hoe zwaar is de rugzak die hij tillen moet torsend tot in lengte van dagen loopt hij meer gebogen daar het geduchter weegt dan voorheen totdat dagen gaan korten bladeren verschieten wordt het besluit genomen ik heb genoeg geleefd ~* Antonie Kamerling hij werd maar 44 jaar † *~…

Haar ziel is nu in de hemel, een stoel voor haar gereserveerd na al die jaren van de ziekte is geluk nu weergekeerd. Ze is aangekomen daar, waar ze het liefste wilde zijn, na al die jaren van behandelen, kale kop en zielenpijn. Haar kinderen achterlatend in de wetenschap, dat die verder kunnen zonder dat, ze spijt of berouw…

Het heerlijke van de dood is De rust het onverstoorbare Het eeuwig nachtelijk duister Ervaren het ongekende in overvloed En zoal mocht er zijn een nieuw iets In die onvoorstelbare massa van het heelal Weet dan dat een ieder u benijdt op uw verscheiden Doch in een niet te meten tijd fragment zullen zij volgen Ga en effen het pad der vergetelheid…

Voor J. 1967-1995 Jij was nog in woelige schemering waarin tijd versmolt met wat ooit gebroken werd Ontluikend als subtiel licht in warme ogen Op tere huid drogen tranen zich als fijn stof der herinnering Als een vervlogen zondagskind in pijn verdronken Zo een jong fragiel weerbarstig talent Jij was nog niet aan…

We hebben uren aan haar bed gezeten. Haar arm gestreeld, haar pols gevoeld. We hebben haar naam geroepen en haar ogen leeg gezien. Zij komt niet meer over de brug. Zware regenval zwiepende ruitenwissers ik rem af en zie bogen van brekend licht glimpen van glorie groot Jeronimo van Elk…

Bij een bijzondere vrouw past een bijzonder afscheid Een mooie en sterke vrouw, zelfstandig en eigengereid Oma voor 6 kleinkinderen, overgrootmoeder van vijf Pittige en elegante dame, met een wil sterker dan haar lijf 92 jaren waren haar gegeven, met een maand erbij Zoveel nog mee te maken, blijf leven zeiden wij, Oma wilde naar God en verlangde…

Een halve eeuw, bijna, is zij nu dood. Zo lang leef ik, ten dele, buiten westen. Een halve zoon, schrijvend in ademnood. Mijn woorden zijn haar stoffelijke resten.…

Zonsondergang, in dit vreemde land. De grond rookt. Lichtsporen doorklieven het donker, als heldere sterren. Nachtelijke gang, door dit vreemde land. Het spookt. Geen licht in het donker, zoekend onder de sterren. Nooit meer zonsopgang, wrang smaakt dit vreemde land. Bloed dood. Voor altijd donker, onderweg naar de sterren. De laatste…

Huis vol rouwenden De leegte overvalt hem Hij beseft nu dat – Haar frêle wezen het huis Al die jaren levend hield…

GERECHTIGHEID Langzaam wordt de langste nacht Aan de langste dag geregen. Door zijn albasten leden Groeien verse scheuten dood. Vol jarenlang verlangen Laat zij haar vingers glijden Langs de pijn geladen kralen, Prevelt versleten woorden Die voor hem een Hooglied weven. Haar lippen sluiten zijn ogen Kalm bij zoveel gerechtigheid…

De kracht van de zomer, het groen en het graan, de rode papavers in ’t koren, ’t is alles weer weg en voorbij en gedaan, geen vogels in ’t veld meer te horen, geen licht in de verte dat feestelijk schijnt, geen warmte die koestert de bomen, alleen nog de mist en de dag die verdwijnt nog eer hij, tot volheid gekomen, de mensen het teken…

als sluitstuk van het leven gleed je in de dood stil kroop ik even in je hart je nam me mee naar de ondergaande zon de nieuwe dag zal de stad bedekken met nevel hoog gezeten zullen wij licht verstrooien…

achter in een hoekje van de kast hangt jouw vest en hangt jouw jas op juist die stille momenten dat ik het niet meer trek laat ik me verwarmen en omarmen nog steeds dragen ze jouw geur alsof je weer even heel dicht bij me bent zoals het vroeger was…

zijn vader is dood de mijne ook zeg ik, al lang niet dat het dan minder pijnlijk is het slijt zeg ik langzaam zijn moeder leeft nog de mijne niet meer zeg ik hij graaft wortels uit van twee bomen alles wordt omgeploegd binnenkort de zon is fel en hij opent een parasol mijn hond gaat op verkenning achter een struik ik roep haar en ze luistert…

De zieners lezen De toekomst in signalen Wat zegt sterven van: Conny, Conny, Ton, (An)Ton Achter elkaar in één week…

Dag lieve zus, zo onverwacht geroepen, nu is het stil, Vrede op je gelaat. We begeleiden je eendrachtig tot aan je laatste rustplaats. Levend in de tijd voor Pasen lopen we naar de stille hof. Door Zijn beloften richten wij ons op. Dag lieve zus, voor jou is het begonnen gezien de uitdrukking op je gezicht, een stil bericht…

De wind raast langs verzadigde velden. Vooral de tarwe moet het vandaag ontgelden. De storm schreeuwt mijn naam. Ik vlucht want mij treft blaam. De regen laat het land overlopen. Met de oogst is het nu gedaan. De hemelsluizen staan wagenwijd open. De grond is samen met mij bezopen van het water. De bliksemschichten verlichten de hemel…

U bent een voorbeeld voor mij Altijd positief, altijd blij Nu is de tijd gekomen, dat u naar opa gaat Nu is de tijd gekomen dat u ons verlaat Al die goede herinneringen komen boven En 1 ding kan ik u wel beloven Ik zal aan u terug denken met veel plezier Dat u zo sterk bent, ook al bent u niet meer hier Zoveel bewondering voor u Dat had ik…

Kijk mij eens aan, zachtjes..zachtjes de momenten , zij verliezen woorden, krachtige teksten zonder omhulsel verdrinken in het glas van het fonkelen van mijn verre beglazen ogen, het hoofd helemaal leeggeroofd. Zij zien sterfelijk leed in jou .. zoeken elk verlies van pijnvol spijt het "waarom" jij mij hebt voorgelogen werkelijkheid…

Zwijgend is de kracht van de stilte wanneer de wereld inslaapt ondergedompeld in fluweel-nachtelijk tapijt, en fluistering van schaduwen gevormde beelden in haar geest laat spreken en de droom de eenzaamheid gaat doorbreken. Tintelende vormen van zachte melodieën golven voorbij als diepe wateren, weggedoken in de holte van het verleden…