Ik liep laatst op het kerkhof, met halloween en volle maan, naar het graf van een dode heks en bleef daar plechtig staan. Ik zong er een incantatie om haar door deze daad terug naar hier te roepen voor wat wijze raad. En zij verscheen aan mij, lijkbleek in het duister, ze keek me doordringend aan en zei toen: ‘Luister, je bent nu even…

Getooid in verleden tijd vertrekken uren ze flirten en lonken nog even een moment content over wat ooit was en lang mocht duren. Koud kon het zijn op vergane doordeweekse dagen met tal van levensvragen over wat zal komen, men kan van die dagen leren wat ik kan verdragen. Bracht het mij echter echte wijsheid bij, de zon schijnt soms zo bleek…

ik denk aan de spreeuw van de voorgaande lente de dwarrelende veertjes zonder houvast in onbevangen licht aan het fraai gevlekte verenpak van die verzwakte roerloze vogel aan de ragfijne botjes de laatste pluimpjes een afscheid in slow motion ik voelde me in de voorgaande lente bekeken door de loerende dood…

Toen jij nog leefde, Was het moeilijk praten Nu zeker: de urne blijft potdoof Wij maken er een kruis over Ooit waren wij vruchten aan dezelfde boom De appels vielen al dan niet ver van de boom Wel zeker: het waren verschillende appels De een aan de grond; de ander verbeten…

De dagen ruisen de mist trekt gestaag nu op, toch vervaalt het landschap ook weer. Elders trekken dagen de natuur weer uit het slob dat is iets waar ik regelmatig over fantaseer. Ik heb een tijd niet over de natuur nagedacht, heb tijdelijk last van een ontembaar hart, een die mij zowel vreugde als verdriet bracht, de rouwtijd is nog niet geheel…

Mijn wensen zwerven en vele uren vergaan het leven voelt als een frêle onrustigheid. Het lijkt of alle wolken steeds anders staan, als week met muren en minuten vol onzekerheid. Komt er ook na dit mistige pijnvolle leren in de tijd die ook vergaat met veel dromen de tijd dat leven andere zaken gaat begeren, als ik van het gebeurde wel bij ben…

heeft me verrast kou wind en regen klauwen zich vast ik kan er niet tegen het bezorgt me last was bijna vergeten hoe dit was. kruipruimte isoleren tegen optrekkende kou waarvan ze beweren dat het helpen zou het weer omkeren hoe moet dat nou hoe kan ik mij weren tegen die verrekte kou. de gevel kristalliseert en slaat wit uit de…

toen hij de blinden wilde sluiten zag hij drie kraaien in het gras iemand bracht een onheilstijding de trage tijd strekte zich verder en verder uit iemand werd een ongeluksbode die een mantra in Largo sprak dat in tijden van leed verzacht de lijkschouwer veegde zijn voeten hij wist wat te doen de dood blijft onder elke andere…

Vlammend leven moedige mensen. Van wieg tot graf. Zoals vlammen, die gestorven hout tot nieuw leven wekken. Wanneer moedige mensen sterven, leeft hun gedane arbeid voort. Zijn hun allerlaatste woorden, nog niet gezegd.…

Verbrand in zijn pak, verstrooid over de golven – maar hij waait terug.…

In de hangmat onder de notenboom met de krantenfoto voor me, zie ik hoe een Schiedamse jongen ontsnapt uit zijn kamer, de weg naar het Licht vliegt, weg van zijn angsten, voorgoed.…

de dood heeft niet het laatste woord de verwerking hiervan een zeer moeilijke weg toch komt een moment AKKOORD wat was ook alweer de droomwens van de overledene het positieve plan bedenk zou het mogelijk zijn dat ik dit ook kan blijf jij hangen in dit genadeloos verdriet of ga je verder met wat jij NU helder…

In tijden van verlies leer jij jezelf goed kennen, kun je vaak maar moeilijk aan het besef echt wennen. Om je pad te kunnen lopen, ook rechtop te kunnen staan vraagt het ook uiten om ooit weer verder te kunnen gaan. Je zult vaak in oude mechanismen schieten vol gemis, laat mij maar even zeggen of je verstoppen in een nis. Openingen zoeken om…

Met voeten getreden, moegestreden overgegeven, opgegeven onbehandelbaar, ten dode als de platgereden eend ligt ze wachtend op het einde…

Sonja Francesca Pronk nimmer wordt jouw naam nog uitgesproken toch zijn de herinneringen nog altijd daar diep donkere geheimen blijven voor altijd vervlochten in jouw blonde haar verstopte je bewust de waarheid gemaskeerd door jouw ranke gezicht met je guitige lach de messcherpe pijn die in jou verankerd lag onontkoombaar haast…

bloemen fietsen richting het noordelijk havenhoofd waar ze stilzwijgend worden neergelegd witte rozen gestoken in het rulle zand, aan de vloedlijn laten hun hoofden hangen evenals vrienden die naar de zee turen waar gisteren vijf vrienden al surfend vermist raakten in woeste golven vol schuimkoppen…

zij die dachten de golven te kunnen temmen trokken gezamenlijk naar het strand met hun windsurfboard onder hun arm klaar om de strijd met Moeder natuur aan te gaan in pakken gehesen, gingen ze vol adrenaline de schuimkoppen tegemoet golven bleken huizen hoog het schuim te onverbiddelijk, en zo verloren vijf jonge mannen de krachtmeting…

Wees niet bezorgd, want sterven is doodeenvoudig – Iedereen kan het.…

Harm Jansen was geboren als boerenzoon in Sellingerbeetse als kluizenaar Harm Heisa werd hij folklore. Zijn broer kreeg de boerderij daarover maakte Harm ruzie zonder de illusie te erven vertrok hij, ging zwerven. Wantrouwig en alleen met een deken om zich heen liep en sliep hij overal in een hooiberg of een stal in het bos onder een…

Ik had je lief en je was verdwenen geen afscheid, plots, niet meer samen verstard onbegrip was verschenen juist waar wij tezamen kwamen in een tongzoen van puur geluk eindigde met een enorme smak verbrijzelde maakte alles stuk met jou in het verwrongen wrak help mij bij mijn terugkeer op aard uit de wreed onzekere droefenis ik stuurloos…