de duinen zijn geschoond vruchtbare aarde vervangen door zand van het strand de wind heeft vrij spel met venijnige vlagen stuift alles dwars door de straten het helmgras krijgt geen greep op de voet van de heuvels het is traag in de strijd om bestaan wat vroeger in eeuwen gevormd is moet nu in één generatie gaan de mens is geen…

stijl omhoog langs glimmende beuken gaat mijn hart hevig tekeer onverstaanbare woorden te druk met mezelf haar teken gemist vier bolle ogen zien mij vanuit een plasje in de modder vele kilometers gekleurde veldboeketten slechts het geluid van een zakdoek dwarrelend uit een raam een blauwe libelle kust een bord dat waarschuwt…

kringlingse rei dichterboom tot boom fluisterruisspraak houtlenig vertasten kruinig bladerballet schaduwkwijt mislicht donkerdampe kleefdruppels harstaai bezeten wolkenzon zwoel…

De dag daagt ons uit om er iets van te maken De morgen, middag, avond en nacht Ontdek klavervier om mee te ontwaken Op het veldbed in groen toont hij zijn kracht Het geluk ligt voor je in zijn ware natuur Ja, geniet er maar van, de hele dag, elk uur Als je niet op de koffie komt maar op de T Beoogt dat een mooi avontuur met zijn twee De…

Zij houdt het voor gezien dit seizoen heeft geen zin meer om te bloeien als regen drup voor drup dag na dag haar telkens komt vermoeien blaadjes slap verbleekt de kleur blijft enkel nog haar geur in onfatsoen…

Ik voel jouw ogen uittreden mijn woorden verkennen de intensiteit van een onzichtbaar bestaan in een lied van zachte druppels. Ik denk dat ik nooit meer zomaar een traan kan laten ontsnappen zonder het koele blauw van jou, de glinstering van licht en levendigheid. Over dit papier ligt meer dan ik dragen kan een belofte tussen…

als ik dood ben zal ik de regen missen maar nu even niet…

boven het golvende korenveld scheren kraaien krassend door de stilte wolken pakken zich samen als een buffer zij zullen de gezanten van het onheil weren als de stilte voor de storm is geluwd hameren hagelstenen op de halmen geknakt leggen ze zich op de aarde neer kind noch kraai in velden of wegen…

een zwerk fluks achter bossage van groen en grijs houterig versteend verleent opgelost vervlogen, een koninkrijk voor mijn drift! hoe graag zweefde ik mee hoog boven nimmermeer…

In alle stilte charmeert de dageraad met spinnenwebben de taxushaag gesluierd geen nood aan een groot omhaal…

Ik wieg je als het vuur van de dageraad ik licht je kristal van mijn hart ik omarm je dank je aardevoeten voor je liefste lach ik droom je draag je tot de hemel en terug ooit druk ik mij uit onbeschreven verten en kus je lentegroene gezicht.…

Karig is de stok rank de twijgen waar de roos modieus op prijkt…

de plassen op straat weerspiegelen de hemel, een wolk jaagt voorbij de regenboog in een inktzwarte lucht, bomen in zonnestralen het messcherpe licht voorspelt het onheil waaraan ik denk , zolang al de wolken toornen boven de poel , over de ijle kerktoren alles donkergrijs en het regent , dit kan toch maar zo niet doorgaan…

ik zoek de aders in het steen mijn beitel vindt ze in het klieven gestold in koelend samengaan nadat emoties zich uit aardes haard verhieven zij verhalen hoe de schepping sluit maar in stromen magma perst de korst nog steeds haar nageboorte uit…

Al meer dan vijftig jaren gaf hij lucht en schaduw aan ieder die dat wenste nu vond men hem te lastig te veel zonlicht wegnemen altijd maar bladeren vegen een bron van vogelpoep echt te veel in de weg staan zijn stam en takken verdwenen als voer voor een gulzige open haard in de kale tegeltuin staan nu op zijn plek twee plastic…

de veiligste plek waar een vlinder haar ei legt is een distelplant…

Leven is vooral Laten leven Laat het toe - Lucht, licht Met af en toe Een lichte bries En je ziet het meteen - De schepping lacht je toe zaterdag 16 juni 2012…

In de verte slaat een toren acht slagen de zon zakt westelijk naar de horizon kleurt de kim met rood zoals de dag begon in schone licht van voorjaarstint gedragen zachte bries die ’t water licht doet rimpelen strijkt over de wuivende halmen van ’t riet en wiegt zacht het nestje van een karekiet aan overzij zie ik lammeren dartelen uren zit…

In het licht dook ze op flirtend door het ontluikend groen. Haar speelse aanwezigheid fluisterde om aandacht en jubelde in mijn ziel. Ze liet zich lezen in een lange adempauze van de tijd. Mijn voeten in de aarde. Haar vleugels in mijn dromen. Mijn ogen verankerd, mijn hart voorgoed verloren. Haar laatste vlucht. Mijn nek, een…

De olijfbomen vervagen, kilometers in het rond in al hun groen te zien. Ik knipper met mijn ogen hoe fel het zonlicht in het Spaanse Jaén. Sluit ik ze een ogenblik en doe ik ze daarna weer open, zie ik knotwilgen en populieren aan de einder verschijnen. Harde landing op Schiphol, met Marsman in mijn hoofd.…