Ik dacht dat ik een dichter zag, Die bol stond van talent. Maar toen ik weer keek, was het slechts Een malle, oude vent. De spiegel, zo besefte ik, Toont wie je werk'lijk bent.…

Door het denken aan het leven, kan ik de harde kern van het gewicht niet breken, een uitweg te vinden in stralen van geluk, mijn buik schiet vol, het gevoel verwijdert zich uit broze trommels van tegenstrijdigheid, de tong is eenzaam en droog als bagage in de mond, begeef me verder van het geheim, als dat bestaat, elke zet wordt gemaakt…

Ik moet nog veel leren Het is geen schande om hulp te vragen Ik moet hulp accepteren Want ik kan de problemen niet alleen dragen Ik moet nog veel leren Het is sterk om je zwakte te tonen Ik moet mezelf accepteren Als ik durf te praten, mag ik mezelf belonen Ik moet nog veel leren Het is moeilijk om alles een plaats te geven Ik moet het…

ik sta op met de zon en samen schilderen we de lucht langzaam hogerop…

wachten is het eerste begin een uitloper van iets dat groeit reikend naar een ander leven desideratum miniatuur plant van rijpend verlangen het andere te ontmoeten een reuzenplant die huid en ogen verwond en tastend afwacht wat komen gaat wachten is de kiem van diepe wanhoop omsingeld door gevoeld gemis…

ach ja hoe vreemd vervormd is een gewonde vogel die van de helling naar beneden stort op een brede vervuilde rivier onder de wolkensneeuw mistroostig het water is grauw en de grond is hard het mos aan beiden zijde doorzichtig glibberig wit de dag gaat zich met haar stralen verweren tot het ijs gesmolten is…

Door de boog van de schepping aan te spannen sluist het beeld van gisteren door het innerlijke oog. Raak z’n pijl de roos van het licht waar de schaduw van de tijd de rug recht in zijn afgesloten kooi. We zijn een theater van geluid, souffleurs uit een glorierijk verleden meningen en stemmingen van het heden. Publiek, de dichters op…

klein en geborgen zal de dag van morgen voldoende zijn dat besef en een klein beetje lef zal genoeg zijn als morgen fijn zo in het klein een grote stap mag zijn…

zie je dan niet hoe de vork in de steel bij al wat ik deel de zon voor de achterkamer een onverkoopbaar product met nauwelijks communicatie al gauw uit de gratie als gebeeldhouwd schilder ik onder de kale takken van de eigengerechtigde boom een spijker links een spijker rechts 't gebroken glas ertussen in vervlogen…

ondanks virussen en oorlogen uit 't verleden en de tegenwoordige tijd met tegenstrijdige gedachten in duistere nachten is er liefdevolle menselijkheid onder de zon in dat ene grote wereldbrein der volkeren met of zonder geloof en voor talrijke religieën ligt een taak voor eenieder van ons hij knielt bij de muur en zij bij de…

Ondanks alle voornemens vermommen we als een excentrieke diersoort, waarbij de voortplanting vanuit het instinct wordt gemotiveerd dat de resultaten voor onze nazaten, het op z’n minst een betere opstap hebben tot een hoger doel, wat scoort is te zwak uitgedrukt, geprojecteerd in een gevoel tussen materie en afhankelijkheid wat wordt…

het is weer als vanouds ze spelen hun spel weer over ruggen onder één hoedje de enige saamhorigheid dat nog bindt de poppen zitten met hoge gesteven boorden om hun hals te wachten tot ze worden opgewonden de sleutel omgedraaid ze praten en lopen over de planken een lieve lust toonbeeld van vermaak voor het decadent publiek…

het dorp lag stil in 't zonlicht boven haar de schapen in de weiden ter linker en ter rechterzijde met middenin een hoge boom een zilverpopulier met haar kornuiten de vogels ik luisterde en hoorde ze buiten uit volle borst de bloedhond weg fluiten…

Zij vindt haar klank, haar taal in een andere dag dan ik, maar toch vindt zij de woorden in mijn nevels, die ik woordenloos aanstaar, want ik zie geen begin ? zij zet de paden uit de nevels in. Elke dag hetzelfde uitzicht, ik ga het nog geloven, maar het nachtzwart kent ook kometen in hun baan langs mijn herinneringen, die oplichten…

Verworpen in eeuwige strijd van zelfbeschikking geen enkel doel dat heiligt, ook heb ikzelf mijzelf gestenigd, oneindig lang de tijd gepijnigd rollen vuurstenen aan om in het mooiste uur tegen elkaar te slaan, vonken bloed gaan een relatie aan, maar zwijgen in de loop van een fossiele natuur herschikt het DNA zich labyrint…

Als ze zullen komen om ons aan de tand te voelen over alle wandaden, al of niet door ons begaan, begeerte of de schaamte die ons teistert, onrust die ons pelt, tot op het bot van een kaal geraamte, spiegel van mijn morbide code als onvoorspelbaar lot. In die blauwdruk begint en beëindigen we het leven, het lijkt op zelfmoord waar…

Overstroom me dan, dam me in, weerleg de steen in een stomende beek, zodat mijn angst niet door de dijken gutst, ween niet om mijn tranen loods me door het woud van oude ideeën heen, waarmee uit de kennis van ervaringen helder worden, die beelden zijn slechts een tijdelijke kijkdoos waarin de natuur met mens en dier uit de ziel…

Verliefdheid? Als de heetste lava is gestold op de flanken van de horizon in het ochtendgloren weggerold het wikken in het wegen, onder de krakende karrenwielen van dromen, moest te veel worden afgewogen, gedachten als voorbeeld dat geluk mild en duurzaam moet zijn, zichzelf moet verdienen moet maar wegvloeit in de wind van een…

Om het allemaal maar te kunnen vergeten bouwen we luchtkastelen op de ruïnes van ons verleden Paleizen waar we in wegdromen Onszelf koesteren in de waan van veiligheid en vertrouwen En we bouwen en bouwen en bouwen...…

De dag ijsbeert in kille regen, marcheer ik langs druilerige perrons gedachten boemelen in de mist, ik als passagier zowel verstekeling tot niets verplicht, iedereen een geldig plaatsbewijs tussen de dwarsliggers en stramme ijzers die samensmelten tot op een stip gefixeerd op de dunne lijn van de horizon als optisch bedrogen doel…