aan de hand van jouw slingerende levenspad werd je gegrepen door noten die de toonhoogte bepaalden met zacht stemgeluid wist je vele jaren mensen te raken doch de keerzijde bleek de bottel der vergetelheid de trouwe steun die verdoofde en kracht gaf maskeerde vertwijfeling waaraan je geen gehoor wilde geven verscheurd door de scheiding drong…

M'n lieve vader zei nog even voordat-ie stopte met het leven: 'Ik kom een dag en nacht te kort, zodat ik nét geen tachtig word. Ik blaas m'n laatste adem uit. waarna ik graag m'n ogen sluit. - Niet voor een poosje, maar voorgoed. Wat heerlijk, dat ik niks meer moet!' Ik ben er zometeen niet meer, ook niet bij Onze Lieve Heer, die volgens…

Voor M. 1961-2010 Als het leven geruisloos loslaat in verborgen leed en geslagen wonden niet meer helen zingt de raaf zijn nachtelijk zwart in verdoofde schelpen overbrugt de te zwakke adem de kloof naar gemiste liefde tevergeefs wanneer het kind van de rekening de belofte overneemt de hoop op grazige weiden voor heilige…

Zwarte nevel daalt en verslindt grijze muren, met smart en pijn beklad. Angstkreet klinkt op uit de donkere massa. Schimmen deemsteren tussen uiteenbarstende slierten rook, alles vermorzelend op hun pad. Een lichtstraal wordt langzaam gewurgd: nooit bereikt hij zijn doel. De zwarte nevel trekt op en laat kale, grijze muren achter…

Zo moet dan ook sterven zijn als het afleggen van gewaden te wijd voor kleine levensvragen te nauw voor sturm und drang in veel te strakke naden Zo moet het zijn als het achterlaten van gedachten van dromen, wensen, daden liefde in goede en in slechte dagen aan vriend en vijand of aan wie het wil want blijven doe je toch een beetje…

ze had eenvoudige verlangens de vraag was nu hoe die ongeremd door goede zeden en manieren onbevreesd voor maatschappelijke verdoeming bevredigend tot uitvoering te brengen voordat ze toch nog onverwacht zou overlijden…

onwerkelijk hoe stilte het witte daglicht draagt alsof winter over haar heen groeit en wenst te horen dat woorden ongezegd blijven leven in zijn handschrift ik loop er heen, de bomen trager in het water, aan het einde van het onlangs gestorven huis het is vandaag, een dag zonder schaduwen alles lijkt anders van vorm * bloemengeur…

Dit is de plek waar mijn ziel brandt waar de boombladeren fluisteren in diffuus licht waar ik mijn hielen licht als de tijd gekomen is als ik voorgoed naar binnen keer verdwijn in een innerlijk vergezicht slaap ik hand in hand met zilverster, zo ziele-zacht levend in nalatenschap zo anders dan gedacht immer weer…

Een poort in het leven Moment in de tijd Metamorfose ondergaan Tot overgaan bereidt Je verlaat ons in vertrouwen Op het pad zij aan zij Pure liefde waarop wij bouwen Oeverloos bij elk tij De stroom tussen ons Zal blijvend getuigen Bij de ophaalbrug in liefde Respectvol wuiven In licht & liefde…

Ik dans met mijn ogen over de aarde en je steen in het leven was je mooi nu lig je hier gewoon gemeen. Gevlucht van alles dat maar ontvlucht kon worden van stress van werk tot het wassen van de borden. Bloemen sieren nu jouw zijn wat jij anders zelf wel deed ik ben er om je te 'zien' want denk maar niet... ... dat ik je ooit…

Het rouwproces voltooide zich in zwijgen en een onvoltooide brief, vond een weg in dromen die je niet kon beschrijven het graf was stil met de bloemen een kind van jouw liefde zong een lied zo blij was je in het liefdeshart gekomen dat je oude schoenen in de sneeuw konden lopen zonder zelfs het minste spoor van verdriet in een andere taal…

Als de lippen zijn verdroogd en de oogleden voorgoed zijn gesloten strijkt een zachte hand nog een laatste maal over het hart van het vergankelijke van een kostbaar leven Een leven dat geliefd en geleden heeft Tranen stromen haast woordeloos uit de zielen van de getroffen nabestaanden Er volgt een massieve, ondoordringbare stilte…

Het is gedaan, het is voorbij, het is over het is niet meer, het is tijd nu voor verdriet het is tijd om, terwijl je ‘t nooit meer ziet, toe te laten dat de dood overwon, want: het is gedaan rust zacht!…

een berg van bladgoud alle nerven huiveren in het ontbinden elk levensblad zal sterven op eigen beschreven tijd Tanka…

Als protestant van huis uit heeft Jeronimo niet zoveel met Allerzielen. Bidden voor de doden was voor hem taboe. Hun verblijf in het vagevuur daardoor bekorten? Op catechisatie hoorde hij dat het vagevuur een verzinsel is. De doden zitten in de wachtkamer voor de hemel maar voor de reformatorische wereld waarin hij opgroeide was heel het aardse bestaan…

in deze nacht waarin geesten verrijzen heb ik me neergezet op de rand van je bebloemde zerk de kilte snijdt vooral van binnen terwijl ik lijdzaam wacht op het wonder van de dodennacht en in het spokenuur de witte schimmen de kreten van een late uil een droeve dodendans van verlaten zielen ik wist het wel, hier zal ik je niet vinden ik…

je ging dood een beetje stiekem zelfs zomaar op een winterse dag net toen ik even weg was zonder te vragen of het kon mijn vragen waren niet eens op…

Meneer Jeronimo waakt bij oom Juan. Ooms adem stokt zo nu en dan en komt weer reutelend als een oude auto op gang. Zijn ogen blijven gesloten. Jeronimo ziet grimassen op dat uitgeteerde gezicht voorbijtrekken. Heeft hij pijn, droomt hij? In arren moede zingt hij maar een psalm uit Juans refotijd toen hij nog Jan heette: zelfs vindt de mus een huis…

In alle bewondering deel ik de stilte jij ligt hier in de grond al zou ik U eigenlijk U moeten noemen respect voor de leeftijd en de mens. Bloemen groeien niet goed op al het uitgegraven zand maar gelukkig houdt liefde kleur vast omdat er altijd een herinnering blijft.…

éen rode knop tooit nog de uitgebloeide stokroos geen bij zal komen haar bloei is bevroren door bijtende nachtvorst een heroïnehoertje sterft door een overdosis zij is uitgetippeld haar naam is Roos…