Laat mij maar los, Zei ik, Want jou heb Ik al losgelaten En zie: 't is goed…

Geen wezen is zo zacht als het wezen dat je kleedt en wast. Dat bij je blijft wanneer je slapen gaat, je kust wanneer je even wankel staat. Ze sluit de knopen van je jas, ze strikt je veters, houdt je vast. Je ogen volgen haar wanneer ze door de kamer gaat, het stof afneemt, de doek uitslaat. Zo is ze je het liefst, in stille uren overdag…

in helder licht sieren lijnen mijn avondbloem die haar tinten tonen, soms mijn verbeelding doen beschijnen een zachte zucht geeft vaak aan de ouderdom wat lucht die schaduwen kan verschonen van een belegen dag zo’n fluistermoment maakt gewag van tederheid schept vertraging die tot herkenning leidt…

is het koud vraagt mijn vader niet veel aan zegt mijn moeder zuinig als altijd op haar woorden daarmee is het gesprek bevroren aan mij de taak de grenzen te verleggen een weg te banen door 't ijs doch wat rest er nog behalve kou en weerbericht misschien een storm op komst maar ik zeg tegen beter weten het zal het voorjaar zijn…

waar de zon nooit onder leek te gaan het glooiend land te sluimeren lag in eeuwig zingend lover, bracht het pad ons naar een stille schaduwrijke oase waar oeroude eiken onze verbazing schetsten alsof hun takken de hemel omarmden en wij ons warempel in een groene tempel waanden door een vergeelde foto ooit belicht hoezeer we daar…

je neemt haar mee je leven in de eerste woordjes die zij jou leerde onderscheid van ‘t goede en ‘t verkeerde zij gaf je leven zin je zult haar altijd weer ontmoeten op iedere kruising van je weg bij alles wat je doet of zegt zal je haar met blijdschap groeten koester deze kostbare schat herinner steeds haar adviezen zij zullen niet aan…

telkens ze bloeien, de terugstap in tijd op het verwarde land verschijnt een kievit als reusachtig, nu mijn wereld anders is en waar een vogel thans zijn eigen naam roept vind ik niets dan lege stappen alle grappen over spruitjes of iets dat nog veel viezer is verdwijnen in de mijmering van groene velden waar ik steeds mijn vader mis…

Een moeder vierde de verjaardag van haar 5-jarige dochter Azana door met haar tien kinderen in het Texaanse fastfoodrestaurant Chuch E. Cheese uit eten te gaan. Toen ze naar huis terugging is Azana achtergebleven. Pas de volgende dag werd Azana door haar gemist. Ze gingen met elkaar gezellig eten, Het restaurant dat heette Chuck E. Cheese. Na…

Dwars door een muur van geweld wisselen woorden van karakter Zijn hand breekt haar glazen tranen op de tafel waar zij ooit aan zaten Harten die vuur vreten maar elkaar niets meer vragen en duisternis verteren in de holte van de waan Stiekem priemen ruwe ogen in onschuldig vlees “ Het is genoeg geweest..! “, schreeuwt hij naar…

grijze ganzen kondigen de winter aan ploegen voren in een angstige lucht met daarachter de contouren van de dom en de leegte van de stad na sluitingstijd lege agenda in zwart leer gevangen argwanend de onbeschreven pagina’s wachtend op wat gaat en is geweest de Alzheimers van de nieuwe tijd vader en moeder nog even samen als kinderen spelend…

sterven was voor jou geen pretje geen sniper joeg jou juichend een kogel door het hoofd je ging niet in een laatste natte droom leven was voor jou het einde je vingers had men één voor één eraf gezaagd in ruil werd jou de eeuwigheid beloofd je knielde nog toen ook je geest in waanzin werd gesmoord dood zijn behoeft ook geen betoog dat…

toen ik aankwam was je kamer al ontsmet je kleren en je spullen in de gang gezet ze hadden met javel je geuren al gestolen en hup, daar gooiden ze een ander te creperen in je bed ik vond je terug op een tochtige plek alleen je haren leefden nog blonde pieken zwiepten in je nek maar jij was verder niets finaal gaat ook een moeder op haar bek…

Een zachte kinderstem zwevend als een zoete wind waait door de beslotenheid van mijn bestaan speelt wreed met mijn mondigheid dropt vervoering in het moeras van volwassenheid in die vroege droom verlang ik naar kinderlijkheid dit gaat ons beiden aan…

mijn jongste dochter ruikt naar vanille ze lacht als ik mijn deksel open doe zes tenen heb ik nog en zeven tanden professor zeiden ze – ze waren bang ik krab hun eieren uit mijn opperlijf het Danio-vlootje blijft eeuwig leeg volle aula’s zogen mijn woorden maar de oude kerstboom brak een kindvader de avond vóór de Sint en gaarne zien (…

vertel me niet hoe de leeuwerik kwinkeleert ik zal je niet begrijpen mijn moeder droogde mij met het zand van de straat bloed sijpelde in de goot haar borsten smaakten naar teer, versleten banden ruwe mannenhanden die ik likte als een kitten het licht ging uit en aan geen zon omtrent geen wind verdreef de luchten ik dronk haar jonge…

Ik schrijf je niet neer in ‘t mulle zand waar de wind zich rept om jou mee te nemen. Ik schrijf je niet neer op steen want zelfs dan zal de tijd jouw naam laten vervagen waardoor zelfs ik die jou zo lief had je vergeten zal. Ik schrijf je niet zomaar neer in het opkomend zonlicht want bij avondschemer zul je onzichtbaar verder dwalen…

( voor mijn vader ) Breekbaar als glas plooit zijn glimlach zich naar de stille uren van de dag In het natte gras dansen verlegen voetjes over wat haar verdroten vader zag Als een waas wikkelen zijn ogen zich om de tranen die hij liet stromen over zijn geboortegrond Er is geen weg terug als de oorlog voorgoed zijn gehavende ziel…

Oma sprak vroeger de wijze woorden, ik hoor ze nog zo af en toe, ze sprak van handen wassen, niet praten tijdens het eten, we wisten niet beter, of het zo hoorde. Oma sprak vroeger de wijze raad, speel niet met vuur, als je ’t maar laat, je kunt je branden als geen ander, dus let op met vuur en let op elkander. Oma sprak vroeger de…

Zo vele dromen jouw levenstrein snelt voorbij vervlogen de tijd. De spiegel van jouw doodsbeeld verankerd op mijn netvlies.…

Als in een aquarium ziet alles groen. Tegen het glas kleven de algen en belletjes dwarrelen omhoog tussen het wier. Om mij heen lauwe schemering. Ik hap naar adem en proef de lucht als zwembadwater in mijn keel. Zo dobber ik rond en kijk naar ze. Vanachter beslagen brillenglazen zijn ze nog mooier dan in het echt, mijn kinderen. Kunnen…