De zon gaat onder twee hazen aan de rand van het koren dansen…

stromen spinsels vernevelen in witte wieven druppen langs lentetakken naar de grond in de schoot van een smachtende aarde die verdroogt in de schrale noord ooster weer hebben mijn handen de kou niet verjaagd die de bloesem met weken vertraagt zie hoe het leven in knoppen verwelkt zonder dat het ooit vruchten draagt…

De zwaan Zachtjes dobberend over het meer, wit en halsreikend. Opvallend tussen het groen van het riet. Ondergaande zon in de schemering. Een rustig geheel. Een stilleven in deze wondere wereld gegeven.…

Groene wereld Vlijtig en onbaatzuchtig Waarachtige wezens Micro wordt Macro verwondering Groots maar klein Doen en laten Wezenlijk Van nature…

Midden op de zuchtende duintop waait een dichte, gedrongen struik heen en weer. Door zijn takken woedt onstuimig hartzeer, waarin wispelturig verlangen laait. Dansend schudt hij zich, naar de zon gedraaid, wil strijden tegen oneindig verweer, ziet ook op de golvende bosrand neer, die klanken van hechte geborgenheid zaait. Woelige wensen…

zachtjes rekken violen zich uit strekken narcissen hun lange nek wiens kelken gekust worden door 't morgendauw doch houdt de vrijdagochtend wolken steevast gesloten waar vroege vogels onverstoorbaar met luid gekrakeel onderdoor vliegen ontvouwen madeliefjes hun schoonheid treuzelend daar kinderhanden in aantocht zijn wachten lenteboeketten…

Een zonnestraal lacht, na de koude winternacht, op mijn bleke huid.…

Een breed wit meer van nevelig koud zweet uit slapende spoken doorzichtige zeiltjes zonder boot of mast zweven wiegend in wijde kringen rond mijden angstvallig het diepe midden waar een eenzame boom schuilt kaal _ plomp _ gedrongen... zijn bultige stam streng als een ridderburcht torst knoestige takken de stramme kroon vat stijgende…

Betula lenta, ook al ken ik geen Latijn, ik ben verheugd om al die mooie klanken. Gelukkig weet ik wie ik mag bedanken al is dat ook voor velen een geheim. Betula lenta, zon en licht die groeten, die tot de hemel iedereen ontmoeten, er is zoveel om blij over te zijn, al blijven last en leed en pijn.…

middagzon schemert reeds aan de kim verzuchten bomen prille tere kracht mijn kielzog haalt hen dichterbij oude wijze bekenden laat mij jullie teer beminnen indringende wortels laat ik mij graag de stromen overnemen wij zijn één sappig lustvol groen loof en verhoute jaren ik ring eeuwig mee neem mij op in jullie zingende…

In deze streek voel ik me thuis. De zon beschijnt door mijn vensters heuvels van goud. Esthetisch heet dat. Zacht en warm de bron waarin ik zwem en zwel. Alles beschouwd is het een paradijs waarnaar ik drong. Ik jaag ritselend door het kreupelhout met een strikvraag: als ik het weten kon hoe jij mij beoordeelt van wie ik houd. Plotseling…

zonnebrillen vullen het terras daar de zon haar mooiste glimlach opzet laat de wind zich van zijn koudste kant zien hippen mussen van terras naar terras alwaar ik me laat verleiden…

De lammetjes in de wei dartelen zo vrij en blij, nog onbekend met het lot dat ze sappig onvolgroeid als ingrediënt doet eindigen in menige stoofpot.…

Zonnig tot en met De voorjaarslucht Jubelt het uit Wilde beukenhaag Meedogenloos gesnoeid Op weg naar nieuw leven Het snoeien doet De bewoners geen pijn Vogels die van vrijheid En vrede nooit Afgesloten zijn…

wenende bomen verschieten van kleur in nachtelijke schemer vogels scheren langszij opzoek naar 'n veilig heenkomen paarden grazen op kale vlakten schuil gaat de maan achter een grijze nevel waarin duisternis zich versluiert…

ik ben een paardebloem en verguld met mijn familie het weidegras ik worstel tussen stenen of kom boven in uw gazon in mij vloeit melk en honing geel gekroond zetel ik wereldwijd als kruidenkoning ik ben een aandachtstrekker voor de wetenschapper mijn grijze haar verwaait zwevende zaden worden alom verspreid men zal weten van het teken…

Vandaag dacht ik er is iets anders dat de lucht zoveel vriendelijker maakt. Zou het er van komen dat natuur ontwaakt vogels zingen in bomen en ons de lente raakt. En buiten zag ik het eerste wonder vlak voor mij in de wei springen in de morgenzon.…

Krijtrotsen varen door de mist. Blauwe bedwelmingen dingen naar sereniteit. De nacht knielt voor het kalme water. Er ligt rust voor anker. Schuimwolken dromen, stromen voorbij. De zee opent haar mond, laat mij zachtjes binnenkomen en op de bodem vind ik een woordenschat. Ik schrijf water tot het trilt in het diepste wezen van…

een reiger zo droom ik de dagen door een reiger grijs van rug en wit van buik wachtend op een rimpeling…

verse krassen getuigen van een liefhebber een waaghals hoe de kou ook snijdt kleurt het wangen rood zichtbaar ademt de kracht van dit jonge leven de vrijheid tegemoet…