toen ik voor de eerste keer de zee zag werd ik stil zo ontzagwekkend was het ik moest meteen de hand van mijn moeder voelen mijn vader lachte een beetje maar hij deed maar alsof en hij pakte mijn hand toch ook netjes beet ik denk dat hij zelf ook wel onder de indruk was toen liepen we naar de vloedlijn wij drieën toen ik die kledder blauw snot…

ik zoomde in op Google Maps terug naar de roots, het dorp waar ik geboren was vrouwen in zomerjurk op glimmend nieuwe fietsen ("dat was in mijn tijd wel anders!") kerngezonde benen in een eeuwig zomers landschap ik haalde hen met mijn cursor in tot ze plotseling verdwenen waren een algoritme had de gezichten geblurd (zelfs van een hondje…

Mama wenst geluk voor mij, tot haar ongeluk – werk ik niet goed mee.…

Het klopt toch dat ze zich hier overdadig ontvouwden onder jouw zorgzame handen vanaf hun eerste knop jij hun rijping volgde met waren het liefdevolle ogen? en ik menigmaal op dat pad aan de zijkant ... nog voor mijn lippen woorden konden vormen 'niet hier spelen' riep jij alleen maar als een getalenteerde bloemist gaf je voedsel en…

Ze kennen elkaar toch? Al heel wat jaren toch? Mama en papa?…

in de lijn van verwachting vervagen oude contouren nu nieuw beginnend leven in de moederschoot groeit de hoop leeft naast angst in de onzichtbare littekens uit eerder ervaren verlies van vroeger groeiend loot de eerste zachte schopjes wakkeren stil vertrouwen dat het verlangen herwint een moeder te mogen zijn dan baart de vermoeidheid…

het is mistig geworden de wereld een cirkel waarin jij rondjes loopt je voeten liegen je slaat de damp weg klampt je vast aan water zoekt naar iets onzichtbaars ogen van glas de spiegels gebroken dan hang je aan de zon wil de nevel optrekken handen van was armen te kort je valt uiteen en ik lijm wat en ja, je bent er nog en ja…

ik heb hem gevonden pa de muur om tegenaan te lopen je had gelijk maar vergeef me het verlangen was te groot de illusie te realistisch ik besefte niet waarom je deed wat je deed zei wat je zei nam je pijn niet waar alleen je woorden die ik bespotte want het waren oude frasen belegen zegswijzen die me kwetsten en afstootten ik ontstak…

We wedijverden vaak over onze vaders – wie de ergste was.…

Achterlaten, zodat vooruit Gaat het kind, bij de bushalte Op weg naar school, het openbaar Vervoer ontloop ik; dan het werk Dat maar niet wachten kan. Ben er! Droog, het verlossende bericht. Het stiekem toch blijven stilstaan Voelt als schuld aan het voorbijgaan, Want op uitzwaaien rust taboe, Omkijken verklaart schaamte; Het afscheid onzichtbaar…

In schaduwen op de muur herken ik vervlogen gezichten. Zij veranderen steeds, elke keer als ik mijn ogen wil oprichten. Hoe langer ik kijk, hoe meer zij lijken te bewegen. Levend geworden zijn zij, in een stuwende herinnering aaneengeregen. Muren en gordijnen draaien, niets blijft onbewogen. Een bekende stem hoor ik zeggen: “Niet lezen in…

geloof me moeder ik heb van je gehouden jij was in alle opzichten een grootse sterke vrouw een van hen die eigenlijk de wereld baarde jij leerde ons van alles de werkelijke waarde leerde ons te vechten hoe we onze ruggen moesten rechten hopelijk zijn we naar jou gaan aarden jij was een toevluchtsoord wat misschien te weinig in dank…

vader wat was je stil welke wrok heb je verzwegen wat kon je niet kwijt waaruit bestond die narigheid waar lag of ligt de eventuele spijt jij behoort nog tot hen die leerden te zwijgen die sterk moesten zijn die niet hengelden naar medelijden die het leven aanvaarden met pijn vader was dat het wat je heeft belet om te praten om te…

onder een blauwe lucht wolken als verre herinneringen Tweede Boerendiep 20 bij Musselkanaal duur opgeknapte woonboerderij met een verhaal van bijzondere dingen want hooiopper erbij daarvan de wanden allemaal behangen met zinken teilen in soorten en maten zoals mijn ouders vroeger er één bezaten om in de tijd van toen mijn broertje…

Oud en grijs lief en leed gedeeld Voor ons het grote voorbeeld Een rimpel van zorgen Zorgvuldig voor ons verborgen Vele herinneringen schuilen achter die ogen Waarvan wij er vele weten mogen Sommige zijn net nog een kind Weer andere wachten Tot hun laatste reis begint Oude mensen jullie mogen we nooit vergeten…

Er staat nogal wat wind de vrouw op de hoek trekt haar hondje mee Ze komt alweer terug verder een lege straat, nog geen bezoek De kinderen bellen niet dat hoeft ook niet, als ze komen voor de gezelligheid, het niet te druk hebben En het heeft geen zin om daar iets van te zeggen Misschien zijn ze onderweg Als ik maar niets vergeten…

Haar lichaam lijkt van porselein Haar ziel van breekbaar bergkristal Ze haalt herinnering van stal Wat was ze toen nog jong en klein Wat was het leven speels en fijn Hoe enthousiast steekt ze van wal Haar lichaam lijkt van porselein Haar ziel van breekbaar bergkristal Een afscheid ooit zal moeilijk zijn Haar ogen glanzen, het heelal Bedenkt…

Een fijne moeder was ze, maar ook wel eens niet – wanneer ze huilde.…

De bloemen zijn verslenst, de tranen reeds gedroogd. Nu komt de droeve tijd dat plots de lege plek het hart beklemt. Of het verlangen naar de woorden die ik niet heb uitgesproken, de niet geschonken tederheid, een pijn verwekt die me merken zal mijn leven lang. Of soms verwacht ik in de zon het vertrouwde beeld van moeder op bezoek en…

zij had lichtjes in haar ogen die nooit leken te doven in nabeeld gloeiden en ons mateloos boeiden omdat zij ze had nog hoorde je deuren en de treden van de grote trap je dacht dat zij beneden was ging in controle zachtjes kijken maar er gaf niemand thuis in dit huis dat toch zo eigen was weer boven zat zij voor…