ik spin secuur mijn web en kleur het met wat rode zonnestralen maar binnenkort vriest ochtendvorst zijn eerste ijsverhalen dan vonkt en schittert alles kristallijn alleen mijn prooien zullen ook gewaarschuwd zijn…

het groen geeft zich over niet zonder slag of stoot gestaag laat 't zich verleiden te blozen alvorens over te gaan de allerlaatste dans waarna zij zich fier neervlijt op 'n bed dat al even gespreid leek…

Herfst verstilt de bomen tot alleen gelijn zonder ruisend fluisteren ontkleed tot 't pure zijn in klamme grond geankerd hun ruwe bast verweerd verzwijgen ze de winter diep in zich gekeerd bij 't lenten van de dagen breekt het blad eruit en golvend in de zomer fluisteren ze honderduit over alle boomgeheimen die je alleen maar leert…

Ver boven in de kale boom hang jij het laatst, dor blad, heb je geen haast, maar overzie je lege grauwe akkers. Zo troon je vroom hoe kouwe wind je striemt, jouw leven trillend breken zal, je neerhalen, de regen je taaie huid doorweken zal. Je j’ over donk’re aarde erbarmen en haar warmen zal. Zo eenzaam, hoog daar, sterk tot…

Boven op de dijk is het water altijd mooi! Maar op 't nivo van 't water zelf, zittend op 't basalt, voeten in 't nat, om aan de kou te wennen, even... halt, dan, me erin te laten glijden, laten omringen door meegaandheid, zachtheid, beweging, 't klotsen, kabbelen, als een spel, een babbelen van golven... dan aanbid ik 't wonder…

elkaar ontmoeten in de vochtige herfst daar waar het rag zich strikt langs de gevels van het natuurhuis het blad zich op het pad schikt bij sfeerlichtjes dromen in letters die tot leven komen elkaar treffen rond een plek in een verhalenstorm dagvlinders, nachtvlinders meanderend levensecht met en langs de Vecht geraken in een poëzieregen…

aan je frêle lijf, rondom zijn bladeren geplakt zij hechten aan de huid het is vel dat pakt of van binnenuit jouw geur die snuift of de wind zomaar van zelve en woordeloos in jouw richting wuift om je borsten te kleden met gevallen groen of een kleur aanbiedt al verder dan rood dat je lippen doet krullen wachtend op een stille zoen…

Mag ik hier sterven? Niet nu, niet morgen of niet straks! Maar wel de morgen, na de morgen. Zoals ik vaak de morgen mag. Staand in het water. Niet nu, en niet meteen Zo sterf ik zacht en niet alleen Het water neemt mij mede Geen wet en geen verleden. En elke morgen na de morgen. Ervaar ik zacht en mooi het leven. Om zo te weten dat…

Neergestreken in herfstgevlochten schijnsel waar onder en boven een achterhaald bestaan leiden de zwierige zuidenwind ongekende luchtstreken meevoert en de vale zon tinten tovert de IJssel meandert langs zware en ijle dijken het grijze water graast oeverloos wil het vuur beteugelen op frêle vleugels aangebracht een uithijgende ranke…

Tijdens de storm fietste ik door de straten van Amsterdam en ik keek naar de vechtende bomen. Bomen zijn het mooiste in meedogenloze wind. Maar ze kunnen je elk moment doodslaan zoals ze afknappen met een knal op je eigen schedel. Waarom houden we dan toch van de bomen in de storm ? Misschien omdat alles in je oplet en niets…

wij hebben bomen beperkt tot een rondje in het trottoir de storm gaf loon naar werk blies met vol mondje over en klaar…

de storm smeet een oude tak op het mos een kraai koos klapwiekend het luchtruim de avond hulde de bomen in stilzwijgen geluidloos viel mijn haar voor mijn gezicht ik gaf me over…

woestijnzand waait de hele wereld over ergens in de verre diepte van ijskoude oceanen het hete magma in zuurstofrijk water de zich splitsende algen en het woestijnzand van de Sahara dat neerdaalt in de Amazone en fosfor geeft aan de bladeren die zuurstof uitademen adem in, adem uit adem bladeren en algen en water en denk…

verweesd verdwalen kale takken in de ijle lucht het feest van lommerrijke lange dagen is al geweest langzaam stromen sappen door de winterklare bast die wacht en rust in regen sneeuw en kou trotseren tot het tij alles zal keren…

Met flesjes water en etenswaar staat mijn rugzakje reeds klaar Paraplu er nog snel ingepropt, je weet maar nooit hoe het weer zich ontpopt Winddichte jas, stevige schoenen aan, popel ik weer om te gaan wandelen met een groep leuke mensen die, net als ik, even niets meer wensen dan te genieten, ook al is het guur, van de schoonheid van de Nederlandse…

Traag verstrengeld dansend trotseren ze de najaarsstormen verliezen dwarrelende bladeren takken vallen knappend af hun verlies doet geen pijn blijkt toch niet onmisbaar groeit meestal weer aan als hoopvol perspectief bij ons doet verlies vaak pijn blijkt missen meest onmisbaar ach waren wij soms bomen stevig verstrengeld in het nu…

Pluk een bloem voel bewust lees een boek serene rust Dans in d'regen en geniet koos je lief en zing een lied Zie de zon en lach Grijp de wind Pluk de dag Op mijn rug in 't gazon 'k wou dat dit voor eeuwig kon…

in het windstille weer hoor je ineens de polsslag van leven om je heen komen kleine geluiden op tal van plaatsen onverwacht naar buiten achter de knak van een simpele tak schuilt de muis in bladergestuif zoekt de merel driftig bewegend naar buit ieder vertelt hoe het gaat in verhalen van klein naar steeds groter formaat als…

kil waait de wind schrijft onleesbare tekens in plassen vol regen mistroostig hangt nat na het langdurige bad aan de boom te versterven hol klinkt de ziel van de gloedvolle herfst in het zompig bederf zo lang dagen nog korten zal overvloed rotten naar een vruchtbaar begin dat zal groeien als winters vorstige tekens in ijs en sneeuw…

Het riet spriet vertakt zich niet loten tenger in de winden sierlijke vingers wijzen het oog van de blinde op de schoonheid alom verbinden het wonder buigen gracieus voor rimpels en vlonder In het knisperende gefluister beluister ik het applaus terwijl het zuiden de wangen streelt troostend met hoop in het verschiet dragen zij die…