zon prijkt door de bomen en prikkelt zintuigen tot en met gretig kijken we stelen uit de zwarte grond tot zij ontluiken zullen geduldig wachtend totdat paardenbloemen weer beblaasbaar zijn…

als de stilte van de wind je heeft gegrepen een ongekende vogel uit het beeld verdwijnt als je oren je ogen niet meer volgen wat verborgen zit haar rijkdom openspreidt keer je dan je laarzen draai je dan je rug maak je van je stappen een opgeblazen brug of laat je je verdrinken in de diepte van de lucht in de vluchtigheid van…

het zijn de vogels die me door de morgen loodsen het gloren van hun kwelen is een streling op een vlies in de stroming van de klinkers trilt de dag nu open de drilboor van de straat wiegt de vleugels van een koor als het wit van zilverreigers verdrinkt in hete wolken klinkt de morgen zwart van troost…

Nu op deze wintermorgen voetstappen krakend sporen achterlaten in de sneeuw blaas ik mijn verdriet als adem weg in de kou waar het door de wind zal worden gevangen om in bevroren takken van bomen te schuilen tot de zon mijn tranen omtovert in kleine parels.…

Vlammend schijnsel vanaf vroege morgen over nevel en dauw ontsprongen in straling en warme gloed bij je weerspiegelende deining over golven zit ik dromend te staren op het duin waar water en licht de einder voedt en in ritme van een eeuwige zang de getijden naar de kusten voeren de stem van het verlangen droom van vele eeuwen een lokkende…

In Memoriam Gerrit Hingstman Royaal kijk jij me Aan vanuit de hoogte Koning op vier benen Edel wat betreft statuur En oogopslag - je ziet Goedkeurend toe als ik Je vertel dat ik je mooi Vind - volmaakt in schoonheid Te midden van dit kristallen Landschap waarin alles blinkt Alsof het van zilver is, en dan Beginnen je ogen te…

wit spreidde langzaam haar maagdelijkheid uit over de wereld ongevraagd dichtte zij haar een ongekende schoonheid toe waarover men nog nooit met zwarte inkt over had durven schrijven niet omdat ze niet eerder zo smetteloos was geweest maar gewoonweg daar ze de woorden niet hadden kunnen vinden gelijk hun ogen blind…

Geleidelijk aan is Het water tot Stilstand gekomen En lijken zelfs De luchtzakjes in Zichzelf bevroren - In het stille ijs is Wat ooit leven heette Geworden tot het Kristallen palet Van een levende dood…

De avond hondenwandeling Loopt anders De regen niet bijzonder Maar zijn klank Een rij vuilcontainers te vroeg In `t donker langs de weg geplaatst Drumt de regen bassdrums Sommige als toms Volstromende putten Ieder zijn eigenaardige roffel En Uit kale hoge bomen Snelle ritmische spetters De traag hangende druppels Worden laatste stille…

Langs wolkenzomen en hemelse gewelven flaneren mensen vermomd in sluiers als decorstukken onverwacht de ontmoeting met vleugelslagen van vurige tijden Geen vangnet of blinde strik geen kleefdraden van kale woorden slechts een subtiel dwaalspoor door het geheugen van de nevels Wat doet de wind als hij niet waait? De eerste glans van…

Waar toef ik beter, rustiger dan aan oever van breed water verscholen tussen pluimen riet en vogels over golven scheren zonder iemand mij hier ziet. Genietend van onbeschrijflijk ritme van wind en golvenspel naar muziek door rietkraag luisteren veroorzaakt door wuivende halmen die mij gedicht toe willen fluisteren. En de zon werpt flonkeringen…

Grauw water moet eten van ijzige oeverranden, droge inktvlekken moeten holle luchten vullen. Dwangmatig, omdat de rivier niet mag verzanden en luchten zich niet in zwijgen mogen hullen. Geschreven woorden verdrinken krampachtig in bevlogen letters van de spiegelende kust. Golven van herinnering zijn geen zee te machtig, zij kennen geen paniek…

opdat de zon mij vertelt dat het allemaal goed komt 't geluid van de regen geeft aan , dat dat nog wel even kan duren…

Verdwaalde gast boven de plas. Verdwaasd gegak. Hij moest rechtsaf, vloog uit zijn baan en zag ze gaan. Hij grijpt zijn kans en sluit zich aan.…

de tijd verkalkt in de utopie die mens noch mij hoereert aan de schaterlach die jouw stem ketende aan het krijsen van de hese dood…. jouw stonde een boekwerk vol zweet en ontlastende maar zwaar bevochten delen nagelden de scherpe regen als ijsfonteinen op ieders huid in mijn sterven zal ik jou van alle angst bevrijden en zal er glorie…

Traag strijkt haar stralende lach over het oogverblindend wit en tovert met speels gemak een tapijt met duizend diamanten Beroert vervolgens zacht en teder het duistergroene woud met handen vol fluwelig dons Liefkoost met haar koele warmte mijn waterkoud gezicht.…

Stilte daalt over serene landerijen gekleed in blinkend wit kostuum, over velden wazige nevel. Bedekt zijn bomen en boerderijen, vanuit verten slechts gedempt geluid en langs wegen staan in lange rijen populieren gekleed als maagdelijk bruid. Af en toe zendt zon in stralende bundels haar licht tussen het wolkendek door en hult in goud bomen…

winter heeft vleugels gekregen sneeuw jacht driftend langs herens wegen tekent bomen en struiken met eenzijdig wit spookachtig zonder gezicht nog stuiven duinen naar onbegaanbaar raken dorpen geïsoleerd snel zal de mens de sneeuw weer gaan ruimen in overleving zijn kleinheid geleerd…

Als camelias twee late rozen licht aangevroren al acht dagen in een vaas kleur karmijnrood geur kleinood…

De sneeuw dekt alle woorden toe en laat hun ijdel pogen zien om weer te geven wat het is in stilte te vertoeven. De sneeuw hervindt de luchtigheid om toe te dekken wat ons deert terwijl de eeuwigheid niet rent maar smelten durft in ieder vlokje. De sneeuw kent eenvoud en vertrouwen want durft te vallen zonder vrees terwijl de bange mensen…