met opvallend aanwezige bloei op de nog kale takken vraagt hij gezien te worden als datgene die de dagen verder doet opengaan zonnekant van leven met doordachte weelde in de kijker zet…

alle voetstappen smoren terstond een bord verzoekt niet te betreden in het broekland van zompige grond met roestbruine aderen doorsneden pluizige pluimen deinen op de maat wuiven zinloze gedachten voorbij een lepelaar die op stelten staat wakend in vlagen van dagdromerij hier eindigt het land, is wat ik je zeg nu kan niemand nog ergens…

Terwijl de zon zich breekbaar door het kale hout laat zien voltooi ik met speels gemak mijn zondagochtendritueel. Op spoedende schoenen ontwijk ik glinsterend slijk hoor gefluister in het riet ontwakend land. Wind die met zachte hand plaats maakt voor vroege vogels.…

in het woud van zoete dromen groeien buigzame bomen groene kruinen wuiven schaduwen waar de zon de bodem te vurig raakt jaarringen genieten er de taaiheid van een gewortelde kracht vogels knappen er een uiltje rond de schemer, in de nacht er klinkt een heilzaam lied in de sporen van de wind daar, waar de weelderigheid het leven zijn…

Voel zachte bries door kruinen stoeien strijkt over ‘t nog dorre veld wachtend op het groene gras waar straks madelieven bloeien sneeuwklok en krokus hebben verteld dat lente en zon ras zullen komen dan verschijnt ook snel eerste blad aan de bomen. Mees, merel, vink en winterkoning zoeken plek voor geschikte woning schuchter klinkt hun eerste…

om het weer kun je niet heen het komt zoals het komt de wind heeft geen wil de regen geen eigen regie het weer doet gewoon wat het doet het is hooguit de oude die het voelt in zijn pijnlijke knie…

Als zelfs de schaduwkant een schaduwkant heeft voor mij de opgaande zon in aanzien niet mag stijgen ik steeds moet afzien van het licht wat ook mij is gegeven waar blijft dan mijn eigen bloei terwijl alles om mij heen op lente belust is en juist ik daarover nooit kan zwijgen daarom zal ik niet blijven ondergaan wanneer…

onstuimig en wisselvallig zijn vele mensen soms vrolijk soms zwartgallig maar ik doelde dit keer op het weer, toevallig…

klein zaadje achteloos gestrooid stevige stengels groene staken wat kleine bladeren zo mooi geplooid wat is een bloem zonder zijn aarde zijn steel in leven bijna voltooid kijk naar de kleuren uiting van waarde klein leven groter dan ooit…

in de luwte de dader en de zon drenkt gul met licht…

Stormachtige furie Met veel venijn in Vuur en vlam ontstoken, Door redeloze razernij zo ver Gebracht dat de wereld waarachtig Even stilstond - is nu door Winterkou tot bedaren gekomen En de golven op jouw oceaan Van hartstocht lijken in zichzelf Bevroren - schuimkoppen die nu alleen Uit ijs nog bestaan - zachtjes probeer Ik je…

Zacht zie ik ‘t riet langs de waterkant wiegen en golfjes daar hun eigen ritme slaan genietend blijf ik daar aan de oever staan bewonder vogels die over het oppervlak vliegen. Een bootje voor de wind met bolle zeilen trekt zijn voren over het watervlak spiegelt contrasterend met blauwe hemeldak urenlang kan ik hier verwijlen. Rondom wijdheid…

zag de woede van water in stuwende golven opgehitst door de wind zij rolden om het schuim vervloog bedaarden langzaam in vrije loop ik zong in ondertonen mee mijn vlagen begeleiden het jagen van de zee sloegen over in rol hoge tonen refreinden met sissen en slissen de coupletten weer vol het eeuwig lied over woede zonder…

De hazelaartjes waren al uitgelopen, aangelokt door zachte Spaanse lucht en door te vroeg getjielp van vogels. Hun lijfjes stolden tot ikoon, want daar blies de 'bise', berenkoud. Lieflijk zijn de zonnestralen bij dit Arctisch geweld; een speer-strakke wind, eenlijnig. De zon stoot schitteringen uit de sneeuw in tinten van de regenboog…

De Goden schudden hun bedden op Vlokjes van onschuld dansen met pluisjes van dons Zuiverder wit kan niet bestaan als van een maagd die zich behoedzaam neervleit in de straat Die zichzelf niet meer herkent Stemmen niet ver van stilte Voetstappen die alles verraden Lijdzaam dragen takken hun nieuwe last en buigen diep voor de passanten…

Het blanke vel met een flard roze oogde ooit puntgaaf. Zinnenstrelend was zijn pose voor de ogen van de oceanograaf. Maar nadat een eerste puist verscheen en steen als camouflage werd ontdekt joeg hij alle schoonheid er doorheen en raakte gehavend en bevlekt. De kokette blik week uit de ogen. Stilliggend dient hij zijn dagen uit en doet…

Op schoenen met lederen zool en zijn iets te zware lijf laveert hij tussen nat en glad, onderwijl de sneeuw, maar meer nog zichzelf, verwensend. Geen oog voor het smetteloos wit dat zich kuis aan hem toont. Doof voor het opgetogen geroep van het kind dat zich verwondert om het geschenk van de nacht. Dromend zo levensecht dat hij de warmte…

Strak en rimpelloos licht nu de vlakte waar golfjes kabbelden weleer zilveren vissen sprongen over oppervlakte rietkraag golfde langs oevers van ’t meer. Bewegingloos staan nu de populieren in rijen langs de waterkant terwijl hun witte kruinen sieren stille contouren van het achterland. De velden met witte deken toegedekt in serene zonnegloed…

De hand die zaaide was zijn vastheid kwijt en plantte hem aan de rand der wereld. Die daad vergeldt hij met zijn stekels maar zijn bloemen schenken de liefde weg die bleef.…

deinende zwanen halzen neigen synchroon met het golvende water schuin voor de wind oranje met zwart in spierwit verpakt het statig bewegen contrasteert met een woeste felheid van leven die uitersten maken de mensen bang zij horen niet graag hun zwanenzang…