(een acrostichon) O m speels en toch .... P a te zijn, .... V alt vast ........ O p ....... E en ..... D ag ook . E ens mee, maar N u niet –echt niet!…

Fresia’s kleurden zonnige zaterdagen, Als zij besloten had zichzelf te verwennen, om alle narigheid hartgrondig te ontkennen, Ze gaven geurige antwoorden op niet gestelde vragen. Al was het om de tijd te vertragen, wilde zij de antwoorden niet kennen, durfde aan het beeld niet wennen, Zij moest het heden wel verdragen. De dagen kruipen traag…

Mijn zuchten zijn dieper geworden, dramatischer dan weleer. Mijn moeder kon het mooi, zuchten. Zo, dat je hele lijf ineen kromp, zo dwars door je ziel. Ze zuchtte je zo een zwak hart toe, een ongeneeslijk schuldcomplex bovendien. “’t Is me wat”, “Nou, nou”. Ik kan dat nog niet zo goed, ik moet nog harder oefenen.…

Vreemd dat het huis tot zwijgen is gekomen Het komt nog voor in een wirwar van dromen Nummer twaalf op 'n laan de deur warm bruin Een pluizig touwtje uit de brievenbus Moeders afscheidskus voor ik naar school toe ren Weet echt nog niet of ik er aan wen: Adres onbekend.…

Voor jou staat alles zo vast, gaan zaken zo doodgewoon door in de vertrouwheid tussen de gootsteen en de keukenkast. Zit er een groen seizoen te dringen, je leest het aan het late licht dat gefilterd door het glas-in-lood, de wand bespeelt met roze en rood. 'Kijk, hij komt nu al op de kammenbak,' je rekent me wel even voor. 'Ja, deze…

Moeder is op rantsoen gezet Haar woorden blijven steken in haar keel Geen buurvrouw geeft ze meer haar vet Gunt iedere tante een pijp kaneel en meer nog Stilletjes zit ze achter haar geraniums Ik weet niet of ik steel in dit gedicht Diefstal van haar woorden.…

Vergeten de vergezichten Maar ook de blik op heel nabij Het kleine maar zo zeldzaam Vergeten de kooswoorden Zei zij, m'n stiller moeder Vergeten m'n gedichten Zei ik wat meer eenzaam dan voorheen.…

Mijn moeder is geweest voltooid verleden tijd Zij was in haar uurwerk vrouw van de klok Zij was in haar breiwerk van vest tot en met sok Zij is in m'n hoofd soms in m'n handen Voert nog -onzichtbaar- met mij 'n strijd over tijd, over tijd.…

Het is enkel raden naar de zwaarte van 't gewicht dat je schouders neerwaarts drukt maar als je moe bent rust dan wij zullen stuwend zorgen zoals jij vroeger deed dus mama zeg niet meer dat je tot last bent want jij streelt ons leven met je handen…

zo lang samen en ze doofde uit je hart was gebroken na maanden brak je lichaam een eenzame val in stilte niemand hoorde je sterven niemand hield je hand vast de dood verenigde jullie in de schoot van onze aarde soms bloeien gele bloemen dapper op jullie plek in deze grauwheid hulde voor 67 jaar liefde gebeiteld in weerbarstig steen…

In grote mensen heb ik zoveel meer gezocht het is zo eenvoudig: ze komen altijd met hun sprookjes, waarin dieren plotseling de geest krijgen en zich sprekend tot ons wenden en vertellen van het grote paradijs waar eeuwig lichten branden, de limonade gratis is - er zit geboren onschuld in de wereld, maar bij daglicht glanst het kalfsvlees…

Tussen de dennenbossen langs de E34 viel reeds de schemering op die donkere januaridag, toen plots een jongetje van omstreeks zeven uit de Konijnendreef opdook, dat met kwieke tred richting Eindhoven stapte. Bezorgd en nieuwsgierig vroeg ik, want ik ben vader van vier, zijn naam en bestemming. Vinnig klonk zijn antwoord: "Ik ben Joost…

Waar de zilveren maan in de pupillen verdwijnt het spookt, in december motregen één omgekeerde tarotkaart, die van de gehangene zwijgende op het gezicht van mijn moeder voor haar vertrek, in ons allebei, klinkt cello traag, traag, traag innerlijke beweging die strekt zich als herinneringen en liefde dolken en verwijt en weer, liefde…

Met zijn gedachten open maar ogen gesloten wandelde hij traag door zijn verleden hij zag zijn jeugd in een schilderij en is voor even naar binnen getreden Daar zag hij zichzelf als kind, spelend op het ijs met zijn doorlopers en muziek schaterend uit boxjes de geur van cacao op een idyllische achtergrond van Anton Pieck Vader en…

Ik zie het leven in de oude boom, in de wortels, de takken, en z'n kruin, de levenssappen in een trage stroom, de knoestige stam herfststormachtig schuin en reikend tot in de blauwe hemelboog als ik kijk met ’t oog van de spruiteling. Heel geweldig lijkt hij en heel hoog. Koud is dan de vage herinnering aan het veelvertakte vaderwezen…

transformatie van vlucht in landing kranige confrontatie met de branding vastberaden de vleugels ver uitgeslagen geselende storm en soms de wind die jou wil dragen onder die vluchtige, vermakelijke veren woon jij die het springen niet kon leren geen gefladder, springen en weer opstaan vloog je alsof je niet anders had gedaan onder die veelkleurige…

Verblindend witte ochtenden de geur van opwaaiende lakens het rammelen van wasknijpers in een klein emmertje. Koorts en koele handen een schaal met stukjes appel mysterieuze gezichten op het behang. Veel later, het fletse besef in je blik bij elk vertrek: je was geen partij voor de verte.…

Mijn vader was een stille man Heel anders dan mijn moeder Later begreep ik introvert Hij zweeg in eenvoud Zijn taal was simpel Zijn wereld was gedachten Die hij in stilte voor zich hield Hij was een boer Maar beter in de handel Het achterste van zijn tong Was altijd buiten zicht Over zijn diep gevoel van binnen Heeft hij voor mij Nooit…

zij sneed voor mij de boterhammen in ruitjes ik ging gekleed in tweedehands truitjes nu snijd ik voor haar het vlees in stukken en voel de tijd aan mijn hart rukken zo ver weg waren nog die jaren zo ver weg leken nog de gebreken 'zo ver weg' leek zo ver weg 'zo ver weg' komt zo dichtbij zo dicht bij mij (uit de…

Een statig huis, niet ver van zee, bladerende verf. De tuinman veegt de herfst van 't erf. De poort piept mee, de sleutel past in 't kruis. Als je binnengaat staat bij elkendeel het moederbeeld. Ongeloof. Bij elkendeel? 't Moet zijn dat wij heel erg met haar verbonden zijn.…