De sneeuw dekt alle woorden toe en laat hun ijdel pogen zien om weer te geven wat het is in stilte te vertoeven. De sneeuw hervindt de luchtigheid om toe te dekken wat ons deert terwijl de eeuwigheid niet rent maar smelten durft in ieder vlokje. De sneeuw kent eenvoud en vertrouwen want durft te vallen zonder vrees terwijl de bange mensen…

middenin de nacht hoor ik beneden ongeduldig tikken en schuiven van gerol over de tafel het wakkert me de spanning neemt toe door het geritsel van papier ik laat me hartkloppend van de trapleuning glijden knal de kamerdeur open en ja hoor… het is de ongeduldige pen die niet wachten kan op mijn dwangneurose en nimmer aflatende inspiratie…

ook dichters lenen en stelen wel eens woorden want wie zonder zonden is schrijft nooit een gedicht laatst nog stal ik een woord om mijn zinnen te beteugelen in een erotisch vers…

Wat kan ik toch nieuwsgierig zijn Naar mijn nieuw' gedicht Welk metrum zal het krijgen Welk woord wordt er belicht Hoe zou de titel luiden Zou er rijm in staan Danst het in rode letters Of vloeit het uit een traan Waarover zal het spreken Wat komt er toch in Past het wel op de regels Taalt het wel naar een zin Wat kan ik toch nieuwsgierig…

Ik wakker eeuwen achter mij in een land dat afwijst met een glimlach doe ik alle moeite om lief te hebben men verstaat mij niet omdat ik de taal niet spreek wegdrijvend in het moeras van hun woestenij ik wakker naakt in opnieuw ontwaken als kaalgeplukte domme gans omdat er niets te halen viel behalve dan een simpele veer.…

Mijn man is een fantast lacht de dichtersvrouw hij speldt vaak luchtkastelen op mijn mouw…

Nee, niet dromen, dansen of zweven - jargon voor vastgelopen dichters - maar woorden waar aan gewerkt moet worden hakken, breken en priemen dwars door weke harten en loze gedachten bloed moet stromen rijkelijk vloeien soms schrijven is krassen botten kraken en in vlees snijden rake woorden vinden die striemen en schrijnen als open wonden…

dromen van ooit een ander gedicht dat zich niet meteen ontbloot of gewonnen geeft zoals een schilder bij ‘n leeg nog maagdelijk doek in vage tinten verzonken blijft en de merel in de tuin nog een poosje zwijgt voordat hij in alle vroegte z'n liedje fluit zoals ‘n woord geduldig rijpt op zijn eigen uur en tijd in het daglicht kruipt…

Eibergen wie heeft ooit die plaats Eibergen genoemd in de Achterhoek wie dacht ooit voor het eerst en hoe kon het blijven: Eibergen in de Achterhoek ooit achteloos zeg je eens iets dat is er iemand van de bakker hij is van achter de dijk en zij woonde bij dat ven en diep door het veen van Drenthe liepen de vaarten en liepen…

De 19de eeuw en van de 20ste het begin was de havelock ontzet- tend in Toen gehangen over de schouders met armsgaten zonder zin, dus zonder mouwen maar mét bedekkend pelerine vaak als overmantel gedragen in een nacht die dan laat weten zon is gezakt een verspilde nacht; om te vergeten Desolaat landschap verwaait vrijheid dat in een…

Ik weet dat de winterkou mijn keel beslopen heeft, dat aan mijn lied een rafeltje rouw kleeft, liep te vaak de innerlijke stem voorbij, dan werd het moeilijk ademhalen voor het wezen dat samen met mij leeft, in de rollende wind zonder einde, in wat vervoering brengen zou verzamel ik de ontroering, toch spreekt het zich niet uit, zo…

het lezen begon waarschijnlijk bij wat vogelsporen van een waterkoet in de sneeuw wist je dat die er niet was wel was geweest en hoe lang niet kon je waarschijnlijk ook zien de mate van een verleden tijd we lazen allang voor we konden schrijven het schrijven begon met wat krassen op een mosselschelp hebben we gevonden…

de taal hapert op elk moment is er een kleine fout een verkeerde spelling een paar letters die er gewoon niet zijn maar de taal is niet eens spelling het is iets anders niet eens grammatica alle werkwoorden zijn onregelmatig althans uit ons diepe verleden ver voor de regel -de en -te het kofschip is jong en mooi maar mist alles…

ik ruk me los van de regels loop tegen de wind aan ik beweeg dans met de taal blaas adem in mijn woorden vang jij ze in de bomen de zee of in je wapperende haren zetten zij je hart in beweging?…

fragiele woorden in tegenlicht trillend in verzengende hitte dorstige woorden die zich laven aan de gedreven lezer die onder het lover iets van verkoeling trachten te vinden bij verpozende zinnen... wellicht kan de dichter dan tevreden zijn met de vondst van het gedicht…

Telkens weer gebeurt het, in een klein ogenblik worden losgelaten woorden geboren, je verwacht het niet, ze komen daar waar je ze hebt verloren en waar de maan ze heeft gerijpt, gerangschikt achter glas als olijven in hun eerste persing van een beproefd ras. als ik ze consumeer, zoals ik ze adem, beproefd in de bijmaak…

ze is naast me gaan zitten ze heeft iets geschreven en ik moet dat corrigeren ze kijkt me aan en ik haar ik corrigeer het werkwoord zeg iets over verleden tijd en stam plus dee of tee maar dat vroeger alles onregelmatig was eigenlijk nog steeds als ze wegloopt kijkt ze nog even om en ik doe alsof ik dat niet zie ze is…

Schrijven is het schrappen van alle overbodigheden zo dacht ik hier toch een heel gedicht te hebben opgeschreven maar bleek het uiteindelijk een leeg vel te zijn met niets er op maar kom daar maar eens mee op een site vol met gedichten…

Tegelijk gaan ze open de zevenhonderd vensters bijna onhoorbaar een eerste wiekslag de hemel opeens een geopende bundel waaruit alle gedichten wegfladderen witte verzen, zwarte verzen over vrijheid en ruimte en sterrenbeelden die elke seconde van betekenis veranderen het zwerk rijmt eindeloos onnavolgbaar het ritme van kwetterende zinnen…

de taal zegt iets je kunt zeggen 'ik zeg dit' maar weet je wel dat dit Nederlands is besef je dat wel ? en geen Japans of Chicoureyo terwijl alle klanken elkaar opvolgen denk je aan volken in hoge en koude bergen zeker ook aan dieren die dampende dieren in koude gebergten elke keer dat ik het zie wil ik daar zijn…