude vleugels streept zijn warmte geeft tot zacht ontplooien je ademt goud schrijft lente in het hemels blauw met jouw pigmenten in speels aanwezig zijn benader jij de rust die als je neergestreken bent lieflijk het volmaakte kust…

De zon werd gebroken, door donkere wolken. De wind blaast uit volle borst, zijn adem in de bladeren van struiken en bomen. Het wordt onheilspellend donker ik tuur naar die botsende wolken. Plots een harde klap, had het licht voordien niet gezien, dus kwam het onverwacht. Buurman is nog zijn gras aan het maaien, in zijn bloot…

kom, laat ons wandelen in de stilte van het bos waar bomen zielsrust druipen zwijgen zelfontmoeting is even geen verwachtingen geen ruis van tijd en ego maar lopen over oergrond waar licht een nieuwe taal schept.…

Vogels in de lucht. Is het een vlucht? Waar naar toe. Van vliegen moe. Geland in gras. Land of gewas. Het is om 't even. Het is over-leven.…

hoger dan bodem verwaaid tot maaiveld niet aangesproken, nodig groei uit geboortegrond altijd statenloos, nooit eender wel vertrouwd een weiland met handen geploegd door zonlicht omzoomd ook 's nachts maar dan kalm grind, van zand gescheiden grensoverschrijdend door inpandig aanliggen hemelstormen, allesomvattend geen eeuwigheidsduur…