Hij heeft blaren op zijn vingers Sterk is hij in de adem van haar taal Dat de slaap meer en meer dunt Verbijsterd in schrik doet ontwaken…

dit heb ik overduidelijk van pa dat komt zeker weten echt wel van moe ach ja in dat gedrag herken ik weer onze oma en die gewoonte schrijf ik hoe kan het anders – zonder enige schroom aan opa toe kan er over juichen kan erover wenen men heeft mij weten te overtuigen dat hoe je het wendt of keert zij vulden voor een groot deel mijn…

Wanneer is gezegd en gezwegen. Voorzitters naar huis zijn gegaan. Wanneer deelnemers nog blijven, begint een bijeenkomst pas goed. Nazitters vatten vaardig samen, want ze hebben goed geluisterd. Wakkere nazitters zijn slimmer, dan slapende voorzitters weten. De nazitter schrijft en schenkt zich thuis nog eens nuchter in. De voorzitter…

zichtbaar straalt het licht uit haar nog niet gebluste ogen zilvergrijs eenzaam met God gemeenzaam wijsheid waarmee God de harten brandt het laatst verlopen uur van 't vergankelijk leven het staat in geen dichtbundel beschreven 't is de wetenschap van de Heer van dood en leven de auteur die het Boek der Boeken heeft geschreven ach ,…

Een vlekje op het raam Kijkt je aan met verstomde verslagenheid Je hebt 'm gemist Keer op keer heb jij je vergist Bij de cirkelende vegen die te gehaast zouden bewegen Gedoemd om vlekjes als deze te missen Troebelheid gebiedt je om te denken Over vegen, cirkels, transparante ramen Mensen die ooit binnenkwamen En zagen Dat er gemist werd…

Ik loop naar het venster en sluit de duisternis buiten tegelijk met de room gekleurde glanzende gordijnen van satijn het binnenste van mijn ziel de woonplaats van het nimmer uit te doven licht de adem van Zijn Woord waarvan wij woorden maken in een gedicht in blijdschap, wanhoop of ontsteltenis schrijven bij Uw licht…

Verhit en stram sta ik in de slagschaduw van een dicht begroeide bos, zelf ooit geplant, me te verschuilen in een boomhut. schuilplaats tussen adolescentie en volwassenheid, die te ontglippen, te ontlopen, onderstut de stam waarin de eerste jaarring mij bij de hand nam, tussen netels en zwammen door, het labyrint van de realiteit…

Het is slechts het album van je leven; bleke herinneringen, de groene kamer het gekleurde glas in lood met de schuifdeuren en reeds vervaagt de schemering de dagen van nooddruft en klagen aan doornige paden, juichend en kermend de tijd, de uren waarlangs de klepel slaat, met een mand vol vol met bloemen keer ik…

Kijk niet om of terug in de ruimte naar jezelf of in iemand anders gespiegeld, herkenning wat je wel of niet wilt zien, te volgen of te begrijpen, een reepje pijnloos licht, waarin je in wil vluchten, stiekem weg te glippen, voegt niets toe aan de doelen zonder dat vroegere dromen zijn verteert, in ervaringen wat tegen zichzelf of tegen…

zwaar valt het ademen waar de onenigheid alom zich breidt een zee van onrust steekt de nachtwind op in 't kinderhart 't teder beven mensen smart wat de ziel tot ziel niet uit kon spreken stil in 't gebed Gods blijde gloed komt binnen kinderen genezen naar 't nieuw van morgenrood…

Er komt een bron van informatie van gedachten en gevoelens op je af alsof je in een kleuren carroussel vertoeft; met de kleuren van een mooi vlindertje voor de spiegel zijn het er twee, alsof je plotseling stevig met twee benen op de grond blijft staan terwijl het voelt alsof je diep in jezelf je naam hoort roepen met ogen die…

In het oog van de pauw waarin al mijn dromen zijn verborgen, als magische spiegel van een nieuwe dag te pronken met zijn veren als dat mag. Waar we lagen in het groenste gras vol madelieven die na de daad geshockt maar kranig weer zijn opgeveerd, wat ik daarna te veel en vergeefs getracht de tijd door mijn geest te manipuleren onverteerd…

In de bergen van mijn geest wedijveren meerdere toppen naar het hoogste punt om te overleven, moeizaam trek de voeten uit het dal grijp naar het touw, maar tors te veel onnodige ballast mee, de geleefde klei nam alle vormen aan die mij overkwamen, de beelden bekend, vergeten alle namen, de laatste tree op de levenstrap die ik deelde,…

ik kijk omhoog er hangt een boog avondrood in de lucht zo zoel en zacht, o wat een pracht deze stille vredige avondschemering waar hooggezeten de zangvogels afdalen langs twijgen glanzend in de avondzon de hemelkleuren zichtbaar voor 't oog in ziekte en gevaar van het in nood verkerend leven, en het voelt alsof alle troost is weggenomen…

Ik voel mijn ring verschuiven Op willekeur van de wind Ze draait zich om; we zien haar wuiven Terwijl ze zingt het zwervende kind Hoog boven de haan en de toren Grazen de schapen in de weiden Mijn trein brengt mij van achter naar voren Langs de verlaten paden; de heiden Van ginds als hier. Meeuwen krijsen in de wolken Het gouden licht…

Op de fiets, rubriceren, data uit de oude doos. Valt er nog iets uit te leren, blijf ik dan voor altijd broos ? Bij valavond vliegjes happen, de zon gaat baden in de vaart De avond is moe en wil ontsnappen Maar ‘k grijp hem even bij zijn staart. Trappen langs de grazige weiden Tot er niets meer is dat stremt Zie hem daar die bocht…

De slagen beukten op de holle vaten van beloften, die te snel werden vermorst, om met de sleutel van de tijd een opening creëren om verdorst, je schoot als moederborst te eren, tevergeefs heb ik de maan om uitstel gevraagd, hij koos een plek om mij in zijn koele armen te begraven, in een laatste snik verdrink ik in het eenzaam zijn…

Zoals alles uit het niets blijkt te zijn geschonden om zelfs de niet gedroomde dromen drastisch te doorgronden, in een wisselende rebellerende positie tussen goed en kwaad, zelfs bewust, misschien onbewust, waarop geen wetenschap berust, beken ik alle bekende zonden zelfs die van moord al heb ik niet in handeling begaan, in retrospectieve…

Je ogen zijn graniet en je mond als een kristallen bol van kwarts waarbij het scheidingspunt tussen donker en licht niet valt te bepalen…

Kom nu slapen, maak een eind aan dat gedaas De dag is rond, wat valt er nog te rapen ? Vlij je naast me, staak je innerlijk geraas. De maan beschijnt de kamer dus mag het licht nu uit ? Ik zal je slapen strelen, ik wieg je gammele schuit. En nu we onder zeil zijn, -geen mens die ons nog schendt - komt Beëlzebub ons halen, hij die…