niets zó ondankbaar als 't schrijven van gedichten wat je schrijft is betrekkelijk goed voor het vergeetboek dus beperkt houdbaar mocht het je bedoeling zijn onsterfelijkheid na te streven vergeet het snel... niets dan fictie is het en dat weet de oude dichter maar al te goed…

je schepte lucht van verschillende consistentie dacht te ademen volgens oeroud concept na het niets verwachten zat je al goed fout we weten dat je bij lang verkassen op moet passen we spiegelen onszelf zijn toch vaak het beeld niet meer als een ander dat ziet of opmerkt is het meestal veel te laat verandering is leuk…

Het moment, elk moment, waarin ik met al mijn tuigen, aanwezig ben. Het moment, waarin ons verleden, reddeloos verdrinkt. Het moment, waarin onze verwachtingen, roemloos ten onder gaan. Oneindige momenten zijn het, de enige momenten die ik ken, waarin ik opklim, als een zon. Eens zal het moment verschijnen, waarin ik vol van aandacht…

De klokken luiden, afscheid wordt genomen Een korte plechtigheid, een vers, een lied De gang naar ‘t kerkhof, nee, die is er niet Ik zie de stoet vertrekken langs de bomen De oude zerken staan hier schots en scheef En ook de houten kruizen, half vergaan Waarop al lang de namen niet meer staan Daar weer en wind ze langzaamaan verdreef…

Ervaringen uit het verleden, bieden gelukkig geen garantie, voor vandaag de dag. Zo ook misleiden we de toekomst. Herinneringen en verwachtingen, worden één voor één vervormd, door de onvoltooid verleden tijd. Gelukkig beseffen velen, dat tijd een ongelukkige illusie is. Gelukkig voel ik me gelukkig, dat ik heden ten dage, tijdloos leven…

Lees niet de grote dure woorden Lees de stilte en de pijn Ook de grootste wonden Verdwijnen niet in rijm Laat de grootheidswaan verdwijnen Het minderwaardigheidscomplex verliezen Leven is ook strijden We krijgen genoeg voor onze kiezen Schrijven is spelen met de geest Jezelf vergeven Maar nog het meest Naar buiten en weer gaan leven…

Onvoltooide tijd geboortebewijzen het tegengestelde.…

denkend aan een kamer waarin nog niemand verbleef achteloos naast het pad en buiten de tijd waartoe het lot ons dreef nu is er droogte voor de regenbui en is de exacte locatie nog niet bekend maar straks vallen ogenblikken samen op hetzelfde moment verblijvend tussen de muren die op hun ruimte wachten alles is zo waar dat alleen…

ik loop alvast vooruit en herzie mijn beweeglijkheid, misschien ben ik blijven steken in falend beleid, in ontbrekende witregels als lucht tussen beschreven adem eenmaal buiten voelt deze plek aan als aanwezigheid waar ik niet ben, een stilstaande ster in vallende ruimte, elke stap dichter bij afleggende verte achter het oog…

de witte veranda van hout het kanten vlasdun gordijn en het ontruimde plankier met rieten stoelen over alles is gepraat de drempel brengt een hoorbaar stille kamer in het midden staat een tafel bij het raam de zilveren schaal met rozen bloeiend tegen het breken van de tint de klok met lange tikken soms vergeten dan weer indringend…

Wanneer we ons aardse paradijs verlaten. Wanneer we overlijden. Wanneer bedoeling weer toevallig wordt. Wanneer energie weer loslaat van de stof. Hebben we de liefde wel liefgehad, bemind, voor al wat leeft en niet toevallig was? Hebben we wel bedankt gezegd, herdacht, hetgeen de liefde ons heeft geschonken? Hebben we het voorrecht wel beseft…

Ik verbaas me, over de veelheid van de dingen. Ik verwonder me, over de onafhoorbare verhalen, die we elkaar vertellen, en dezelfde liedjes die we zingen. Ik vraag me af, waar die triljarden foto's blijven, die we onophoudelijk fotograferen. Waarom we van orde rommel maken. Hoe herinneringen verdampen, tijdens onze korte levenstijd.…

zusters luiden het gegoten brons de tweelingklokken delen tijd en plaats zover als hun geluiden gaan nooit heeft er een ontbroken onderhoud bleek ook synchroon te lopen bij calamiteiten is er het eigen luidvermogen ze verschillen heel subtiel van galmen en geluid als de een wat ingetogen is klatert de ander vrolijk en voluit…

had je niet gewoon nog even kunnen doorzetten? het begin hadden we al gevonden een ander woord is er niet na de oerknal gaat alles traag een eeuw is niets in de geologie traag maar gestaag, er is geen pauze in de wedstrijd, geen thee in de rust, ook geen peptalk het einde is nog onbetreden we handhaven ons bestaan volharden in adem…

vandaag valt in herhaling staat de zon in kunstlicht doden we tijd daartussen groeit stilte is alleen de supermarkt nog open en verstrijkt het ogenblik tot avonduren in een spiegel van kalm water waarin we de toekomst zien die op onze verte lijkt voorlopig blijven we afstand verlengen in overeenkomst met ons zwijgen -steeds afweziger…

je lichtte op in breekbaarheid perspectiefte diep in transparantie lijnde sierlijk in de onverwacht extra vagante strakte van de boog die compact was belast met een voetstuk dat op rotsen aardde de eenvoud van constructie heeft eeuwen doorstaan is als triomfboog de geschiedenis ingegaan wil melker 24/05/2019 www.wilmelkerrafels.deds.nl…

Mijn stad wat eerder een rijk van stinkend water was, het geloof verjaagd door de kronieken van eeuwen, gedompeld in een verhaal soms ingetogen, de wet te brengen in schuilkerk van de taal de wachters van de grachten hun huizen gekroond, door menige carillons bespot, beklad door duiven waardoor de beelden levend bleven in een mondiale…

Ja, niet omdat we moeten, maar omdat we willen. Gestuurd door een bestemd gevoel, dat steeds opnieuw, in mensen wordt herboren, na een onbestemde nacht. Nee, niemand is verloren, wanneer we leren leven, in de vertraagde tijd. Wanneer we met nieuwe ogen, leren zien. Wanneer we met nieuwe oren, leren horen. Vandaag, en elke nieuwe dag…

een lichtbaan in de versluierde hemel van al oktober een gedroomde missie kruist door een sfeer die wij de onze genoemd hebben in het gebruik van de tijd dun verlengd met kale takken het verloop van een dag zou stoppen bij de traag schokkende overgang van licht naar schemer zoals wij die half verdoofd kennen door het gewoon horten van de…

Door de schaduwen in mijn rugzak besta ik in alleen in mobiliteit, al was het maar voor even, de dorst gelest uit geleende tijd voortgestuwd en aangevuld met andere levens blijft hij mijn vriendin, bezwangerd het gemoed van aanzwellende golven eerst veraf, nu angstig dichterbij, wie niet winnen wil, heeft bij voorbaat al verloren…